Het Element

☽ ⋆ 73 ⋆ ☾

De leraren eten in een andere ruimte dan de leerlingen. Sommigen eten in hun eigen slaapkamers of kantoren - Zephyr bijvoorbeeld - degenen die in Fortuna leven eten daar en er blijft nog een handjevol aan leraren over die samen in de kleine ruimte eten die bestemd is voor de leraren. Het is er best gezellig. Er staan kleine tafeltjes en er is een tafel met theekannen en koffiekannen. Er branden kaarsjes. Het is er stil en rustig. Ze praten niet hard en ze lachen ook niet hard. Het gebeurt niet vaak dat we elkaar alledrie tegenkomen: Alawa, Ophelia en ik. Vaak is het slechts Ophelia en ik die hier zitten en Alawa die toch nog liever bij haar vrienden zit in de grote eetzaal. Het gebeurt al helemaal nooit dat Ruth er ook is.

Vandaag wel.

We kijken alledrie naar haar op als ze binnenkomt. Ze lijkt aarzelend, alsof ze niet zeker van haar zaak is. Waarom zit ze ook niet bij haar vrienden? Bij Evander?

Ze komt onzeker aan schuifelen en blijft bij de tafel staan. 'Mag ik hier zitten?'

'Ja,' zegt Alawa. 'Tuurlijk.'

Ruth en ik wisselen een korte blik. Ik weet niet goed hoe ik tegen haar moet doen; ik wil wel aardig doen, maar is dat raar? Om te doen alsof er niks aan de hand is?

'Ik dacht- ik ga hier maar eens zitten,' mompelt ze. 'Ik heb hier nog nooit gezeten. Leek me wel leuk om te kijken hoe het is.'

'Saai,' zegt Alawa. 'Moet zeggen dat ik veel liever in de eetzaal zit, maar al mijn vrienden moeten leren voor hun tentamens. Blij dat ik daar vanaf ben.'

'Ja,' mompelt Ruth. Ze lacht zwak. 'Hetzelfde.' Ze tikt tegen haar kopje en kijkt op. 'Hoe gaat het bij jullie; het lesgeven?'

'Prima,' zegt Alawa. 'Volgens mij bij iedereen wel, toch?'

Ze kijkt de tafel rond. Ik knik zwakjes mee, maar Ophelia stoot me tegen mijn arm en grinnikt.

'Volgens mij had jij vanmorgen nog een discussie met Sybil in de klas.'

Mijn ogen schieten naar Ruth. Ik kan weinig in haar blik aflezen naast nieuwsgierigheid. Ik schraap mijn keel en glimlach flauw. 'Eh- nou, viel wel mee. Het was geen discussie.'

'Ze denkt nu vast dat ze de grote baas is.' Ophelia rolt met haar ogen. 'Ik heb meer leiderschapskwaliteiten in een vis gezien, als ik eerlijk ben.'

Ik grinnik, maar Alawa kijkt bestraffend. 'Ze doet haar best. Je moet haar-'

Ophelia giechelt en sust haar vlug tot stilte. Vervolgens zie ik pas waarom ze dat doet: Sybil komt binnenlopen. Het valt duidelijk op dat we opeens allemaal stil zijn én haar kant op kijken, want ze bekijkt ons een beetje onzeker. Ik wend mijn ogen af. Alawa en Ruth lijken net zo beschaamd.

Sybil lijkt met tegenzin naar ons toe te komen. Ze glimlacht vluchtig en zakt op een stoel neer. 'Hey.'

'Heb je al gereageerd op mijn vaders brieven?' vraagt Ophelia.

'Wat?'

'Mijn neven,' zegt ze. Ik weet dat ze aan het stoken is; dat ze het expres benoemt omdat ik er bij zit. 'Zat er een goede tussen?'

Sybil is stil. Iedereen is stil. Ophelia lijkt het grappig te vinden. Haar ogen glijden naar mij.

Sybil schraapt haar keel en wringt in haar handen. 'Weet ik nog niet. Een brief is weinig persoonlijks.'

Ik weet niet waarom het me pijn doet dat ze er zo op antwoord; alsof ik anders had kunnen verwachten. Het is niet alsof de meningen van de leermeesters veranderd zijn sinds alle gesprekken die we hebben gehad, sinds alle vooruitgang die ik geboekt heb - wat dacht ik ook? Dat het zin zou hebben?