Het Element

☽ ⋆ 44 ⋆ ☾

Ik beef.

Ik weet niet of het de schok is, de angst of het dreigende, zware vooruitzicht op de toekomst dat op mijn schouders rust.

Één ding weet ik zeker: ik ben doodsbang.

We zijn in een lokaal gezet. Ik, Ruth, Alawa, Ophelia, Reza, en ook Sybil.

Verana was buiten bewustzijn: ze is door de explosie tegen een glazen kastdeur geslagen en heeft daarmee een ongelofelijke stoot tegen haar hoofd gekregen. Ze is nu bij Lady Nakogee. De andere leraren, alle leraren van de school, alle oversten, zijn aan het spreken over wat ze met ons moeten doen.

Ik heb Lady Pembroke in een glimp in de brokstukken en overblijfsels van de kelders gezien voor ik mee werd genomen door een woedende Zephyr.

Ik denk niet dat ik de teleurstelling in haar ogen snel zal vergeten.

Ruth loopt rondjes. Ze haalt haar handen door haar haar. Ik bekijk haar. Ze ziet er uit alsof ze wil huilen. Ophelia is de as onder haar nagels aan het weghalen. Reza ziet er eerlijk gezegd nogal duizelig uit door de klap. Alawa is iets aan het doen wat op een schietgebedje lijkt, al weet ik niet tot wie heksen bidden. Sybil staat bij de deur. Ze kauwt op haar nagels.

Ik zit op een stoel in de klas, zwijgend, bibberend, nog te geschokt over wat er gebeurd is om me zorgen te maken over hoe het komende uur zal lopen.

Er hadden leerlingen dood kunnen gaan.

Dan loopt Sybil opeens recht op me af.

Iedereen is te bezorgd over zichzelf om op te kijken. Ik bekijk Sybil vragend. Ze pakt iets uit haar zak, giet de inhoud van het potje over haar duim en blijft voor me stilstaan.

'Open je mond.'

Ik zwijg en kijk naar haar op. Haar ogen glimmen van de adrenaline. Ik open mijn mond aarzelend.

Ze steekt haar duim in mijn mond en tekent een kruis op mijn tong met de plakkerige vloeistof. Ik trek mijn hoofd geschrokken terug. Sybil kijkt om naar de deur en stopt het potje vlug weg. Dan hoor ik de aankomende voetstappen ook.

Ik proef de vloeistof. Het is honing.

'Het houdt je woorden zoet,' zegt ze, vlak voordat de deur opengaat.

Er lopen een paar leerlingen door de hallen als we door Lady Sinistra geëscorteerd worden naar de vergaderruimte van de school. Ze staren ons, en vooral Ophelia en Reza, die zwart zien van de as, na. Ik blijf naar mijn voeten kijken. Terwijl de tegels onder mijn voeten voorbij schieten, besef ik me één ding.

Dit kan misschien wel eens de dag zijn waarop ik mijn enige thuis ooit zal verliezen.

De leraren zijn stil als we binnen druppelen. Ik durf niet naar hun gezichten op te kijken omdat ik bang ben de teleurstelling te zien die ik al eerder zag in Lady Pembrokes gezicht. Ruth begint zachtjes te sniffen. Als ik opzij kijk, zie ik dat ze aan het huilen is.

Ik slik. Ik wend mijn hoofd af.

'Nog nooit, in mijn hele carrière hier als Overste, niet eens in mijn studententijd, ben ik zo geschrokken als nu,' begint Moeder Overste. Ik waag het om naar haar op te kijken. Haar gezicht staat hard. Haar ogen glijden zorgelijk over ons heen. 'Ik leef hier al zeker vijftig jaar,' zegt ze. 'En dit is de eerste keer waarop ik heb moeten vrezen voor het leven van mijn leerlingen. Aether Ameth zou dat in haar tijd hebben gezien als een zegen, maar ik kan helaas niet hetzelfde zeggen. Deze school, deze plek, hij is gemaakt om ons heksen veilig te houden, en het feit dat mijn eigen leerlingen nu het gevaar zijn waar ik voor moet waken...'

Ik kijk op als het even stil blijft. Ik zie haar donkere ogen fonkelen. Ze slikt. Ze is... geëmotioneerd.

Maar als ik naar Sybil opzij kijk, haar stoïcijnse gezicht zie, kom ik al snel tot het besef dat deze toespraak niets meer dan show is.