Het Element

☽ ⋆ 58 ⋆ ☾

'Mevrouw?'

We zitten in een les van Lady Sinistra. Het is de dag na het oproepen van de geest en ik kan zien dat niemand goed geslapen heeft. Ik heb de hele nacht half wakker gelegen en een kaarsje laten branden op mijn bureau: te bang voor het donker. Tillie is degene die haar hand opsteekt.

Lady Sinistra schuifelt naar ons toe, verbaasd over het feit dat Tillie eens een vraag stelt in haar les.

Tillie's vraag gaat echter niet over de stof.

'Ja, mevrouw Fabel?'

'Weet u iets over verschillende soorten geesten?'

Ik zie Ruth kijken; bang dat Tillie dingen gaat verklikken. Tillie kijkt niet terug.

'Eh...' Lady Sinistra lijkt aarzelend, 'ja, hoezo?'

'Oké,' zegt Tillie. 'Stel... dat je een geest probeert op te roepen - een mensengeest - of dat denk je- je weet zeg maar niet precies wat voor geest het is. Maar oké, je probeert dat dus en dan komt er een soort... eng, donker ding tevoorschijn wat-'

'Je hebt toch niet geprobeerd om een geest op te roepen hè?' vraagt Lady Sinistra rap, met ogen die nerveus over Tillie heen schieten.

'Nee,' zegt Tillie. 'Natuurlijk niet. Ik vraag dit voor een vriendin.'

'O- je- o, iemand die je kent heeft geprobeerd om-'

'Ja, maar ze zit niet op deze school.' Tillie wappert het weg. 'Hoe dan ook-'

'Misschien- misschien moet je vriendin even met mij komen praten, want dat klinkt niet zo goed.'

'Hoezo?'

'Nou ja, ze klinkt nogal onervaren. Van welk element is ze?'

Tillie denkt even na. 'Water...?'

'Kijk, daar gaat het al mis,' zegt Lady Sinistra. 'Slechts zonneheksen en maanheksen zouden zich moeten bemoeien met geesten. Je vriendin klinkt onervaren.'

'Ja...' mompelt Tillie. 'Maar wat- wat voor geest was het nou...?'

Lady Sinistra denkt even na. 'Nou ja, onervaren heksen zorgen vaak voor fopgeesten en klopgeesten - hoe zei je ook al weer dat de geest er uit zag?'

'Eh-' Tillie aarzelt, 'donker... hield niet van licht... koud. O, en hij sprak niet echt. En- en ik kon- ik bedoel- mijn vriendin kon hem niet vastpakken. Hij was zeg maar... niet vloeibaar, maar... mistig?'

'O.' Lady Sinistra knikt. 'Nee, dat is een fluistergeest. Ze leven in de schaduwen en leven als schaduwen. Heel ongevaarlijk, tenzij iemand ze natuurlijk uit de schaduwen haalt. Dus... nou ja, roep nooit een fluistergeest op.'

Lady Sinistra lacht nerveus en bekijkt ons.

Tillie knikt langzaam.

Ik wil eigenlijk vragen waarom het een fluistergeest heet als hij niets zegt, maar Lady Sinistra loopt gauw weg.

'Dat verklaart veel,' mompelt Tillie.

Maar dat doet het niet. De gebeurtenis blijft aan me knagen. Greep het me omdat ik naar hem keek of was er een andere reden? En hoe kan het dat we de verkeerde geest hebben opgeroepen?

Het is die avond dat ik opeens wakker schrik in mijn eigen droom.

De lucht trilt zoals het die avond deed toen we die geest opriepen. Ik sta in het bos achter de school, in een halve dag of halve nacht waarin de schemer al over de wereld is gevallen; alsof ik in een tussenwereld sta waar zowel nacht als dag nooit hun volledigheid kunnen bereiken. De verte onttrekt zich in een mistig grijs. Het is niet warm en ook niet koud.