Sevgili Bahar Çiçeği (Tamamlandı)

42. Bölüm

Yeni bölümden hepinize selamlar💙 Bölümleri elimden geldiğince aksatmamaya çalışıyorum. Umarım bu zor günlerde sizlere bir nebze olsun moral olabiliyordur. Oy ve yorumlarınızı bekler, keyifli okumalar dilerim. 😊

U T K U

Aslı'yla yeniden karşılaşacağımızı gittiği ilk günden beri biliyordum. Yeniden bir araya gelip kavuşacağımıza dair romantik bir inanış değildi bu. Olayların gidişatı ile ilgili bir tahminim yoktu ancak kapatılmayan hesapların mutlaka tamamlanacağına inanıyordum. Aniden ayrılan yollar bir şekilde yeniden kesişirdi. Yıllar önce bizimde hikayemiz yarım kalmıştı. Aslı iki satır not bırakıp öylece gittiğinde.

Her zamanki gibi bir gündü. Ofisten çıkmış ve Aslı'nın yanına gitmek istemiştim. Aramızda soğuk rüzgarlar estiğini hissediyordum ve bu pek hoşuma gitmiyordu. Onunla açıkça konuşmak istiyordum sonuçta aklı başında insanlardık. Problem her neyse çözmek çok da zor olmamalıydı. İlişkimiz hep sakin ve huzurlu bir tonda ilerlemişti, büyük ve öfkeli kavgalarımız hiç olmazdı. Yeğeni Elif'le oturdukları evin zilini çaldığımda kapıyı açanın Elif olmasını beklemiyordum bu yüzden. Elif bana bir zarf uzatmış ve "Utku abi teyzem bunu sana vermemi istedi," dedi. Konuşurken zorlanıyor gibiydi. "Teyzem... Teyzem gitti." Elif'e cevap veremeden elindeki zarfı almış, ağır adımlarla arabama doğru yürümüştüm. Bana yazdığı satırları okumam beş saniyeden fazla sürmemişti. Aylarca süren ilişkimizin böyle bitişi kalbimi korkunç şekilde kırmıştı.

Ben yapamıyorum Utku. Böyle gitmek zorunda kaldığım için çok üzgünüm. Hoşça kal.

Aslı.

Yüz yüze konuşmayı hak etmeyecek kadar ne yapmış olabilirdim? Günlerce bu soruyu kendime sorup yaşadığımız anları düşünsem de bir cevap bulamamıştım. Bir süre sonrada cevap aramaya çalışmaktan vazgeçmiştim zira uğraşmam gereken çok fazla şey vardı. Asya, nişanlısı Sarp'ı kaybetmişti, Umut yüzünden Derya'nın intihar ettiğini sanıyorduk. Kalp ağrım yaşanan diğer olayların yanında devede kulak bile değildi. O yüzden de bu işin peşine hiç düşmemiştim.

Sonra hayatıma aniden Bahar gelivermişti. Yıllardan sonra ilk kez kalbimin varlığını keşfederken zihnimde bir yerlerden zayıf çığlıklarını duymamazlıktan geldiğim bir korku gün yüzüne çıkmıştı. Bahar'ı kaybetme korkusu. Bu korkunun yalnızca düşüncesi bile beni nefessiz bırakıyordu. Kabul etmek istemesem de Aslı'nın dönüşü korkumu körüklemişti. Bu yüzden de arayıp görüşmek istediğinde üzerine hiç düşünmeden hemen kabul etmiştim. Öğlen bir kafede oturup birlikte kahve içecek ve konuşacaktık. Bense ne bu görüşme planından ne de Aslı'dan Bahar'a bahsetmemiştim. Eski sevgilimle görüşeceğimi ona nasıl açıklayabileceğimi bilmiyordum.

"Bahar'a bunu söylemek zorunda değilsin. Kalabalık bir yerde oturup kahve içeceksiniz Utku. Evinde baş başa romantik bir yemek planı değil ki bu." Efe'ye akıl danışmak gibi bir gaflete düşmüştüm.

"Haklısın ama... Anlatmam daha doğru olmaz mı? Böyle gizli saklı iş yapmaktan hiç hoşlanmıyorum. Sanki arkasından iş çeviriyormuş gibi. "

Efe sırıtarak yüzüme bakmaya başladı. "Bahar'dan korkuyor musun yoksa sen?"

"Ne korkması?" dedim şaşkınlıkla. "Yalnızca onu üzmek istemiyorum."

"Valla ben senin yerinde olsam Bahar'dan korkardım. Öfkelenince biraz tekinsiz birine dönüşüyor. Seni de ısırmasın?" Kahkahaları sinirimi bozmaya başlamıştı.

"Sevgilim hakkında doğru konuşmanı tavsiye ederim. Yoksa seni işten atarım." Tehdidim işe yaramış olsa gerek "Hayır, hep sinir bozucu bir adamdın. Aşık olunca daha da çekilmez oldun Utku." diyerek odamı terk etti. Giderken hala gülüyordu.