DORUKTA // bxb

iki

 İlk seanstan göz yaşları ile ayrılacak olmak hayal ettiğim bir şey değilse de, terapistim Aysel hanımın odasından çıkarken göz yaşlarımı siyah güneş gözlüklerim ile kamufle edebileceğimi sanıyordum. Ne konuşacağımı bile bilmeden girdiğim odadan içimi dökerek çıkmış olmak beni hafifletmişti ama bir o kadar da ağırlaşmış hissediyordum. Sanki birisi bileğime on kiloluk bir taş bağlamıştı da yürümüyor sürükleniyordum. 

Kendime gelebilmek için deniz kenarına ağır adımlarla yürürken düşünmek istemediğim ne varsa aklımda dönüp duruyordu. Neden bir şey yaşamadığım bir adama bu kadar saplantılıydım bilmiyordum. Neden bana aşık olmayacağını bile bile, beni çağırmasa bile peşinden sürükleniyordum? Başka birine aşık olabilecek miydim? Bu gibi sorular kafamda gezinip dururken kendimi çimlere bıraktım. Bunların hiçbirine verecek bir cevabım yoktu tabi.. O yüzden beynime susması için yalvarıyorken buldum kendimi. Devam etmem gerekiyordu, emin olduğum tek şey buydu.

 Cep telefonumu elime alıp birileriyle tanışabilmek adına indirdiğim ne kadar uygulama varsa silerken dudaklarımı kemiriyordum. Öylesine bir şeyler kovalamaktan o kadar sıkılmıştım ki sevip sevilebileceğim birini bulana dek kendi iyileşmeme odaklanmak istiyordum. Telefondaki işim bittiğinde sırtımı çimlere yasladım ve bulutların arasında bir görünüp bir kaybolan güneşin yüzümde ve kollarımda gezinmesine izin verdim. Gözlerim kapalı bir şekilde uzanırken, fiziksel değil de ruhsal bir yorgunluk içerisinde olduğum için yarı uyuklar bir vaziyette deniz havasını solumaya devam ettim. Birkaç dakika sonra yüzümde hissettiğim ıslaklık ile gözlerim kocaman açıldı ve kahverengi bir bulldog ile göz göze geldim.

'Hasiktir,'

 Köpeklerden pek haz etmiyordum, daha doğrusu uzaktan seviyordum diyelim. Bu yüzden birden ayağa fırlayıp iki adım geriledim ve köpeğin üstüme doğru gelmemesi için içimden dua etmeye koyuldum. 

'Thor, gel buraya!'

 Duyduğum kadın sesi ile kafamı sol tarafa çevirdim ve bana doğru yürüyen çifti seçebildim. Birbirlerine uyumlu, sportif bir giyinişe sahiplerdi ve ikisi de oldukça iyi görünüyordu. Kadının biçimli vücuduna ve adamın spor yaptığını belli eden bisepslerine kısaca baktıktan sonra bakışlarımı beni koklamaya çalışan köpeğe çevirdim.

'Kusura bakmayın,' dedi kadın düz bir sesle 'Gözden kayboldu bir an, yoksa yaklaşmasına izin vermezdik.'

'Sorun değil,'

'Tasmayı verir misin Özgür?'

 Kadın bozuk bir tavırla yanındaki genç adama döndüğünde adam cebine sıkıştırdığı kırmızı tasmayı ona doğru uzattı. Birbirlerinin yüzüne bile bakmıyorlardı ve ben insan görmemekten o kadar kafayı yemiştim ki şimdi günler sonra terapistim dışında gördüğüm ilk insanlar olan bu çifte yeni bir canlı türünü inceliyor gibi bakıyordum. 

 Kadın tasmayı köpeğe takmak için eğildiğinde adamla göz göze geldik. Buruk bir gülümseme sundu bana, bende günler sonra bana verilen ilk samimi gülümsemeye karşılık verdim aynı şekilde.

 Onlar köpeği sürükleyip gözden kaybolurken ben de az önce uzanıyor olduğum yere oturup telefonumda gezinmeye koyuldum. İnstagramda gösterilen sahte hayatları görmekten, twitterda insanların yardım çığlıklarını okumaktan bunalana, güneş gökyüzünden kaybolana dek orada oturdum oturdum ve oturdum. Hava serinlemiş, ellerim ve ayaklarım buz tutmuştu. Buna rağmen orada oturmak ve hiçbir şey hissetmemek bana iyi geliyordu. Karanlık tamamen bastırdığında ayaklandım ve ağır adımlarla vapur iskelesine yürümeye koyuldum. Şansıma bir sonraki vapur kalkmak üzereydi. Cam kenarında bir yer seçip oturdum ve dalgaları izlemeye koyuldum. Biraz sonra yanıma birinin oturduğunu fark etsem de gözlerim camın dışarısında koyu renk görünen denizden ayrılmadı. Vapur hareket etmeye başladığında gözlerimi kapattım ve kulaklığımdan kulağıma yayılan şarkıyı dinleyerek yolculuğun sonlanmasını bekledim. Ne kadar zaman geçmişti bilmiyordum ama birinin beni dürtmesi ile gözlerim açıldı ve sol tarafıma döndüm. Tanıdık yüz gülümseyerek benimkine bakıyor ve bakışları uykulu halimle adeta alay ediyordu.