NEFES BİLE ALMADAN (GAY)

27. Bölüm ''Bir Küçük Turgut Meselesi''

Aziz mutsuz mutsuz bize bakarken kaşlarımı kaldırdım. ''Oğlum yatağını yiyecek değiliz lan.'' Aziz suratını buruşturarak ''Yarın çarşaflarımı çöpe atmayı unutturmayın bana.'' dedi Kamillere doğru. Aziz, Kamil'in halini incelerken Kamil dalgındı. Kamil yemekten beri ağzını açmazken Soner ona tuhaf bir bakış atıp yüzünde endişe dolu bir ifadeyle bize döndü. Herkes ayrı kafadan çalıyordu bu evden amına koyayım...

''Ne civciv, ne ? Sikişmiyoruz oğlum bakma öyle.'' Soner emin olamayan bir bakış attığında göz devirdim. Ben de götümü siktirmeye hiç meraklı değildim şu sıralar. Baran bana kaşlarını çattığında 'ne' dercesine baktım. Götümü güle oynaya verecek değildim ya?

''Soner benim sinirlerimi bozma.'' dedi bana bakmaya devam ederken. Elinde tesbihi bana çatık kaşlarla bakarken biraz tırsmadan edemedim. Evet Baran'ın bakışları pek hayra alamet durmuyordu. Yutkunarak önümdeki sehpadan çayımı aldım. Gergince yerimde kıpırdanırken dibimde hissettiğim nefesle elimde çay bardağıyla donup kaldım. Siktiğim işleri neden bu kadar zordu?

''Korkuyor musun?'' Baran sessizce ve davetkâr bir sesle konuşuyordu. Onun bu ses tonuna an itibariyle de tav olmuştum. Hey gidi dağ gibi Turgut nelere tav oluyordu...

Çayı yavaşça sehpaya geri koydum. ''Hızlı gitmiyor musun?'' Onun gibi sessizce mırıldandığımda tesbihli eli belimi sardı. Kehribar rengi tesbihin soğukluğunu belimde hissediyordum.

Gerizekalılara ufak bir bakış attım. En azından bu anlara şahit olmalarını istemiyordum. Aziz ve Soner muhabbet ederken Kamil, Soner'e dalgın bir şekilde bakıyordu. Aklından neler geçtiğini az çok anladığım için görmezden geldim ve Baran'a çevirdim kafamı. Onunla sonra konuşabilirdim, önceliğim şu anlık başka bir şeydi.

''Hayırdır beni ikna ettiğini söyledim mi ki bu dokunuşlar? Hı ?'' Baran sırıtıp yüzünü yüzüme yaklaştırırken ela gözlerinde sinsi parıltılar vardı. Baran bazen beni çok endişelendiriyordu.

''Gözümün altını öperken de böyle mi düşünüyordun?'' diyerek iyice sırıttığında ellerimi eşofmanımın üstüne sildim. Ellerim terlemişti...

''Tam olarak ne zaman insani bir ilişki içine gireriz acaba?'' Baran bana bakarken güldü ve ben o gülüşünde yandım. Kalbimin üstüne bir ağırlık çökerken nefes alamadım sanki bir kaç saniye. Gülümseyerek bana bakarken ''Bu ilişki içinde sen olduğun sürece sanırım o pek mümkün değil Delalım.'' dedi keyifli bir sesle. Kafasını bana yaklaştırıp alnını alnıma yasladı. Derin bir nefes çekti içine. Huzur denilen şey bu muydu?

''Yalnız kalmaya ihtiyacımız var.'' diye fısıldadı. Gözlerim usulca kapanırken ona iyice yaklaştım ve omzuna doru yaslandım. Alnım alnından ayrılmıştı ama kafamın üstüne doğru kafasını yaslayıp burnunu saçlarım arasında gezdirdi. ''Seninle konuşmamız gereken şeyler var.'' diye fısıldadım gözlerim hala kapalıyken. Evet bizim bazı şeylere ihtiyacımız vardı.

Kafasını kafamdan kaldırdığında gözlerimi araladım ama kokusundan ve vücut sıcaklığından mayışmış gibiydim. ''Yetmedi mi Turgut?'' dedi gözlerinde yorgunluk varken ama biz daha yeni başlıyorduk...

Üzgünce baktım ona. ''Elimden geleni yapacağım söz veriyorum.'' Bir kaç saniye sadece yüzüme baktı ve derin bir iç çekti. ''Öyle olsun bakalım it herif.'' diyip tekrar kafasını kafama yasladığında gözlerimi yumdum. Bizden bir halt olacak gibi duruyordu ama olacak mıydı, işte onu zaman gösterecekti.

Biraz daha o şekilde oturduktan sonra ondan ayrıldım ve çay içmeye başladım. Arada saçma laf dalışları dönerken Allaha neden ben diyordum. Neden böyle insanlarla arkadaşım....