Ülkesini canı pahasına korumaya and içmiş Kanaeki kralı, Kim Jongin.
Acımasız, güç düşkünü ve bir o kadar da kudretli Kayra kralının biricik prensesi, Choi Aera.
Taht savaşları arasına sıkışıp kalmış çocukluk aşkları, kanlı oyunlar, gizli arzular...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Sana yanığım ama bu ateşi harlama.."
"Beni takip etmeyi bırak artık."
Geniş koridorun köşesini dönen çocuk, bir anda karşılaştığı bedenle irkilirken onun ağabeyi olduğunu görünce derin bir nefes verdi. Sabahın erken saatleriydi. O gece Kayra Sarayı'nda konaklayan diğer çocuklar uykudaydı hala. Boş koridorda o ve ağabeyin başka kimse yoktu.
"Sonunda buldum seni." diye mırıldandı Chanyeol, onun sözlerine aldırış etmeden. Bir eliyle kolunu yakaladı ve "Hadi," dedi. "Gidelim buradan."
Lay kolunu sinirle geri çekip onun elinden kurtardı. "Hiçbir yere gelmiyorum." dedi sinirli ama kısık bir sesle. Genç çocuk şaşkınlıkla baktı ağabeyinin yüzüne. Başını iki yana salladı.
"Bunu yapamazsın, hyung." dedi afallayarak. "Bunu bize yapamazsın."
"Bunu bizim için yapıyorum." diye fısıldadı Lay, her bir kelimenin üstüne bastırarak. Gergince etrafına baktı. "Ve bir daha bana öyle seslenme, gören olacak."
Chanyeol duraksadı. Ağabeyimsin, demek istedi. Başka nasıl seslenebilirim ki sana? Ancak söyleyeceği hiçbir şeyin ona ulaşmayacağını biliyordu. Aralarında birkaç adımlık bir mesafe vardı oysa. Yutkundu. Jongdae'yle birlikte ormanda oyun oynadıklarından bu yana sadece üç ay geçmişti. Hangi ara birbirlerinden bu kadar uzaklaşmışlardı?
Küçük kardeşinin gözlerindeki kırgınlığı gördüğünde hafifçe iç çekti Lay. Bir adım attı ona doğru ve bir an için etrafına bakınıp iki elini kardeşinin omuzlarına koydu. "Endişelenme, Chanyeol." dedi kısık bir sesle. "Ormana dön. Ailemizin intikamını alınca ben de geleceğim yanına. Xiumin hyungla her şeyi düşündü-"
Chanyeol iki yana salladı başını kızaran gözlerini gizlemeye gerek duymadan. Bir adım gerileyip uzaklaştı ağabeyinden. "Annem öldü." dedi acı bir öfkeyle. "Babam öldü. Arkadaşlarım, evim, her şeyim-" Hıçkırıkların boğazında dizildiğinde duraksadı. "Sen ve Chen dışında her şeyim öldü."
Tıpkı kardeşi gibi Lay'in de gözleri kızarmıştı onu dinlerken. "Ve şimdi sen de gidiyorsun." dedi Chanyeol. Başını iki yana salladı yeniden. Bir eliyle yanaklarına süzülen yaşları sildi hırsla ve boğuk bir sesle konuştu. "Buna izin vermeyeceğim."
Lay kızaran gözlerine rağmen düz bir ifadeyle baktı ona. "Üzgünüm." diye fısıldadı ardından. Bu gerçek bir özür değildi, pişmanlık yoktu içinde. İki kardeş de bunu biliyordu. "Üzgünüm ama bunu yapmak zorundayım." Yineledi sözlerini. "Bunu yapacağım, Chanyeol."
Öylece kardeşinin yanından geçip gitti. Aralarında hatrı sayılır bir mesafe açıldığında bir anda durdu sonra. Bir an başını geri çevirip kardeşine baktı ve "Yixing..." dedi. "Benim adım Yixing."
