6969 Corporation

Chapter 18

Napahawak ako sa aking tiyan habang nakatanaw sa malayo. Hindi ko akalain na nagdadalang tao ako noong gabi na iyon. Masyadong magulo ang isip ko at hindi ko man lang napapansin na hindi ako dinatnan noong nakaraan na buwan.

"You shouldn't have come out to your room, Jas."


I smile bitterly of what I heard. Ilang araw na akong nandito sa mansion Mr Yvan. Kumuha rin sila ng katulong. After the what happened a couple weeks ago naging malamig ang pakikitungo sa akin ni Mr Yvan.

I have no idea that I was pregnant that time, and I almost lost my baby. Noong oras na halos maubusan ako ng dugo dahil sa pagdurogo ay mabilis nilang naamoy ang mortal kong dugo na dahilan upang sumugod sila sa akin. And fortunately, Mr Yvan run after me and saved me. Pero ang kapalit naman na 'yon ay ang malamig niyang pagtrato sa akin. Halos hindi ko na rin ito nakikita sa mansion at pinagbabawalan niya rin akong lumabas sa kwarto ko. Dinadalhan lang ako ni nanay Rona ng pagkain kapag oras na nang umagahan, tanghalian at haponan.

Hindi ako makapaniwala na naging mas malala pa ang buhay ko nitong mga nakaraang dalawang linggo. Daig ko pa ang priso nito.

Noong gabi na 'yon. Hindi ko alam kung pumayag si Mr Yvan na magbalikan sila. I know it's obvious that they made up each again, pero ayaw kong paniwalaan. As long as he care about me, I'll stay with him.

Ngayon lang ulit akong nakalabas ng kwarto ko upang silipin kung may nagbago na ba sa mansion pero halos madurog ang puso ko nang maabutan ko sila Mr Yvan at Kimberly na nagtatawanan habang masayang naghahapunan.

Now I feel like I am totally out of the picture. Pakiramdam ko'y ako na lang ang hinihintay nila na umalis sa lugar na ito para tuluyan na nilang makasama ang isa't-isa.


Durog na durog na ang puso ko. Parang panaginip lang lahat.



"Jasmine, are you listening? Bakit ba ang tigas ng ulo mo?"


Napaiwas ako ng tingin. I never heard him calling me Jasmine before. He never let me feel before that I am just his option, that I am not just nobody. Pero ngayon, the way he call me. Ang lamig, ang sakit, nakakadurog ng puso. Isama mo na rin ang pagtrato niya sa akin na akala mo ay hindi kami magkakilala. Pakiramdam ko'y unti-unti na niya akong tinatanggal sa buhay niya at ang masakit doon ay hindi ko kayang mawala siya sa buhay ko.

Hinatak niya ako papunta sa hagdanan. Para pa siyang nahihiya na makita ako doon.

"You should have told me that you have guest." I smile at him. Pero patuloy lamang siya sa paghatak sa akin. Hindi naman ganoon kahigpit ang pagkakahawak niya. I can still feel his care towards me.

"Does it matter?" Matigas niyang sabi. It does, Mr Yvan! Magiging tatay ka na! Bitbit ko ko sa sinapupunan ko ang anak mo.

Hindi makapaniwala na napakagat-labi ako. Ang dami kong gustong sabihin sa kaniya, but I keep my word.

Binitawan niya ako bago siya naunang maglakad. Napapikit ako habang hawak ang tiyan ko. Hindi ko inaasahan na magiging ganito kalamig sa akin si Mr Yvan. Napakasakit.

"Mr. Yvan."

Naramdaman kong natigil ito sa pagtawag ko. Nakatutok ang tingin ko sa sahig. Nag-uunahang bumaba ang mga luha ko. Wala na 'kong nagawa buong araw kundi ang umiyak, kahit ilang beses na kong sinabihan ni Nanay Rona na makakasama iyon sa bata.


"Yo-you're not gi-giving me up right?" Nanginginig kong tanong sa kaniya. "Hi-hindi mo p-paa na-naman ako t-tinatanggalan ng karapatan diyan sa pu-puso mo, right?" Napahikbi ako.


"T-tell me Yvan. May isang p-porsyento pa naman ako diyan sa puso mo, di ba?" My voice thin.


I may sound desperate but I want to hear his thoughts about our relationship. Kahit isang porsyento lang 'yan. Kayang-kayang kong isalba pa iyan. Ayaw ko lang mawala siya. He is more important to me.


"Dahil kung w-wala na..." Humarap ako sa kaniya. Marahan kong tinuyo ang mga luha ko. Ginagat ko ang pang-ibabang labi ko.


Alam kong sinasampal niya na sa akin ang katotohanan. Hindi ako ganoon ka manhid para hindi makita ang pinanggagwa nilang dalawa sa kabilang kwarto nitong mga nakaraang araw. Alam kong unti-unti nang may namamagitan sa kanila. Alam ko na unti-unti na rin akong inihilod sa buhay ni Mr. Yvan. Kung hindi lang dahil sa baby namin ay baka matagal na akong initsipwera ni Yvan sa kangkungan.


"Look, Jas..." He sigh.


Jas. Napapikit ako dahil sa sakit.


"What happened between you and me before is just nothing!" He said as if my pain doesn't matter to him. "Isa ka lang naman sa binuntis ko." He smirks at me.


Napatitig ako sa mga mata niya. Pilit kong hinahanap ang kasinungalingan na nakasulat sa mga mata niya. His voice might deceiving me but not his eyes. Pero, hindi ko makita kahit kaunting bahid doon. He was serious and unread.


"The reason why I still keep you is, the baby inside you. But without that you are nothing!" Ramdam ko ang bawat diin ng sa mga salita na binitawan niya.


Tila isang malaking bato ang bumagsak sa mundo ko. He is keep me because of our baby? This is the answer that I can't swallow thoroughly. Hindi na ito ang isang porsyento na hinihingi ko sa kaniya.


He is keeping me for our baby.

Paano niya nasasabi sa akin noon na mahal niya ako kung napipilitan lang pala siya? Na ako lang. . . Minahal niya ba talaga ako? Naguguluhan na 'ko.


"I-I was wrong for keeping you until here...I hate you!" Umalingawngaw ang boses niya sa buong mansion. Nagpupuyos siya sa galit. And his words are like arrow that keep on darting in my chest.


"I-I d-don't u-understand. . . P-please, enlighten m-me." I plead. Napahawak ako sa dibdib ko na tila iniipit ako ng mga masasakit niyang salita at ang reyalidad.

"I fuck you. I enjoy your body, now that you're pregnant. I can throw you like a trash. Sino ka ba sa tingin mo? I can replace my luna if I can."

Nagulat ako sa sinabi niya. Natigil ako. Tila nabibingi ako sa sinabi niya. Pero ang hindi ko maintindihan. Biglang nanghina ang mga tuhod ko. That's enough. His words are enough for me to dim my lights and live me screaming inside.


What happened to those days he beg for me to stay. Ano'ng nangyari sa mga pangako niya na maghihintay siya hanggang mabigyan ko ng puwang ang kaniyang presensya sa puso ko. This is the right time. Pero bakit tinataboy na niya ako?


"I understand." Halos pumiyok ako bilang tugon.


Bigla kong nakita ang pagdaan ng sakit sa mukha niya. Pero mabilis din iyong nawala.


"Iwasan mo ang pag-iyak. Makakasama iyan sa bata." He said.



Hindi ko mapigilan ang sarili kong ibuhos lahat ng luha ko. Pinilit ko iyong tuyuin habang unti-unting naglakad palayo sa akin si Mr Yvan.







Napahawak ako sa tiyan ko habang nakaharap sa salamin. Malalim na ang gabi. Umalis sila Mr Yvan matapos ang hapunan nila Kimberly kanina. Wala na rin akong lakas na harapin si Mr Yvan matapos ang mga binitawan niyang masasakit na salita. Kahit na malakas ang pakiramdam ko na may rason siya kung bakit kailangan niyang gawin iyon ay hindi ko pa rin maiwasan na masaktan.


Ang mga salita niyang tila tabak na sinasaksak ako paulit-ulit hanggang makaukit ng malaking butas sa puso ko.


"The reason why I still kept you is, the baby inside you. But without that you are nothing!"



"The reason why I still kept you is, the baby inside you. But without that you are nothing!"




"The reason why I still kept you is, the baby inside you. But without that you are nothing!"



Paulit-ulit kong naalala ang labing siyam na binitawan niyang salita. Ang sakit....ang sakit sakit...


Malinaw na sa akin ngayon na pinaglaruan niya lang ako. Pinaglaruan niya lang ang puso ko. Mabilis lang niya akong palitan. Tama siya, sino nga ba ako para mag-demand sa kaniya?


"Baby...sorry if your mom is stupid ha?" Hinamas ko ng marahan ang tiyan ko.


"I'm sorry if this is happening to us." Unti-unti na namang uminit ang gilid ng mata ko na sinundan ng mga pagpatak ng mga luha.



"I know your mommy is so weak..." Napahikbi ako.


"Pinaglaruan tayo 'nak, e. Too bad for us that we end up being the second option of your father. Pasensya ka na kung hindi ako 'yong nauna sa puso ng ama mo ha? Please don't hate your dad, hmm. . . H-he is s-still care for y-you." Napahagulhol ako ng iyak.


Paano ba ako napunta sa lugar na kinalalagyan ko ngayon?


Napatingin ako sa bintana nang bigla iyong bumukas. Winawagayway ng hangin ang puting kurtina. Pinahiran ko ang mga luha ko bago tumayo at tinungo ang teresa.


Napatingin ako sa buwan na nakatitig sa akin.


Hindi ko nakikita ang buwan noong nasa city ako dahil abala ako sa pagt-trabaho. Wala akong araw na sinayang upang makatulong sa pangangailangan ng mga magulang ko. Dahil sa kalagayan ng ama ko, mas domoble pa ang pagkakayod ng ina ko. Naglalabada ang ina sa gabi, habang sa umaga naman ay halos wala na itong tulog sa pagbabantay sa pwesto namin sa palengke.

My mom. . .


Nakikita ko kung paano siya umiyak gabi-gabi tuwing umuuwi ang ate ko na lasing.

My mom. . .


She was drunk not because of liquor, she was drunk because of her responsibilities.


Even if she's tired, she always give a cheerful smile. A smile that will comfort you in your dark days.


She always remind me to be kind. She always remind me that one day I'll understand why she managed to stay at our situation than to runaway. She can't live my father at his worst. Hangga't kaya ng katawan niya ay lalaban siya, dahil kailangan siya ng papa ko. She have many reason to live, but there are words that holding her. She loves my father more than any jewel in this world.



Napahawak ako sa puso ko dahil sa sakit. Namimis ko ang mama ko. Tiningnan ko ulit ang buwan. Moon was my mom's favorite place to rest. It may be far but, for my mom, moon was her light in her dim life, her redeemer and serve as the shoulder of her all her anxiety and worries.




Now, I realize. I am still fortune to have a parents like them. Kahit na ilang beses sinubok ang mama ko, she never give up on my dad's situation. Na kahit nabalian siya ng pakpak ay nanatili siyang matatag at patuloy pa rin sa paglipad sa himpapawid. Even if the stars are refuse to shine, her moon was still bright that can give lights to everyone.

I'll be a mom soon. . .

And I don't know if I will be able like her. Ngayon pa lang ay baling-bali na ang pakpak ko. Hindi ko alam kung saan at paano ako lalapag mula sa pagkabali ng pakpak ko. Hindi ko na kayang abutin pa ang aking liwanag sa buwan dahil ito na mismo ang nagtataboy sa kaniya ngayon. I can't be like you...mom.


"I'm sorry, mom!" Napaluhod ako't walang tigil sa pag-agos ang luha ko.



"Mom, it's hurt!"



"Mom. . ."


Niyakap ko ang mga tuhod ko. "W-what should I do, m-mom?" I whispered between my sob.


I badly want to end this pain. Hindi ko alam kung hanggang kailan ko ang lahat. I have nowhere to go. I have no one to cry. I am tired of fighting this on my own.


Napaangat ako ng tingin nang maramdaman ang mabigat na kamay sa ulo ko. Agad na natamaan ang mukha niya ng liwanag na nangaling sa buwan.


"Tsk. Such a baby." He smiles at me.

















"Vincent..."