Will you still love me even if Im a man?

Chapter 46: !من چقدر احمقم

مایدینگ، روز بعد صبح خیلی زود بیدار شد. بدنش رو کش داد و پرده ها رو کنار کشید و اجازه داد نور آفتاب اتاق رو روشن کنه.

امروز قرار بود برن ساحل تا سو شیائومی رو ببینن. پس بهتر بود که دیر نکنن. ان زیان هنوز خواب بود. مایدینگ چند بار بهش گفت که بیدارشه ولی گوشش بدهکار نبود در نتیجه رفت رو تخت و روی ان زیان نشست.

"پاشو دیگه"

ان زیان بدنش رو کمی چرخوند و مایدینگ بلافاصله افتاد.

"اگه بیدار نشی، میذارمت اینجا میرم"

برخلاف حرف تندِ مایدینگ، ان زیان از جاش تکون نخورد.

"بعدا غر نزنی که چرا خط خطیت کردم! "

مایدینگ چندتا خراش روی بدن ان زیان جا گذاشت اما آن زیان حتی چشم هاش رو هم باز نکرد.

مایدینگ سرش رو به سینه ی ان زیان تکیه داد و فکر کرد چطور میتونه بیدارش کنه. یهو یه جرقه تو ذهنش زده شد. نزدیک گوش ان زیان رفت و با صدای بلند زد زیر اواز.

"کیه که از زمان های گذشته هنوز منو صدا میزنه

کیه که هنوز امید رو ده هزار ساله فریاد میزنه

همه اینا بخاطر چیزایی که گفته نشده؟

یا بخاطر عشقیه که فراموش نشده؟"

مایدینگ یه جوری مشغول خوندن شده بود که دیگه خودش رو هم نمی‌شناخت. اون با صداش مردم رو می‌کُشت!

صداش از صدتا سلاح کشنده حنگی هم بدتر بود!

در نهایت ان زیان اخم هاش تو هم رفت.

" من یه کوه میبینم

یه رودخونه میبینم

رود خونه و کوه های بدون انتها

لالالا اینجا فلات تبته هممم همم--"

وقتی مایدینگ میخواست های نت بخونه، ان زیان دستش رو جلوی دهنش گذاشت و صداش رو برید.

آن زیان بالاخره از خواب دست کشید، از تخت بلند شد. دستش رو که پر از اب‌دهن مایدینگ بود، به لباس مایدینگ مالید.

"چه خبره صداتو انداختی رو سرت؟"

"میخواستی زودتر پاشی تا اونکارو نکنم. زود باش لباساتو عوض کن"

بیشتر از نصف روز طول کشید تا آماده بشن.

مایدینگ، ان زیان رو تا محل قرارشون هل داد اما خبری از سو شیائومی و یان یان نبود. مایدینگ فکر میکرد که فقط خودشون دیر کردن. بعد از یه مدت، سو شیائومی از دور تند تند دست تکون داد و مایدینگ رو صدا زد.