Het Element

☽ ⋆ 39 ⋆ ☾

Ik ben er zeker van dat als we kunnen verwoesten met ons element, we ook kunnen helen met ons element. En dat bedoel ik niet in de zin van ons element gebruiken om te helen; ik geloof dat we ons element kunnen omdraaien. Als we er vanuit gaan dat niets in deze wereld voor ons heksen gebaseerd is op de logica van de wetten van de natuur, dan moet het zo zijn dat de tijd of de verwoesting daar ook niet aan mee doen. Als we er daarbij vanuit gaan dat alles ontstaan is uit de vier elementen en wij die onder controle hebben, kunnen we zeggen dat we de verwoesting van ons element kunnen omdraaien. Terugdraaien. Dat het verbrandde kan veranderen in het onverbrandde.

Ik ga rechtop zitten in mijn bed. Ik lig met het dagboek van Evanders moeder bijna te slapen, maar ga nu rechtop zitten en laat de kaars op mijn nachtkastje harder schijnen door mijn hand er naar op te heffen. Het hoofdstuk stopt hier. Ze begint over iets anders in het volgende hoofdstuk. Ik lees de laatste alinea wel drie keer opnieuw.

Ik kijk naar Zeddicus, die slaapt.

'Sybil kan...'

Die ochtend, stop ik bij Evanders tafel als we de dag beginnen met een les van Zephyr. De leerlingen moeten nog binnen stromen en Zephyr is nog koffie aan het halen.

Evander kijkt langzaam, en vragend, naar me op.

'Kan ik iets vragen?' vraag ik.

Hij peutert aan zijn pen en knijpt zijn ogen lichtjes samen. 'Ligt er aan wat...?'

'Ik las dat je moeder het in haar boek had over het terugdraaien van een element, maar... heeft ze dat- heeft ze ooit- heeft ze dat ooit getest of...?'

'O.' Ik zie zijn gezicht vertrekken. Ik ben verbaasd, omdat het niet helemaal de reactie was die ik verwacht had: hij lijkt bijna een beetje boos. Hij haalt zijn schouders kortaf op en leunt verveeld tegen de rugleuning van zijn stoel aan. 'Kweenie.'

Mijn gezicht valt in een frons. 'Wat is dat nou weer voor antwoord?'

Hij zucht, kijkt naar me op, kijkt weer weg, aarzelt, checkt of zijn vrienden al binnenstromen door de deur en buigt dan een beetje naar me toe.

'Het zou gewoon leuk zijn als je eens tegen me spreekt als je niet iets van me nodig hebt,' sist hij.

Hij zakt weer tegen zijn rugleuning aan en vouwt zijn armen over elkaar. Ik staar hem een paar seconden fronsend aan.

'Wat?'

Hij rolt met zijn ogen. 'Kom op,' zegt hij. 'Na het winterzonnewendefeest heb je niet meer tegen me gepraat en dit is het eerste wat je zegt? Je reageert niet op mijn brieven in de vakantie, je doet alsof je dom bent als je Sybil meevraagt naar het feest en je zegt niet eens hoi in de hallen.'

Ik sta daar even. Achterin de klas hangt een klok. Ik kijk er naar, aarzel, hou mijn hoofd schuin en begin dan een beetje te grijnzen.

'En nu maak je me belachelijk,' zegt hij geïrriteerd en boos.

'Koekje van eigen deeg, misschien?' zeg ik fel, waarna ik naar hem kijk. 'Weet niet of je het doorhebt, maar jij zegt ook geen hoi tegen mij in de hallen. Jij sprak ook niet tegen mij na dat feest. Jij stuurde me een brief, precies dezelfde brief, die je Sybil stuurde. Je hoeft niet te doen alsof je meer moeite in onze vriendschap stopt dan ik - nu ik het vertik te doen.'

Hij maalt met zijn kaken terwijl hij even naar me kijkt.

'Je denkt gewoon dat je het verdient dat mensen moeite in je stoppen, maar je moet begrijpen dat die moeite ooit terug moet komen en dat jij ook wel eens mag beginnen.'

Hij snuift. 'De laatste tijd ben ik degene die dat doet terwijl jij me chagrijnig loopt af te kappen en opeens alleen aandacht hebt voor Sybil terwijl je haar een paar weken geleden niet kon uitstaan.'