Yavuz abi, topuzumdan firar eden saçımı okşayarak kulağımın arkasına ittirdi. Ilk defa bu kadar yakındık ve ilk defa saçlarıma dokunmuştu. Bu hareketi yutkunmamı sağladığında merhem sürmeyi bitirdiğim elini bırakıp kullandığımız eşyaları tekrar kutu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
26.Bölüm
Yavuz, maçagittikten sonra da geldikten sonra da mesaj atmıştı. Ben bu adamınuğruna ölürdüm be!
Ah canımsevgilim...
Ne kadar da tatlıydı.
Derin bir iç çekerek yatağıma uzandım ve gülümseyerek yastığıma sarıldım. Çok değilüç saat önce her şeyin biteceğinidüşünüyordum ama şimdi her şey normal ilerliyordu.
Aklıma gelenlerle yüzümün asılması bir olmuştu.
Sinan.
Amacı neydi?
Ne istiyordu benden?
Ne söyleyecekti, ne konuşacaktı?
Merak ediyordum ama aslında etmiyordum da. Söyleyeceği tek bir kelime bile benim şu ankimutluluğumu yok edecek cinsteydi sanki. Öyle hissediyordum. Mutsuz olmak istemiyordum. Sinan'ın söyleyeceklerini duymak da istemiyordum.
Sinan ile ilgili içimdeki hisler hep olumsuz yöndeydi
Yavuz ise... Ah! Eğer bir şeyleriyanlış anlasaydı, yine saçma sapan şeyler söyleseydi... Her şey biterdi. Ama yapmamıştı.
Bazen yaşadıklarımızı düşünüyordum da... Çok çabuk mutlu olmuştuk sanki. Ya da yakaladığımız mutluluğun bozulmaması için her şeyiyapıyorduk.
Ama aklımda dönüp dolaşan bir şey vardı. Ailelerimiz. Onlara geç olmadan söylemeliydik. Bir ilişkimvardı ve bunu ailemden saklayarak yaşamak istemezdim. Başkalarından duymalarındansa benden duymalarını isterdim. Bir şeylerigörerek öğrenmelerindense benden öğrenmelerini isterdim.
En kısa zamanda ailemle konuşmalıydım.
Evet, verecekleri tepkidenkorkuyordum ama aynı zamanda benim kararlarıma saygı göstereceklerini de biliyordum. Bu zamana kadar karşılarınahiçböylebir konuda çıkmamıştım ve umuyordum ki bu hem ilk hem de son olacaktı.
