Yavuz abi, topuzumdan firar eden saçımı okşayarak kulağımın arkasına ittirdi. Ilk defa bu kadar yakındık ve ilk defa saçlarıma dokunmuştu. Bu hareketi yutkunmamı sağladığında merhem sürmeyi bitirdiğim elini bırakıp kullandığımız eşyaları tekrar kutu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
27.Bölüm
Biraz da olsa rahatlamıştım, Yavuz ve babamla konuşunca ama hâlâ annem ve abimin tepkisinden korkuyordum.
Atlatacaktık be.
Yatakta diğertarafa dönerek esnedim vetekrar uyumak içingözlerimi kapattım. Gece boyunca içimdeki anlamsız korku ve heyecan sayesindedoğrudüzgün uyumamıştım. İstemsiz birşekilde bundan sonraki günlerde ne olacağınıdüşünüp ona görekafamda hayaller kuruyordum.
En son hatırladığım hayalimde annem; beni, terlikle evden kovuyordu.
Hayale bak be!
"Sahra?" Diyerek annemin kapıya vurmasıyla kapattığım gözlerimi hızla açtım. En iyisi ses çıkarmadan gitmesini beklemekti. Sabah sabah annemin bana Yavuz'la ilgili nutuk çekmesini istemiyordum. Daha doğrusu bundan kaçıyordum.
"Uyumadığını biliyorum, aç şu kapıyı. Geç olmadan konuşalım."
Müneccim misin anne?
Hayır, ben uyuyordum. Tamam mı? Tamam.
"Dilek?" Diyerek şaşkın bir şekildekonuşan babamı duyduğumda elimi yumruk yaparak sessiz bir sevinçgösterisi yaptım. Babam, şimdi beni kurtarırdı.
"Ne oldu?" Diyerek tripli bir sesle cevap verdi annem.
"Sabah sabah ne yapıyorsun burada, bir tanem?" Diyerek annemin aksine yumuşak bir sesle cevap verdi babam.
Annem, tribini hiç bozmadan "Kızımla konuşacağım. Tabii seniniçin sorun olmazsa." dedi.
"Dilek," diyerek anlayışlı bir sesle konuştu babam. "Sonra konuşursun, uyuyordur şimdikız."
"Uyuyamaz o. Bilmiyor muyum ben kızımı? Ama doğru onun iyiliğini bir tek sen düşünürsün biz kimiz ki?"
