Patronum Mafya

61. bölüm (Ponçik)

"Canım üşüdün mü sen? İstersen eve geçelim?"

"Biraz daha bu manzaranın tadını çıkarmak istiyorum" dedi.

"Peki"

Deniz kenarına gelmiştik. Kumların üzerine oturup dalgaların sesini dinledik. Akşam karanlığında,
Ay ışığında romantik bir an oluşmuştu.

Sessizliği Beren bozdu "Acaba Ali ne yaptı?" diye sordu.

"Barışmışlardır. Sibel O masayı gördükten sonra çoktan Ali'nin boynuna atlamıştır" dedim.

"Umarım öyle olmuştur. O olmasa bile kolyeyi görünce affeder. Bu arada kolye nerden çıktı?"

"Ben aslında onu sana almıştım" dedim.

"Aaa öyle mi" diyip gülümsedi.

"Sana sürpriz yapıcaktım. Ama Ali'ye verdim."

"İyi yapmışsın canım" dedi.

"Üzülmedin değil mi?"

"Hayır. Düşünmüş olman yeter" dedi. "Hem sayende barışmış olacaklar."

"İnşallah canım."

Aramızda tekrar bi sessizlik oluştuğunda Beren başını omzuma koydu. Bu güzel anın tadını çıkarıp konuşmadım.

Kolunu okşarken "Buz gibi olmuşsun kalkalım mı canım?" dedim.

Cevap vermeyince ona baktım. Uyumuştu. Kucağıma alıp arabaya geçtim.

Eve geldiğimizde yatağımıza yatırıp gülümserken ne kadar tatlı olduğunu düşünüyordum. Uyku sersemi bir şeyler mırıldandı ama anlamamıştım.

Ellerimi yıkayıp telefonumdan saate baktığımda epey geç olduğunu fark ettim. Ne ara saat 4' e gelmişti. Zaman onun yanında çabuk geçiyordu. Ali' den mesaj yoktu. Bu saate kadar yazmadığına göre barışmış olmalılar.

Yatağıma geçip farkında olmadan Bereni izlemeye başladım. Derken uyuyakalmışım.

Sabah öpücükler eşliğinde uyandım.
Beren küçük kahkahalarla bana bakıyordu. Dudağından öpüp
"Günaydın sevgilim" dedim.

"Günaydın canım. Kahvaltı hazırladım hadi gelsene" diyip tam gidiyordu ki belinden kavradım.

Küçük bir çığlık atıp üzerime düştü.
Altıma alıp gıdıklamaya başladım.
Kahkahalar havada uçuşuyordu.

"Aşkım dur... Aşkım yapma. Hahaha..."

Durdum. Bu kadar gıdıklama yeterdi.
Sabah enerjimi de almıştım.
"Şimdi kahvaltıya geçebiliriz" dedim.

"Gıcık" dedi. Gülümsedim.

Aşağı inerken kapı çalmıştı.

"Kim ki bu?"

"Bi bakalım" dedim.

Karşımızda Ali ve Sibeli görmüştük.
El ele tutumuşmuşlar neşeyle "Biz geldikkk..." dediler.

Beren "Barışmışsınız. Çok sevindim" dedi ve Sibele sarıldı.

"Evet. Hatta düğün için gün bile aldık."

"Ne zamana?"

"3 hafta sonra."

"Ay ne güzel bir haber bu."

"Çok sevindim. Hayırlı olsun" dedim.

"Hadi gelsenize içeri."

Kapıyı kapatıp salona geçtik.
"Bakın kaynananız da seviyormuş. Tam biz de kahvaltı yapıcaktık. Hadi oturun" dedim.