Sevgili Bahar Çiçeği (Tamamlandı)

54. Bölüm

Finalden hemen önceye hoş geldiniz. 💜 Lafı uzatmadan sizi Utku ile baş başa bırakıyorum. Keyifli okumalar dilerim.

U T K U

Pekala, bu kadar zor olacağını düşünmemiştim. Bahar'a kendimi affettirmekten bahsediyorum. Bu kararı alıp Paris yollarına düştüğümde gerçekten umutluydum.

Artemis'in Orion'u çok sevdiğini biliyordum.

Bahar'ın can suyu gözleri günler sonra nihayet karşımdaydı.

"Senin ne işin var burada? Ne yüzle karşıma çıkıyorsun?" dedi öfkeyle. Beni görür görmez kollarıma koşmayacağını tahmin etmek için kahin olmama gerek yoktu. Onu görünce sert bir şekilde göğsüme çarpmaya başlayan kalbimi görmezden gelerek "Konuşmamız gerek Bahar," dedim yumuşak bir tonda. Karşımda bana olan aşkına rağmen burnunu dik tutma çabası hoşuma gidiyordu. Öfkelendiği zaman alnının ortasında beliren damarı görebiliyordum. Yapmam gereken söylediği hiçbir şeyi duymayıp onu kollarıma alarak dudaklarımı o damara bastırmaktı.

Bahar'dan daha fazla ayrı kalmak istemiyordum! Ancak şimdi sabırlı olup mantıklı davranmaktan başka seçeneğim yoktu.

Bahar "Seni dinleyeceğimi de nereden çıkardın?" diye sorduğunda gözlerim hala alnında beliren damardaydı.

"Çünkü beni yanlış anladın," dedim emin bir ses tonuyla. "Ben senden hiçbir zaman şüpheye düşmedim. O anda şaşkınlıktan ifade ede-" Tek elini kaldırarak sözümü kesti.

"Hiçbir şey duymak istemiyorum. Olan oldu, lütfen beni rahat bırak. Çiçek ve mektup gönderip durma." dedikten sonra hızla apartmanın giriş kapısından içeriye girdi. Bende onu takip ederken bir yandan konuşmaya devam ettim.

"Ben bir aptalım." dedim samimiyetle merdivenleri çıkarken. "Hakkımda bildiğin onca şey, çocukluğumuza dair konuştuklarımız... Gözümün önündeki gerçeği göremeyecek kadar da duygusal körüm."

Bahar hızla dairesine yaklaşırken öfkeyle homurdanmaktan başka tepki vermedi.

"Çok özür dilerim Bahar." dedim ses tonumu yükselterek.

Bahar'ın oturduğu kata geldiğimizden dairesinin kapısı açtı ve yüzüme bakarak " Son kez söylüyorum, beni rahat bırak!" diyerek kapıyı suratıma kapattı.

"Hiçbir yere gitmiyorum. Bana inandığın güne kadar peşinde dolaşmaya devam edeceğim." Kapının ardında durup beni dinlediğini biliyordum. Sözlerimi tamamladıktan sonra apartmanın karşısına geçip Bahar'ın balkonunu gören bir yere oturdum. Bahar beni affedene kadar buradan ayrılmaya hiç niyetim yoktu!

Dünyadaki tek inatçı keçi benim Artemis'im olamazdı, değil mi?

Akşama kadar balkonun karşısındaki kaldırımda oturarak beklesem de Bahar bir türlü evden çıkmamıştı. Arada birkaç kere penceresindeki perdenin hafifçe kıpırdadığını görmem içime umut kırıntıları serperken tebessüm etmeden duramadım. Bahar beni hala çok seviyordu. Ona inanmadığımı düşündüğü için gururu kırılmıştı, direnmesinin sebebi buydu.

Haklıydı. Benimse gururum hiç umurumda değildi. Onu ikna edip yeniden kollarıma alana kadar bekleyecektim. Hava kararana kadar beklemeye devam ederken telefonuma gelen mesajla bakışlarımı yine Bahar'ın penceresine çevirdim.

Git buradan! Boşuna bekliyorsun, ikimizin de zamanını yok yere harcama.

Mesajını okuduğumu penceresinden görmüştü. Ona sıcacık gülümseyerek cevap yazdım.