What about love..???

Chapter 18

Τα λεπτα που περνανε ειναι τα χειροτερα της ζωης μου, και μετανιωνω την ωρα που συμφωνησα να κατεβω στο 'δειπνο' ..

Με την ακρη του ματιου μου μπορω να δω τον Ζέιν, που ειναι έτοιμος να σηκωθει απο το τραπζει, ριχνοντας το προς το μερος μου, και να αρχισει να φωναζει απο τα νευρα του, τα οποια ομως καταπνιγει με ενα ηρεμο χαμογελο..

Τα χερια του βρισκονται κατω απο το τραπεζι, και λογικα θα παιζει με τα δαχτυλα του, καθως δεν θα μπορουσε να ειναι περισσοτερο συγκεντρωμενος εκει.

Δευτερόλεπτα αργότερα, το κινητο μου ξαναφωτίζεται, και πηδαω στην κυριολεξία για να το πάρω στα χέρια μου, και να ξαναρχισω τη προηγουμενη συζητηση με την Αναστασια μεσω μηνυματων.

''Ετοιμασου, σε λιγο φευγουμε''  γραφει το μηνυμα, και διαπιστωνω πως ειναι ο ιδιος αριθμος με αυτον που μου εστειλε το χαρμόσυνο μηνυμα ότι θα δειπνησουν μαζι μας σημερα.

Σηκωνω το βλέμμα μου και βλέπω τον Ζέιν που με κοιτα χαμογελώντας, προφανως περιμενοντας την απαντηση μου.

Νιωθω τελειως ανακουφισμενη που θα φυγω σε λιγο απο εδω, και σχεδον θελω να τον αγκαλιασω μόλις βγουμε απο εδω.

Αυτό όμως δεν σημαινει πως θελω να βρεθω σε άλλο ένα μερος μαζί του..

Αλλά αυτή τη στιγμή προτιμώ να περάσω την υπόλοιπη ζωη μου με τον Ζέιν, να φωναζουμε συνεχεια ο ενας στον άλλον, να με κοροιδεύει όλη την ωρα, να τον χαστουκιζω όλο και περισσότερο, να τον φιλά-, -όχι, το τελευταίο δεν μετράει-, παρά εδώ...

''Ποιός σου είπε ότι θελω να φυγω..?? '' 

'' Αν δεν θελεις, προβλημα σου, καλυτερα.. Θα είμαι και μόνος μου με τα παιδια.. Αλλά με το ζόρι κρατιέσαι να μην κλάψεις, οπότε σε λυπήθηκα... Θα σε πάρω από εδω, αλλά θα μου χρωστάς χάρη ;) '' 

Χαμογελάω ασυναίσθητα στην τελευταία πρόταση, και προσπαθω να μην σκεφτω τι μπορει να θέλει ως αντάλλαγμα.

''Μη τολμήσεις και πεις ότι θα φυγουμε μαζί.. :) Δεν θέλω να πάω πουθενά μαζί σου ''

Αντι να μου απαντησει πισω σε μηνυμα, μου χαμογελάει, και απευθυνεται στις μαμαδες μας..

''Λοιπον, εγω πρέπει να φυγω.. με περιμενουν οι φιλοι μου.. !!! Και παλι ευχαριστω για την προσκλησή, και το φαγητο ήταν υπέροχο..!! '' σκωνεται απο την καρεκλα του..

Γουρλώνω τα μάτια μου όταν καταλαβαίνω πως θα φυγει και θα με αφησει εδω να βασανιζομαι, επειδη του αρεσει να με βλέπει ετσι..

Με το βλέμμα μου τον παρακαλάω, και νιωθω πως δεν θα αντεξω αν μεινω εδω με την μαμα μου και την δικια του να συζητυν για ό,τι κουτσομπολιο μπορει να φανταστει κανεις.

'' Ωω, κριμα που πρεπει να φυγεις απο τόσο νωρις..!! Σ'ευχαριστω πολυ που ηρθες .. '' η μητερα μου σηκωνεται απο τη θεση της για να τον συνοδεψει μεχρι την πορτα..

Σκυβει και φιλαει την κ.Juliet στο μαγουλο, και μετα απο μια γλυκια αγκαλια, τη χαιρεταει..

Τα μάτια μου βουρκωνουν καθως απομακρυνεται απο την κουζίνα, και νιωθω το μισος μου να μεγαλωνει όσο περνανε τα δευτερόλεπτα.. 

'' Α.. Bella.. μήπως θελεις να ερθεις μαζι μου..?? Θα πάμε απενταντι.. στην Αναστασια.. '' σταματάει πριν ανοιξει την πορτα.

'' Α.. πολυ ωραία ιδεα..  '' λέει η μαμά του και με κοιταει.

Σηκωνω τους ωμους μου, και απομακρυνομαι απο το τραπεζι, μουρμουριζντας ''παω να παρω μια ζακετα'' και ανεβαινω πανω στο δωματιο μου.

Μερικα δακρυα βγαινουν απο τα ματια μου, και νιωθω ανακουφιση που εδειξε λιγη ανθρωποτητα, και ταυτόχρονα θυμο που με αφησε μεχρι την τελευταια στιγμη να περιμενω..

'' Είμαι ετοιμη.. '' τα μάτια μου ειναι ακόμα βουρκωμένα ακόμα και όταν χαιρετάμε και κλείνουμε την πόρτα πίσω μας..

Την ώρα που μαζεύω όλη μου τη δύναμη για να τον χαστουκισω, ανοιγει τα χερια του, και με κλεινει σε μια αγκαλια, στην οποία τελικά ανταποδίδω, και ο πρώτος μου λυγμός κάνει την εμφάνησή του.

'' Ωω.. κοιτα μια πργκίπισσα που κλαίει.. '' πειράζει τα μαλλιά μου, και κουνάζει το σωμα του πέρα-δωθε έχοντας με μεσα στα χέρια του, και γελάει μαζι μου..

''Μην ξαναρθετε ποτε για φαγητο, ακους..??? Και φυσικα θα μου πληρωσεις αυτό, βλάκα.. '' χτυπω το στέρνο του και αυτο τον κανει να γελασει ακόμα περισσότερο, και χαμογελώ.

'' Προχώρα.. '' τον τραβάω από τα χέρια, για να μην ανοιξει κάποια πόρτα και δεις πως είμαστε ακόμα εδω..

'' Ενταξει, αλλά να ξερεις ότι θα σε κοροιδέυω για το υπόλοιπο χρόνο που θα περνάμε στην ίδια γειτονια.. ΚΑΙ, μη ξεχνιόμαστε, μου χρωστάς χάρη..'' κουνάει τον δεικτη του ελευθερου χεριού του μπροστα στο πρόσωπο μου, και μετα ξεσπάει πάλι σε γέλια..

'' Ναι, οκ.. '' γελάω μαζί του καθώς τον σέρνω κυριολεκτικά έξω απο την αυλή μου..

'' Παρεπιπτόντως, ωραία μπλούζα.. '' δειχνει τα γράμματα πάνω της, αλλά δεν του δίνω σημασία, καθως αρχίζω να συνειδητοποιώ πόσο μου λείπει η αγκαλιά του, και ας βρισκόμουν εκει για λίγα δευτερόλεπτα, και ας γελουσε μαζι μου. Αυτό δεν αλλάζει το τι ένιωα εκείνη την ώρα..

Ελπίζω να σας αρεσε <3