What about love..???

Chapter 84

Το πρωί ξυπνάω πριν από τον Ζειν και κατεβαίνω στη κουζίνα να φτιάξω πρωινό. Είναι πολύ νωρίς για τον Ζειν να ξυπνήσει, όποτε θα έχω πολλή ώρα στη διάθεση μου. Κανονικά ούτε εγώ έπρεπε να ξυπνήσω, αλλά ο πόνος στη κοιλιά μου δεν με άφηνε να κοιμηθώ παραπάνω.

Είναι μια από αυτές τις βροχερές μέρες που θέλεις να μείνεις για πάντα στο κρεβάτι σου και να σκεπάζεσαι με την κουβέρτα μέχρι το βράδυ.

Περνάω σαράντα λεπτά ετοιμάζοντας φαγητό μέχρι που να στρώσω το τραπέζι. Όταν είναι έτοιμο ανεβαίνω ξανά στη κρεβατοκάμαρα και παίρνω μερικά ρούχα μαζί μου για να κάνω μπάνιο. Οι πιτζάμες μου είναι πλέον χειμωνιάτικες -και ας υπερβάλλω λίγο, είναι μόνο οι πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη- και σε λίγο και όσο πιο αθόρυβα μπορώ κατεβαίνω στο μπάνιο του πρώτο ορόφου για να πληθω εκεί ώστε να μην ξυπνήσω τον Ζειν.

Το νερό είναι ζεστό και αποφασίζω να γεμίσω τη μπανιέρα αντί για ένα απλό ντουζάκι.

Δεν γνωρίζω ποσά λεπτά περνάνε ώσπου ο Ζειν χτυπάει την πόρτα για να μπει μέσα στο μπάνιο. Σηκώνω τα μαλλιά μου και βγάζω το αφρόλουτρο από πάνω τους.

"Ναι" γυρίζω το κεφάλι μου προς τη πόρτα και ο Ζειν χαμογελάει καθώς πλησιάζει αργά.

Κάθεται γονατιστός πλάι στη μπανιέρα και σηκώνει το χέρι του να χαϊδέψει το πρόσωπο μου.

"Καλημέρα" χαμογελάω και ανταποδίδει με ένα χασμουρητό.

"Πήγαινε να φας... Θα ξεπληθω και θα έρθω"

"Δεν θέλω να φάω μόνος μου.. Μην αργείς " σηκώνεται και απομακρύνεται αργά.

[...]

"Bellaaaaa" γκρινιάζει.

"Τι είναι πάλι;"

"Ποτέ θα κάνουμε ένα παιδί;"

"Όποτε θέλεις. Όρεξη να υπάρχει" γελάω.

"Έχουμε αργήσει, έπρεπε ήδη να έχουμε κάνει"

"Δεν έχουμε αργήσει.. Μια χαρά μικροί είμαστε"

"Ναι αλλά-"

"Μη κοιτάς τον Λουι και την Αναστασία, αυτοί ζούμε στον κόσμο τους"

"Πφφφφ" δυσανασχετεί και συνεχίζω να γελάω.

"Μη γελάς.. Δεν είναι αστείο. Θέλω τα παιδιά μας να μεγαλώνουν όλα μαζί, όπως ήμασταν εμείς..." Χαμογελάει.