Het Element

☽ ⋆ 15 ⋆ ☾

'We moeten wel. We kunnen dit toch niet zo maar laten gebeuren?'

'Denk je nou werkelijk dat Moeder Overste haar demoon van een dochter gaat aanpakken? Ik heb die feeks zelfs nog nooit schoolwerk zien maken; laat staan dat Moeder Overste gelooft dat haar kind een pestend monster is.'

'Ik heb je laarzen gevonden!'

Ik zit in mijn slaapkamer, op de stoel voor mijn bureau. Ruth haalt een kam door mijn natte haren en Tillie zit op mijn bed. Ik ruik naar bloesem, kruiden en zeep van het warme bad. Ik draag mijn nachtjapon.

'En ik heb ergens een schoon uniform gevonden,' zegt Fiona, die mijn slaapkamerdeur achter zich sluit en mijn uniform en laarzen op mijn bureau zet. 'Ik denk dat het wel ongeveer de juiste maat is.'

'Ongeveer?'

'Ja- nou: het is mijn maat,' zegt ze. 'Het is mijn uniform. Ik durfde niet naar Cedar te gaan. Ik vind hem eng. Dus misschien is hij te klein.'

'Het is oké,' zeg ik, voordat Tillie kan gaan snauwen. 'Bedankt, Fiona.'

Fiona glimlacht opgewekt en zijgt naast Tillie neer.

'Nou, maar- zoiets- dit moeten ze weten. Wie weet bij hoeveel mensen ze dit soort streken al heeft uitgehaald omdat iedereen bang is voor Moeder Overste?' zegt Ruth. Ze pakt mijn haar bij elkaar en begint het te vlechten. 'Het is onacceptabel. Dochter van de directrice of niet.'

'Ik ben het er mee eens, oké: ze is een vuile, achterbakse, gemene-'

'Tillie.'

'Ja: dat dus. Maar ik denk, dat zelfs als je de waarheid gaat spreken, Moeder Overste het gewoon onder stoelen en banken gaat proberen te schuiven. Ik bedoel- voor hetzelfde geld horen we opeens dat Eris verdwenen is en toevallig terug moest naar een tante in Parijs - terwijl ze helemaal geen familie heeft!'

'Tillie,' zegt Ruth bestraffend.

'Zou ze me echt van school sturen?' vraag ik.

'Nee,' zegt Ruth vlug.

'Nou...' Tillie houdt haar hoofd schuin.

Ruth werpt haar een geïrriteerde blik toe. 'Nee,' zegt ze weer. 'Moeder Overste is heel redelijk. Ze weet wanneer je de waarheid spreekt en meer dan dat kan je niet doen. Ze zal weten wanneer haar dochter liegt.'

'Dat zeg ik toch: het maakt niet uit wie de waarheid spreekt; Moeder Overste zal die duivel van haar toch wel beschermen.'

'Dan bespreek je het met een andere overste,' zegt Ruth. 'Of met de andere oversten er bij. Moeder Overste bezwijkt altijd onder hun meningen.'

Hoewel Ruths woorden beter klinken, komt Tillie's mening nu redelijker bij me aan: in heb liever dat we dit helemaal niet gaan benoemen dan dat ik opnieuw alle leraren onder ogen moet komen terwijl ik op mijn plaats vernederd wordt.

'Nee,' mompel ik. 'Tillie heeft gelijk. En ik heb geen zin in meer gezeur. Dit was gewoon een stomme, gemene grap.'

'Ja, maar waarom?' Ruth knoopt mijn vlecht vast. 'Waarom... zoiets? Zoiets wreeds? Gemeens? Ik bedoel- iemand pootjehaken in de hal is één ding, maar dít? Je drogeren met paddestoelen, je dan tijdens een levensgevaarlijke nacht het woud in slepen en je dan opsluiten in een zoutcirkel en je blootstellen aan één of andere demoon?' Ze wendt zich naar Zeddicus, die op mijn vensterbank zit. 'Niet gemeen bedoeld.'

Zeddicus knijpt met zijn ogen alsof hij wil zeggen dat het oké is.

'Ja, nou,' mompel ik. Ik strijk over mijn vlecht heen. 'Heksen zijn nou eenmaal kwaadaardig. En ik heb mijn les geleerd: ik laat Evander voor de rest van mijn leven met rust.'