Yavuz abi, topuzumdan firar eden saçımı okşayarak kulağımın arkasına ittirdi. Ilk defa bu kadar yakındık ve ilk defa saçlarıma dokunmuştu. Bu hareketi yutkunmamı sağladığında merhem sürmeyi bitirdiğim elini bırakıp kullandığımız eşyaları tekrar kutu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
24.Bölüm
Abimin aniden sorduğu soru karşısında afalladım. Bir bu eksikti.
Bugün beni ve Yavuz'un ilişkisini sorgulama günüydü galiba. Birabi bir Ebru...
Hadi şimdi Ebru'ya kafa tuttuğum gibi abime de tutsaydım... Ama şu anlık bu mümkün bile değildi.
Abim... Biraz mal bir insandı.
Ama ben de biraz deliydim. Ya da olması gerektiği gibiydim.
Allah'ım eğer şu an Yavuz'la sevgiliyiz desem abimin gidip Yavuz'u öldürecekmiş gibi bir hali vardı.
"Olsa ne olacak ki?" Diyerek bütün endişelerimi bir kenara bırakıp rahat bir şekilde cevap verdim.
Abimin kaşları havaya kalktı ve rahatsız bir şekilde yerinde kımıldandı. "Olmamasını tercih ederim."
Söylediği şeyler karşısında sıkıntılı bir nefes aldım ama yine de istifimi bozmadım. "Ya ben olmasını tercih ediyorsam?"
"Bak," diyerek ayağa kalktı abim. Sinirlenmiş gibiydi ama zerre umurumda değildi. Evet, kendisi abimdi. Her insana gösterdiğim gibi abimin de fikirlerine saygı gösterir, görüşlerini önemserdim. Hatta abim olduğu için buna ekstra özen gösterirdim ama bu, benim özel hayatımı kendisinin şekillendirebileceği anlamına gelmiyordu.
"Abi," diyerek sözünü kestim. "Lafı dolandırmadan açık açık ne sormak ya da ne söylemek istiyorsan söyle."
"Duygusal bir bağ-"
"Teyzem aradı!" Diyerek büyük bir coşkuyla salona giriş yapan Feray sayesinde abimin sözü yarım kalırken ben ise rahat bir nefes aldım.
"Yurt dışındaki teyzen mi?" Diyerek Feray'ın heyecanına ortak olarak bir iki adımda yanına gittim.
"Evet," diyerek mutlulukla bana sarıldı Feray. "Yarın buraya gelecekmiş. Çok mutluyum!" Dedikten sonra benden ayrıldı. Gözleri adeta sevinçle parlıyordu. Ailesinden birinin varlığını hissetmek ve onunla irtibata geçmek böyle durumlarda insanı sevindiriyor olmalıydı. Hele ki bir de bu sevdiği ve güvendiği bir insan olursa..
"Çok sevindim," diyerek gülümsedi ve Feray'a sarıldı abim. Feray da abimin sarılışına karşılık verdiğinde ikisi de ayrıldı. "Küçük kardeşim," diyerek saçlarını öptü abim, Feray'ın. "Hep böyle mutlu ol."
