DORUKTA // bxb

Otuz yedi

 Pazar günü evimize döndüğümüzde, saatlerdir aklımda olan ve beni yiyip bitiren şeyi Özgür duştan çıkar çıkmaz ona söyledim. Bu durumdan pek mutlu değildi çünkü huzursuzluk çıkmasını istemiyordu ama benim bu yüzleşmeyi yapmak istediğimi bildiği için sesini çıkartmıyordu. Bu yüzden o Melek'i arayıp öğleden sonra konuşmak için bize davet ederken, kızın gergin sesini duyabilecek kadar yakınında oturuyordum. 

 Saat 4'e doğru kapı zili çaldı ve içimdeki tüm öfke bir anda birikerek koltuktan zıplar gibi kalkmama neden oldu. Ben kapıya ulaşamadan Özgür kolumdan hafifçe tutarak beni engelledi ve kendine doğru çevirdi. 

'Sakin olacağına söz ver.' 

' Sakinim ben, kolumu bırakır mısın?'

'Hiç sakin görünmüyorsun sevgilim.' 

Fısıltısı beni hafifçe gevşettiğinde bir şey söylemeden yüzüne baktım. Kolumu tutan eli gevşedi ve parmakları yanaklarımı okşadı. Başımı usulca sallayarak sert bir çıkış yapmayacağımın garantisini verdim kendimce. Özgür kapıya doğru ilerledi ve birkaç saniye sonra aralanan kapının arasından Melek'in huzursuz yüzü göründü. Kucağında tuttuğu Thor, Özgür'ü görünce kıpırdamaya başlayınca Melek önce hayvanı yere eğilerek bıraktı, daha sonra bakışlarını bana çevirdi. Sessizlik Özgür'ün Thor'u kucaklayıp Melek'e bakmadan 

'Geçsene,' demesi ile bozuldu. 

 Salona geçip oturduğumuzda üçümüz de huzursuzca duruyor, halının üzerinde oynamaya başlamış iki köpeği seyrediyorduk. Özgür Melek'e kahve isteyip istemediğini sorunca Melek başını iki yana salladı. Suçunu bilen küçük bir kız çocuğu gibi görünüyordu ama ona olan hislerim üzülmenin kıyısından bile geçmiyordu. Özgürün de Melek'in de konuşmaya niyeti olmadığını anlayınca konuyu ben açtım.

'Geldiğin için teşekkürler Melek, şimdi lütfen neden o insanları bize sormadan kapımıza getirdiğini anlatırsan çok sevinirim.'

'Ne deseniz haklısınız, biliyorum yaptığım çok yanlıştı. Evimi Özgür'ün kız kardeşinden öğrenmişler. Kızın kötü bir niyeti yokmuş, ama ne Özgür'ün haberi vardı ne benim. Onları birden kapımda görünce şaşırdım. Annesi o gün çok ağladı, üzüldüm ben de napayım. Konuşurlarsa çözülür belki dedim.'

Sinirle cevapladım onu.

'Bu kararı vermek sana mı kaldı?'

'Kararım doğruydu demiyorum zaten. Özür dilerim.'

'Kafana göre işler yapamazsın Melek. Anladın mı beni? Özgür'ü istediğin zaman öpemezsin, yıllardır görüşmediği ailesini kapımızın önüne kadar getiremezsin. Birlikte bir şeyler yaşadınız, birbirinizi seviyordunuz, belli ki hala seviyorsun bunu da anlayabiliyorum ama saygı duymak zorundasın. Sanki Özgür'ün neler yaşadığını , o insanlar yüzünden nelerle savaştığını bilmiyorsun. Bunu nasıl yapabildin aklım almıyor.'

'Özür diledi ya Doruk, tamam. Sakinleş artık.'

Dakikalardır ilk kez konuşan ve benim tarafımı değil de zaten kurulmuş olduğum kadının tarafını tutan Özgür'e döndüm hızlıca. Bunlarla uğraşmak istemediği bakışlarından belli oluyordu ama bu kadar kolay olamazdı hiçbir şey. 

 O an kime sinirli olduğumu bilmiyordum. Özgür'e tüm bunları yaşatan, onun güvensiz bir insana dönüşmesine sebebiyet veren ailesine mi sinirliydim, karşımda duran eski sevgilisine mi yoksa Özgür'ün kendisine mi bilmiyordum. Derin bir nefes alıp arkama yaslandım. Özgür'ün bakışları üzerimdeydi fakat biraz sonra Melek'e kaydılar.

'Melek, seni iyi bir insan sanıyordum. Ama son zamanlarda yaptığın hiçbir şey benim tanıdığım Melek'e ait değil. Neden böyle davrandığını anlamıyorum. Şundan bir ay önce bunu yapsaydın, yaşayacağım yıkımı tahmin bile edemiyorum. Çünkü o insanlarla yüzleşmeye hazır değildim. Şimdi ise, gerçekten kendimi Özgür hissediyorum. Yıllardır hapsolduğum korkularla zamanla yüzleşebildim, affedemediğim olayların düğümünü çözebildim. Sana kızdım evet, ama seni de affettim. Senden tek isteğim bir daha yoluma çıkmaman. Ara sıra Thor'u gezdirmek için almaya gelirim, yanımda sevgilim de olur. Bir daha seninle baş başa kalmak istediğimi ya da seninle bir şeyler paylaşmak istediğimi sanmıyorum. Umarım açık olabilmişimdir.'