Het Element

☽ ⋆ 26 ⋆ ☾

'Ik heb het gelezen, maar... kan u me misschien uitleggen hoe ik het elementsturen kan aanleren?'

'Eh...'

Het is een rustige, herfstachtige dag. Buiten raast er een storm voorbij die hard tegen de ramen slaat en de takken in de bomen heen en weer slingert. Ik zit in Lady Pembrokes les. De anderen zijn één of ander gevaarlijk giftig brouwsel aan het maken en daarom mag ik niet meedoen: ik brouw mijn dranken altijd veel te sterk en Lady Pembroke wil niet dat er leerlingen dood neervallen.

Ik heb haar boek over elementbuigen in mijn handen.

'Nou... eh-' ze krabt aan haar wenkbrauw en schrijft verder aan haar werk. 'Dat is- dat leren we niet echt meer aan onze leerlingen. Het is- het is een oude leer die niet zo nuttig meer is.'

'Dat weet ik,' zeg ik. 'Maar ik zou het een beetje willen leren. Ik denk dat ik het kan. Er stond in dit boek dat het goed werkt als je de contactloze spreuken goed onder de knie hebt en dat heb ik.'

Lady Pembroke kijkt aarzelend naar me op.

'Wat?' vraag ik. 'Het is niet verboden.'

Ze knijpt haar ogen lichtelijk samen. Ik weet wat Zephyr tegen me gezegd heeft over het boek en ik vraag me af of Lady Pembroke daar al van terug gehoord heeft.

'Toch?' vraag ik.

'Nee,' zegt ze dan. 'Dat is waar, maar het- nou... het is hetzelfde als kinderen leren zwaardvechten op stervelingenscholen. We hebben het elementsturen waarschijnlijk ooit ontwikkeld om onszelf te kunnen verdedigen, maar tegenwoordig is dat niet meer nodig. En daarbij - is het gevaarlijk, en vooral voor degene die stuurt.'

'Nou, maar- maar- ik snap dat het gevaarlijk kan zijn met vuur, maar ons element is, voor zover ik hier gelezen heb, niet echt gevaarlijk? Wat kan er gebeuren als ik een grassprietje kan laten buigen met mijn gedachten?'

'Je kan een boom zo ombuigen dat die op je valt,' zegt ze. 'Ik leer alleen mijn meest geavanceerde leerlingen zoiets en jij hebt gewoon nog te weinig kennis of ervaring.'

Ik zucht. 'Wat als ik een acht voor alchemie haal?'

Ze moet om me lachen, maar schudt haar hoofd. 'Sorry, Eris. Als je me over tien jaar opzoekt, zullen we er over praten.'

Ik klak met mijn tong. 'Een negen? Ik wil alleen een heel klein trucje leren.'

Ze lijkt het even te overwegen. Ze stopt met schrijven, kijkt op.

'Een negen? Dat kan je halen?'

'Nee,' zeg ik. 'Waarschijnlijk niet, maar als ik het haal, wil u me dan een klein trucje leren?'

'Hm.' Ze houdt haar hoofd schuin. 'Akkoord. Maar dat geldt alleen als je de volgende toets een negen haalt en als je die niet haalt, dan gaat de tien jaar in. Dus geen tweede kans.'

Ik knik vluchtig.

Die middag, leg ik mijn boek voor Evander neer in de bibliotheek.

'Je moet me helpen met alchemie. Ik moet een negen halen.'

Hij zit er met Dragomir en een andere vuurbloed waar hij vaak mee omgaat: Talon Desius. Hij kijkt langzaam op van zijn werk als ik zo binnen storm.

Het kan me niet schelen. Ik hoop dat hij onthouden heeft wat ik de vorige keer tegen hem gezegd heb: ik hou niet van jongens die gemeen doen; of zijn vrienden er nou bij zijn of niet.

'Een negen als in... negen uit de tien punten?' vraagt hij.

Ik knik.

'Waarom?'