Ξυπνα με

κεφάλαιο 36

Η αλήθεια ήταν οτί πολλά κομμάτια ταίριαζαν.Το γεγονός οτι η Έμυ με είχε προσεγγίσει απο την αρχή,η επιμονή της να μάθει τι γινόταν με τον Στέφανο,η αντίδραση όποτε της έλεγα κάτι σχετικό με την σχέση μας,το γεγονός οτι έμενε σπίτι μας,το γεγονός οτι με ωθούσε προς τον Κωσταντίνο,η αντιπάθεια της μικρής προς το πρόσωπο της και χίλια άλλα πράγματα που ώρα έμπαιναν στην θέση τους.Το μόνο που δεν μπορούσα να καταλάβω,ήταν το γιατί,γιατί είχε δράσει με αυτόν τον τρόπο.

-Έμυ?την ρώτησα με ασταθή φωνή,γιατί?

-Τολμάς και ρωτάς?δυσκολεύτηκα να αναγνωρίσω την φωνή της.Ακουγόταν αλοιομένη,αλλοπρόσαλλη και ξένη.

-Ειλικρίνα,δεν ξέρω.

-Μου έκλεψες τον Στέφανο,είπε βγάζοντας μια κραυγή που ακούστηκε σαν πληγωμένο ζώο.

-Έμυ,τι λες?ρώτησα χωρίς να μπορώ να καταλάβω.

-Ήμασταν δεκαοχτω χρονών,είπε ενώ τα μάτια της είχαν πάρει μια αλλόκοτη έκφραση,και ήμασταν μαζί σε όλα.Ήξερε τα πάντα για μένα και εγώ τα πάντα για αυτόν.Όλοι το έλεγαν,πόσο ταιριαστό ζευγάρι θα ήμασταν.Και εγώ περίμενα να καταλάβει ότι αυτό που ψάχνει είναι δίπλα του.Και όταν ήρθε εκείνη η ώρα ήταν μαγευτικά.

Σε αυτό το σημείο ένιωσα λες και με χτύπησα κεραυνός.Αυτός ήταν ο πρώτος της Έμυς που την πλήγωσε τόσο,συνειδητοποίησα ξαφνικά.Περίμενα σε αυτό το σημείο να ολοκληρώσει την διήγηση της αλλά φαινέται οτί είχε πολλά να πεί ακόμα.Και το διασκέδαζε αν κρίνω από το βλέμμα της που πρόδιδε άγρια χαρά.

-Είχαμε πιεί αρκετά αλλά τι σημασία έχει?Εγώ τα θυμάμαι όλα.Κάθε άγγιγμα του,κάθε φιλί του την στιγμή που γινόμασταν ένα.Ήταν τόσο σωστο.

Σε αυτό το σημείο ένιωσα να ανακατεύομαι αλλά ήξερα οτί έπρεπε να την παροτρύνω να μιλήσει.

-Και τι έγινε μετά Έμυ?γιατί δεν είσασταν μαζί?

Με κοίταξε έντονα.

-Θεώρησε οτι το καλύτερο ήταν να το ξεχάσουμε.Και εγώ συμφώνησα μαζί του.Ήξερα οτί έπρεπε να περιμένω μέχρι την κατάλληλη ηλικία για να είμαστε μαζί σοβαρά.Το μόνο που δεν ήξερε είναι οτί έμεινα έγγυος.Ήμουν τόσο ευτηχησμένη..είχα μέσα μου το παιδί του Στέφανου..

Στην συνέχεια το πρόσωπο της σκοτείνιασε

.-Όταν πήγα να τον βρώ και να του το πώ,ήταν με άλλη..Δεν του είπα κάτι..επέστρεψα σπίτι μου και έκλαιγα συνέχεια..το μωρό μου το έχασα και αυτός συνέχισε την ζωή του.Ήθελα τόσο να τον μισήσω αλλά δεν μπορούσα..Τον έβλεπα να αναλώνεται σε τόσες σχέσεις χωρίς νόημα και ήξερα οτί θα τον περιμένω για να του δώσω όσα θέλει,μια οικογένεια,μια σχέση,παιδία..Και τότε εμφανίστηκες εσύ,με τα δήθεν προβλήματα σου και μου τον πήρες.Ενώ ήταν έτοιμος να ενδώσει σε εμένα..        

Ειλικρινά δεν ήξερα τι να πω.Μπροστά μου είχα μια γυναίκα τρελή,πονεμένη,μια γυναίκα που δεν γνώριζα.

-Έμυ,ειλικρινά δεν ξέρω τι να πω..μουρμούρισα,δεν ήξερα τίποτα,λυπάμαι τόσο..

-Να μην τολμήσεις,είπε ουρλίαζοντας,εγώ σε λυπάμαι,γιατί ο Στέφανος είναι ο δικός μου και θα είναι για πάντα.Θα δώσω σε εσένα και το μπάσταρδο σου αυτό που σας αξίζει.

Και έβγαλε ένα πιστόλι,και με σημάδεψε.