Yavuz abi, topuzumdan firar eden saçımı okşayarak kulağımın arkasına ittirdi. Ilk defa bu kadar yakındık ve ilk defa saçlarıma dokunmuştu. Bu hareketi yutkunmamı sağladığında merhem sürmeyi bitirdiğim elini bırakıp kullandığımız eşyaları tekrar kutu...
Lütfen oy vermeyi, yorum yapmayı ve bölüm sonunu okumayıunutmayın <3
İkiye On Kala / Bizi İki Kişi Sanıyorlar
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Final
Zaman...
Hızla geçen geçerken can acıtan ama oacınınyanında da getirdiği güzelliklerleünlü bir kavramdı, benim dünyamda.
Ama bazen acı ağır basar ve öncesinde yaşanılan güzellikler unutulur, sonrasındayaşanacak olan güzellikler ise görmezden gelinirdi.
Sahi, acıdan sonra yaşanan güzellikler önemsenmeli miydi?
Güzellikler, ne zaman gelirse gelsin önemsenmeliydi.
Ve benim bütünhayatımın güzelliği bana gelmişti.
Belki öncesinde abartılıacılar çekmemiştim. Sonrasında da abartılıacılar yaşamayacaktım belki. Gerçi acılar nasıl abartılı ya da abartısız olurdu?
Acı, acıydı işte.
Neyse.
İştebütün hayatımın mükafatı karşımdaydı.
Ellerinde çiçeklerle...
Gülümsedim. Gülümsedi.
Sevdiğiniz insanın size bakarak gülümsemesi kadar harika bir şey var mıydı?
"Bebeğim," diyerek gözlerini kıstığında boğazımı temizleyerek elindeki çiçekleri aldım.
"Hoş geldin." diyerek etrafımızda kimsenin olmamasını fırsat bildim ve hızlıcayanağını öptüm.
Gülümseyerek dudağını yaladı ve "Hoş buldum, bir tanem." dedi.
"Sözü de kapıda keselim istersen güzelim?" diyerekyanımıza kadar gelen abime göz devirerek derin bir nefes aldım ve Yavuz'un ayakkabılarınıçıkarmasını bekledim.
Yavuz "Hiç rahat vermiyorsun farkında mısın?" diyerek abime karşılıkverdi.
"Kusura bakma lütfen" diyerek samimiyetsiz bir gülümseme sergiledi abim. "Bir dahakine yollarına güller sererim."
