White Love: Uhibbuki

Tamaña o ishrin-28 (Betrayal)

"I will never go,
Far away from you"

Seb

I'm busy chatting sa headnurse namin ng may napansin akong kahina-hinala. Yung kilos ng isang staff at isa pa mukhang ngayon ko lang nakita tong tao to. Tulad namin he is wearing a scrub suit. Pero hindi ko din ma pinpoint kung bakit kakaiba tong nararamdaman ko sa taong yun.

Mahirap man mag bintang pero may something sa kanya.

Pasimple kong sinundan ang lalaki kung saang department siya naka assign. Kung simpleng tao ka lang hindi mo mapapansin na may kakaiba sa bawat kilos ng tao. Nasa katawan ko na siguro ang mapagmatyag bukod sa nagagamit ko bilang isang nurse ang pagiging keen observer mas lalo sa pagiging agent.

I'm talking to Cram right now at sinabi lahat sa kanya na alamin lahat ng staff dito sa Tairi Hospital mula sa mga luma at bagong hired. Madali na lamang sa amin yun kasi si don Bruce ang may ari nito. No hassle.

Tatawagan nalang daw niya ako kung may information na siya.

Kakatok na sana ako sa office ni Raya ng sakto naman nakasalubong ko si doktora Nouf.

"Hi, doc!".

"Hello, Seb. Maglalunch ka na ba?

Sasagot na sana ako ng may sumingit na sagot galing sa likod ko ay wow hindi ko man lang napansin yun.

"Yes, we will be having lunch." my diin niyang sabi.

"Ah, okay. Maybe next time Seb". Si Nouf.

Lumunok muna ako tas sumagot. "Sure doc".

Nakita ko nalang ang papalayong bulto ni doktora Nouf. Hindi naman to palabas sa telebisyon pero bakit napaka intense sa pagitan namin tatlo.

Tsaka bakit ba ako pinagpapawisan ng malagkit eh wala naman akong ginagawang masama.

Pag tingin ko sa gawi ko. Naka kunot na noo at nakasimangot na mukha ni Raya ang sumalubong sakin.

"Again, flirting is forbidden here or gusto mo tagalugin ko pa para maintindihan mo?"

"Eh hin--"... Tamo to napaka bastos.Hindi man lang ako pinakinggan.

Hindi na ako nakaimik at nakasagot ng lumayas na siya sa harapan ko at ano naman ang isasagot ko. Nagtanong lang naman yung tao about lunch.

Sinundan ko nalang siya at gutom lang siguro yun.

Naka upo na ako at natapos na lahat-lahat ikabit ang seatbelt ko ng napansin kong hindi pa nakakabit ang sa kanya.

"Seatbelt, please".

Mga ilang segundo pang wala siyang imik at tinitignan ko siya. Naka diretso lang ang tingin niya sa harap namin habang naka cross arm. Salubong ang kilay at nakasimangot parin . Ano bang problema nito ngayon.

Ikinabit ko nalang ng kusa ang seatbelt niya kasi aabutin kaming dinner dito sa loob ng sasakyan niya pag aantayin ko pa siya.

Pero bago ko bitawan ang seatbelt niya. Hinalikan ko siya sa ulo.I don't know why pero pag malapit ako sa kanya lahat ng kilos ko ay naging kusa o smooth lang kumbaga what I mean is I do the things without any hesitation or without thinking basta ang hirap e-explain. Mga kilos na hindi ko pinag iisipan at ipi nagtataka ko rin sa sarili

Tsaka ko nakita na medyo lumambot na ang expression niya. Hay halik ko lang pala ang gamot sa tupak niya.

"Wagkanakasingmagselos". Bulong ko sarili at tama lang na hindi niya marinig.