Yavuz abi, topuzumdan firar eden saçımı okşayarak kulağımın arkasına ittirdi. Ilk defa bu kadar yakındık ve ilk defa saçlarıma dokunmuştu. Bu hareketi yutkunmamı sağladığında merhem sürmeyi bitirdiğim elini bırakıp kullandığımız eşyaları tekrar kutu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
10.Bölüm
Neredeyse bir haftadır kendisinden köşe bucak kaçtığımadamkarşımdaydı. Ondan öylebirkaçıyordum ki onun evde olduğu zamanlar sırf odalarımız karşılıklı diye perdemi bile açmıyordum. Okula giderken bile çok dikkatliydim. Doğrudüzgün mahalleye bile çıkmıyordum.
Abartmıyordum. Sadece çekiniyordumişte. Başkasının bir şeyi anlayacak olması geriyordu beni. Yavuz abiyle gözgöze gelmekten korkuyordum. Sanki onunla gözgözegeldiğim o an herkes her şeyianlayacakmış gibi hissediyordum. Onun gözlerindekiduygularıgörmek istemiyordum. Ben bunukaldıramazdım ki. Ben, beni seven bir adamınaşkını kaldıramazdım. Onun aşkını bile bile gözlerinebakamazdım.
Onu sevmiyordum ki ben.
Ne olacaktı yani? Beni sevdiğiiçin ona aşık mı olacaktım? Aşk zorla olan bir şey miydi? Kalbine onu sevmelisin dediğin anda kalbin sadece o kişiiçin mi atmaya başlayacaktı?
Bir Yavuz abiye bir de kilitli olan kapıyabakarken endişeyle yutkundum. Evde bizden başka kimse yoktu. Annem beni evdesanıyordu. Diğerleri evde de yoktu zaten. Sanki her şey bu an içinplanlanmış gibiydi.
"Yavuz abi," diyerek araladım dudaklarımı. Ona abi demek bile daha bir önemliolmuştuartıkbenimiçin. Ona her abi dediğimde sanki bu işinimkansızlığınıyüzüne bir tokat gibi vuruyordum. "Lütfen," diyerek ona doğrubirkaçadım attım. "Lütfen kapıyıaçarmısın?"
Yavuz abi bana öyle birbaktı ki... Öyle bir kırgınlıkla baktı ki yüzüme... İşte ben bununiçinbakamıyordumonunyüzüne. Bu kırgınbakışları görmek istemiyordum. Ela gözlerininacıyla kısılmasını, kirpiklerinin titremesini ve en önemlisi de sürekli bir şey demek içinaçıpaçıpkapattığıdudaklarını da görmek istemiyordum.
