Het Element

☽ ⋆ 18 ⋆ ☾

'Het spijt me enorm. Je straf is opgeheven en die van de anderen wordt met een maand verlengd. Dit gedrag wordt absoluut niet getolereerd.'

Het is de vierde keer in mijn leven dat ik voor Moeder Overste sta. De sfeer in haar kantoor is echter anders dan die voorheen was; er zijn net vier heksen vertrokken die hun mond niet hebben kunnen houden en de waarheid op hebben gebiecht. Niemand vroeg naar iets wat in de buurt kwam van het onderwerp waarheidsserum en daarom kreeg Alawa de kans niet om haar vermoedens over mij uit te spreken; ik denk echter dat ze dat mede niet gedaan heeft omdat ze doodsbang voor me lijkt te zijn.

Lady Pembroke lijkt zowel medelijdend als blij voor me en Zephyr lijkt slechts geschokt. Ik hoop dat hij zich schuldig voelt over hoe gemeen hij tegen me gedaan heeft, maar die hoop moet ik misschien niet houden.

Moeder Overstes wenkbrauwen kruipen vragend naar elkaar toe. Ze lijkt vriendelijk en begripvol. 'Ik wil gewoon weten waarom je me niet meteen de waarheid verteld hebt.'

'Ik was bang,' zeg ik. 'Ik was bang dat ze me meer aan zouden doen.'

Moeder Overste knikt. 'Dat begrijp ik heel goed,' zegt ze. 'Dit soort dingen zijn absoluut... ze horen niet te gebeuren.'

Moeder Overste lijkt nog steeds verbaasd dat haar dochter tot zoiets als wat er net verteld is in staat is. Ze lijkt geschokt, misschien zelfs wel heel teleurgesteld, maar vooral gewoon compleet verward. Haar ogen glijden steeds nadenkend door het kantoor heen.

'Ik wil niet veel zeggen,' bijt Lady Pembroke Moeder Overste dan dapper toe, 'maar elke leerling was al lang geschorst voor dit soort streken. Ik zou niet weten waarom deze heksen niet hetzelfde lot zouden moeten ondergaan.'

Ze staat al de hele tijd te trillen op haar benen van woede: vanaf het begin van het verhaal tot het einde. Gek genoeg, geeft het me best een goed gevoel dat er iemand op de wereld is die zoveel om me geeft dat ze zelf boos wordt van dingen die mij aangedaan worden.

Moeder Overste knikt, maar ze lijkt niet te kunnen verwerken dat het haar dochter is waar we over praten. 'Ik wil eerst alle heksen gesproken hebben voor ik een definitief besluit maak. Ik zal sowieso een heel hartig woordje met Sybil spreken wanneer ze bijkomt.'

Lady Pembroke is het er niet mee eens: ik zie het aan alles in haar houding, maar ze lijkt niet dapper genoeg te zijn om nog zo'n opmerking te maken.

'Is- is ze oké?' vraag ik. 'Sybil?'

Moeder Overste knikt. 'Ja,' zegt ze. 'Lijkt nu nog buiten bewustzijn te zijn, maar Lady Nakogee was er op tijd bij. Maar jij hoeft je geen enkele zorgen te maken om Sybil. Ik wil dat je aan jezelf denkt.'

Ik knik. Toch ben ik opgelucht om te horen dat het niet slecht gaat; ik had nooit verwacht dat het waarheidsserum zo'n sterk effect had kunnen hebben.

'Als dat alles is wat je kwijt wil, mag je nu vertrekken, Eris,' zegt ze. 'En ik hoop dat je me kan vergeven voor mijn foute besluit. Als ik het had geweten, dan was dit nooit gebeurd.'

Ik knik en glimlach. Lady Pembroke blijft Moeder Overste echter met een afgunstige blik aankijken terwijl ze me aan mijn schouder omdraait en me het kantoor uit escorteert.

'Ongelofelijk,' blaast Lady Pembroke als we buiten de gesloten deuren staan. 'Zoiets- zoiets-' ze schudt haar hoofd. Haar wangen zijn rood van woede. 'Iedere leerling was geschorst, maar zo gauw het haar perfecte leerlingen zijn die een bosheks iets aandoen... alsof we minder waard zijn! Ongelofelijk! Het spijt me zo erg, Eris. Als ik- o, als ik dit geweten had... als ik meer macht had op deze school; als het aan mij gelegen had, dan konden ze hun spullen pakken en vertrekken. Maakt me niet uit hoe goed ze zijn als heksen. Ze gebruiken hun magie voor de verkeerde dingen. Dit is gewoonweg pure zwarte magie.'