Pain

Part 4

__ﻫﻣﻣﻭﻥ ﺧﻭﺍﻫﻳﻡ ﻣﺭﺩ ...ﻭﻟﯽ ﻗﺑﻝ ﺍﺯ ﺍﻳﻧﮑﻪ ﺍﺯ ﺗﻭ ﺧﺩﺍﺣﺎﻓﻅﯽ ﮐﻧﻡ ﻣﻧﻭ ﺩﻓﻥ ﮐﺭﺩﻥ...ﺳﺗﺎﺭﻩ ی ﻣﻥ ﻫﻧﻭﺯﺗﻭﻭ ﺍﺳﻣﻭﻥ ﺑﺭﻕ ﻣﻳﺯﺩ...

__ﻧﺎﺷﻧﺎﺱ


ﺧﺳﺗﻪ ﺑﻭﺩ...ﺣﺗی ﻧﮕﺭﺍﻧﯽ ﻭ ﺍﺳﺗﺭﺱ ﻧﺎﻣﺟﻭﻥ ﻫﻡ ﺭﻭﺵ ﺍﺛﺭی ﻧﻣﻳﺯﺍﺷﺕ...ﺑﺩﻧﺵ ﺳﺳﺕ ﻭ ﮐﺭﺧﺕ ﺑﻭﺩ....ﺩﻟﺵ ﻣﻳﺧﻭﺍﺳﺕ ﺑﺧﻭﺍﺑﻪ..ﺗﺎ ﺍﺑﺩ...ﺍﻣﺎ ﻓﺷﺎﺭ ﺍﻳﻥ ﺍﺣﺳﺎﺱ ﺍﻧﻘﺩﺭ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻭﺩ ﮐﻪ ﺩﺍﺷﺕ ﺍﺯ ﭘﺎ ﺩﺭﺵ ﻣﯽ ﺍﻭﺭﺩ...ﭼﺭﺍ ﺑﺎﻳﺩ ﺍﻫﻣﻳﺕ ﻣﻳﺩﺍﺩ..ﭼﺭﺍ ﺑﺎﻳﺩ ﻗﺎﻳﻡ ﻣﻳﮑﺭﺩ...ﻣﻳﺗﺭﺳﻳﺩ؟ﺍﺯ ﭼﯽ؟ﺍﺯ ﻗﺿﺎﻭﺕ ﺷﺩﻥ..ﺍﺯ ﺳﺭﺯﻧﺵ ﺷﺩﻥ...ﺍﺯ ﻧﻔﺭﺕ ﺗﻭﻭ ﭼﺷﻣﺎی ﺑﺭﺍﺩﺭﺍﺵ..ﺍﺯ ﺗﻐﻳﻳﺭ ﺭﻓﺗﺎﺭﺍﺷﻭﻥ....ﺍﻣﺎ ﺩﺍﺷﺕ ﺧﻔﻪ ﻣﻳﺷﺩ...ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻧﻳﻥ ﮐﻪ ﺩﺍﺷﺕ ﺧﻔﻪ ﻣﻳﺷﺩ...ﺩﻳﮕﻪ ﻧﻣﻳﺗﻭﻧﺳﺕ ﺗﻧﻬﺎ  ﺑﺎﺭ ﺍﻳﻥ ﺭﺍﺯ ﺑﺯﺭگ ﺭﻭ ﺗﺣﻣﻝ ﮐﻧﻪ...ﻳﻪ ﻫﻡ ﺻﺣﺑﺕ ﻣﻳﺧﻭﺍﺳﺕ..ﻳﮑﯽ ﮐﻪ ﺑﺩﻭﻥ ﮐﻡ ﻭ ﮐﺎﺳﺕ ﺣﻘﻳﻘﺕ ﻭ ﺑﺩﻭﻧﻪ..ﺣﺗﯽ ﺍﮔﻪ ﻗﺿﺎﻭﺗﺵ ﮐﻧﻪ...ﺣﺗﯽ ﺍﮔﻪ ﺍﺯﺵ ﻣﺗﻧﻔﺭ ﺑﺷﻪ...ﺑﺭﺍﺵ ﻣﻬﻡ ﻧﺑﻭﺩ ﻓﻘﻁ ﻳﮑﯽ ﺭﻭ ﻣﻳﺧﻭﺍﺳﺕ ﮐﻪ ﺑﺩﻭﻧﻪ..ﮐﻪ ﺑﺗﻭﻧﻪ ﺳﺭﺷﻭ ﺭﻭ ﺷﻭﻧﻪ ﻫﺎﺵ ﺑﺯﺍﺭﻩ ﻭ ﺧﻭﺩﺷﻭ ﻭ ﺍﺷﮑﺎﺷﻭ ﺍﺯﺍﺩ ﮐﻧﻪ.... ﺑﺎ ﭼﺷﻣﺎی ﺍﺷﮑﯽ ﺑﻪ ﭼﺷﻣﺎی ﻧﮕﺭﺍﻥ ﻫﻳﻭﻧﮕﺵ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺭﺩ

__ﺟﺎﻧﮕﮑﻭک ﻧﺗﺭﺱ...ﻣﻥ ﻣﻳﺧﻭﺍﻡ ﮐﻣﮑﺕ ﮐﻧﻡ..ﻓﻘﻁ ﮐﺎﻓﻳﻪ ﺑﻬﻡ ﺑﮕﯽ ﻫﺭﭼﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻬﻡ ﻧﻳﺳﺕ ﻣﻥ ﻫﻣﻳﺷﻪ ﮐﻧﺎﺭﺗﻡ ﺗﺎ ﮐﻣﮑﺕ ﮐﻧﻡ ﻻﺯﻡ ﻧﻳﺳﺕ ﻧﮕﺭﺍﻥ ﺑﺎﺷﯽ...
__ﺩﻭﺳﺵ ﺩﺍﺭﻡ..
ﻧﺎﻣﺟﻭﻥ ﺯﻣﺯﻣﻪ ی ﺍﺭﻭﻣﺷﻭ ﺷﻧﻳﺩ...ﺍﻣﺎ ﭼﻳﺯی ﺍﺯﺵ ﻧﻔﻬﻣﻳﺩ
__ﭼﯽ؟
__ﺩﻭﺳﺵ ﺩﺍﺭﻡ ﻫﻳﻭﻧﮓ ﺧﻳﻠﯽ ﺯﻳﺎﺩ ..ﺧﻳﻠﯽ..ﺩﺍﺭﻡ ﻣﻳﻣﻳﺭﻡ ﻫﻳﻭﻧﮓ...ﻗﺳﻡ ﻣﻳﺧﻭﺭﻡ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﻳﻣﻳﺭﻡ
ﺟﺎﻧﮕﮑﻭک ﺳﺭﺷﻭ ﭘﺎﻳﻳﻥ ﺍﻧﺩﺍﺧﺕ ﻭ ﺍﺷﮏ ﻫﺎﺵ ﺳﺭﺍﺯﻳﺭ ﺷﺩﻥ ﻧﺎﻣﺟﻭﻥ ﺷﻭﮐﻪ ﺷﺩﻩ ﺑﻭﺩ ﺟﺎﻧﮕﮑﻭک ﻳﮑﯽ ﺭﻭ ﺩﻭﺳﺕ ﺩﺍﺷﺕ ﺍﻣﺎ ﮐﯽ؟ﻣﻌﻠﻭﻡ ﺑﻭﺩ ﺩﺍﺭﻩ ﺑﻪ ﺧﺎﻁﺭﺵ ﺯﺟﺭ ﻣﻳﮑﺷﻪ ﻭ ﺑﺎﻳﺩ ﺍﺭﻭﻣﺵ ﻣﻳﮑﺭﺩ ﺑﺎﻳﺩ ﻣﻳﻔﻬﻣﻳﺩ ﺗﻭﻭ ﺯﻧﺩﮔﻳﻪ ﺑﺭﺍﺩﺭ ﮐﻭﭼﻳﮑﺵ ..ﻣﮑﻧﻪ ی ﺩﻭﺳﺕ ﺩﺍﺷﺗﻧﻳﺷﻭﻥ ﭼﯽ ﻣﻳﮕﺫﺭﻩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﻓﺗﺎﺩﻩ...

__ﺑﺎﺷﻪ ﮔﺭﻳﻪ ﻧﮑﻥ ..ﺗﻭ ﻳﮑﯽ ﺭﻭ ﺩﻭﺳﺕ ﺩﺍﺭی..ﺧﻳﻠﯽ ﻫﻡ ﺧﻭﺑﻪ...
ﻧﺎﻣﺟﻭﻥ ﺑﻪ ﺍﻁﺭﺍﻓﺵ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺭﺩ ﺍﻳﻧﺟﺎ ﺟﺎی ﻣﻧﺎﺳﺑﯽ ﻧﺑﻭﺩ ﻓﮑﺭی ﺑﻪ ﺫﻫﻧﺵ ﺭﺳﻳﺩ ﺳﺭﻳﻊ ﺳﻣﺕ ﺟﺎﻧﮕﮑﻭک ﺑﺭﮔﺷﺕ
__ﻫﻣﻳﻥ ﺟﺎ ﺑﻣﻭﻥ ﺗﺎ ﻣﻥ ﺑﺭﻡ ﻭﺳﺎﻳﻠﻣﻭ ﺑﺭﺩﺍﺭﻣﻭ ﺑﻳﺎﻡ ..ﻣﻳﺭﻳﻡ ﻳﻪ ﺟﺎی ﺩﻧﺞ ﻭ ﺑﺎﻫﻡ ﺣﺭﻑ ﻣﻳﺯﻧﻳﻡ..ﺑﺎﺷﻪ؟
ﺟﺎﻧﮕﮑﻭک ﺍﺭﻭﻡ ﺳﺭﺷﻭ ﺗﮑﻭﻥ ﺩﺍﺩ ﻫﻧﻭﺯ ﻫﻡ ﺑﻪ ﺍﺳﻔﺎﻟﺕ ﺯﻳﺭ ﭘﺎﺵ ﺯﻝ ﺯﺩﻩ ﺑﻭﺩ...
__ﺯﻭﺩ ﺑﺭﻣﻳﮕﺭﺩﻡ..ﻫﻣﻳﻥ ﺟﺎ ﺑﺎﺵ...

ﻧﺎﻣﺟﻭﻥ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺕ ﺩﻭ ﺩﺍﺧﻝ ﺳﺎﺣﺗﻣﻭﻥ ﺭﻓﺕ ﺍﺯ ﺭﺍﻫﺭﻭ ﮔﺫﺷﺕ...ﺑﺎ ﻭﺭﻭﺩﺵ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﻫﻣﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﺭﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﺳﻣﺗﺵ ﺭﻓﺗﻥ...ﻳﻭﻧﮕﯽ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺕ ﺟﺩی ﭘﺭﺳﻳﺩ
__ﭼﻳﺷﺩﻩ؟
ﻧﺎﻣﺟﻭﻥ ﺳﻌﯽ ﮐﺭﺩ ﺧﻭﺩﺷﻭ ﺍﺭﻭﻡ ﻧﺷﻭﻥ ﺑﺩﻩ ﺳﻣﺕ ﻭﺳﺎﻳﻠﺵ ﺭﻓﺕ
__ﭼﻳﺯی ﻧﻳﺳﺕ ..ﺟﺎﻧﮕﮑﻭک ﻳﮑﻡ ﺑﻪ ﺍﺳﺗﺭﺍﺣﺕ ﻧﻳﺎﺯ ﺩﺍﺭﻩ ..ﻣﻥ ﻣﻳﺑﺭﻣﺵ ﺧﻭﻧﻪ..
ﺳﺭﻳﻊ ﺑﻪ ﺳﻣﺕ ﺩﺭ ﺭﻓﺕ ﮐﻪ ﺍﺳﺗﻳﻧﺵ ﮐﺷﻳﺩﻩ ﺷﺩ ﮐﻼﻓﻪ ﺑﺭﮔﺷﺕ ﻭ ﺑﺎ ﭼﺷﻣﺎی ﻧﮕﺭﺍﻥ ﺟﻳﻣﻳﻥ ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭ ﺷﺩ
__ﻫﻳﻭﻧﮓ ﺣﺎﻟﺵ ﺧﻭﺑﻪ؟