ALTINDAĞ MAHALLESİ

7.Bölüm

Aforizmadam / Bu Kalp

7.Bölüm

Korkuyordum, hem de çok...

Yavuz abi ne dediğini daha yeni fark etmiş gibiydi. Ben ise korkuyordum ve ellerim hafiften titremeye başlamıştı. "Sahra," diyerek elini elime uzattığında irkilerek ellerimi geri çektim.

"Annem," dedim. Ağzımdan çıkan ilk kelime bu olmuştu. "Annem beni merak eder. Ben..." dedim ama devamını getiremedim.

Berbat hissediyordum. Bir anda içimi Yavuz abinin beni seviyor olma korkusu kaplamıştı.

Bana doğru uzattığı elini çaresizlikle geri çekti. Elim titreyerek emniyet kemerini bulduğunda kilidi açmaya çalışıyordum ama beceremiyordum. Şu an oturup bunun için ağlayabilirdim. Açılmıyordu işte!

Biraz daha çabaladığımda arabayı kilidin açılma sesi doldurdu. Emniyet kemerinden kurtulduğum anda kendimi arabadan dışarıya attım. Aklımda kurduğum senaryodan dolayı bu kadar tedirgin olmam saçmaydı.

Taksi bulmak amacıyla etrafa bakındığım zaman bir el beni kolumdan tuttu ve kendine çevirdi. Bedenim bu dokunuşu tanıyordu. Saçlarım yüzüne doğru savrulduğunda gözlerimi gözlerine çıkardım.

"Nereye gidiyorsun?" Diye sordu sert bir sesle. Kaşları çatılmış yüz hatları daha çok belirginleşmişti. Gözleri ise her zamanki gibi ateş saçıyordu. Ela gözleri her zaman öfkeden kopkoyu olurdu ve ben onun çok nadir zamanlarda gerçek göz rengini görürdüm. Gözlerine hipnoz olmuş bir şekilde bakarken ne kendimi geriye çekebiliyordum ne de sesimi çıkarabiliyordum. Gözleri yüzümün her zerresini inceledi, inceledi... Son olarak gözleri titreyen ve kırmızılaştığını tahmin ettiğim dudaklarımı buldu. Kolumdaki eli beni biraz daha kendine doğru çekti. Şimdi aramızda milimler vardı. Ikimiz de hızlı hızlı nefesler alıp veriyorduk. Sert bir şekilde yutkunduğunu gördüğümde gözlerim adem elmasında takılı kaldı ama sonra kendimi toparlayarak tekrar gözlerine baktım, gözleri hâlâ dudaklarımdaydı. Beynim bana sürekli geri çekilmem gerektiğini fısıldarken benim tek yaptığım şey öylece onun gözlerine bakmak oluyordu.