Ξυπνα με

κεφαλαιο 20

Η υπολοιπη μερα περασε σε αργους ρυθμούς. Μίλησα με την μητέρα μου και τον πατερα μου που ειχαν αναστατωθει που δεν περασα εκει τα Χριστούγενα.Εχω την εντύπωση οτι νομιζουν οτι ειμαι θυμωμενη μαζι τους.Αισθανθηκα να μου δημιουργούντε τυψεις και υποσχέθηκα οτι με την πρωτη ευκαιρία θα πηγαινα να τους δω.

Στην συνεχεια έκανα μία μεγαλη βόλτα,ενα χαλαρωτικό μπανιο και μιλησα στο τηλεφωνο με κατι ξεχασμενους φιλους.Γενικα έκανα οτιδήποτε μπορουσα για να μην σκεφτομαι το θεμα Στεφανος,αλλα δεν τα καταφερνα πολυ καλά .

Οταν πλεον η ωρα είχε παει 6 και εκεινος δεν ειχε δωσει κανένα σημειο ζωής άρχισα να εκνευρίζομαι στην πραγματικότητά.Η μικρη με την κυρια Νικη ειχαν γυρίσει απο ωρα και η δευτερη ειχε κλειστεί στην κουζίνα λεγοντας οτι δεν προλαβαίνει με τίποτα.

Γύρω στις 7 χτυπησε το κουδουνι,αφου ετρεξα να ανοιξω αμέσως κατάλαβα γιατι η κυρία Νικη ηταν τοσο αγχωμενη.Μπροστα μου στεκονταν γυρω στα 17 άτομα εκ των οποιον γνώριζα μονο την Εμυ το Λάμπη και τον Αλέξανδρο.Αναγνωρισα αλλους τρεις συνεργάτες του Στεφανου και απο εκει και περα δεν ηξερα κανεναν αλλον.

-Τι γινεται φιλενάδα?με ρώτησε η Εμυ και με επιασε αγκαζέ έχοντας καταλάβει οτι αισθάνομαι αμήχανα.

Της χαμογέλασα και αρχισε να με συστηνει στον κόσμο αγνοώντας το γεγονός οτι μετά απο πεντε λεπτα θα ειχα ξεχάσει τα περισσότερα ονόματά.Της εκανα νοημα να ερθει στην κουζίνα προκειμενου να μιλήσουμε ήσυχα.

-Μην μου πεις οτι θα ολοι αυτοι θα μείνουν εδω?ρώτησα

-Μην ανησυχείς μονο ο Αλέξανδρος ο Λαμπης και εγω θα μείνουμε.

Στην συνεχεια πήρε μια απολογιτικη έκφρασή και συμπλήρωσε με σιγανή φωνή

-και η σαντρα....

Ή έκπληξή μου ηταν τοσο μεγαλη που για μερικά δευτερόλεπτα ξέχασα να πάρω αναπνοή.

-Οριστε?καταφερα να ψελισσω με κόπο.

Με κοιταξε με μια άβολη έκφραση

-Θα ερθουν μαζί σε λίγο,είπε.

Ενιωσα να κοκκινίζω άλλά κατάφερα να της χαμογέλασω.

-Ολα καλά,της είπα, πάμε?

.....................................................

Αρκετή ώρα μετα προσπαθούσα να συγκεντρωσω τα τελευταία ψήγματα υπομονης που μου είχαν απομείνει.Ο Στέφανος με αγνοούσε,ο Αλέξανδρος είχε αρχίσει να με κουράζει και η παρεα ήταν εξαιρετικά βαρετή.

Κάποια στιγμη οταν ο εκνευρισμός μου είχε εξελιχθεί σε πονοκέφαλο προφασίστικα μία δικαιολογία,ζήτησα συγγνώμη και σηκωθηκα ορθια.

Προχωρησα και ένιωσα να απολαμβάνω την ηρεμία της νύχτας.

Ξαφνικά ένιωσα ενα ανεπαίσθητο άγγιγμα και γύρισα πισω μου.

-Είσαι καλά? με ρώτησε ο Στεφανος με την βαθεια φωνή του.

-Λίγο αργά δεν το θυμήθηκες?ρωτησα εκνευρισμένη.

Μου άγγιξε το μάγουλο απαλά -θύμωσες που έλειπα ολη μέρα?ρώτησε

Ένιωσα τα δόντια μου να σφιγκονται από τον εκνευρισμό. -Θύμωσα γιατί δεν με πηρες ολη μερα ενα τηλέφωνο, και δεν έχουμε μιλήσει και γιατι προφανώς με περνας για τσουλα και

Πριν προλαβω να ολοκληρώσω τα χειλη του βρέθηκαν πανω στα δικά μου κάνοντάς με να σωπασω αποτομα.Στην αρχή προσπάθησα να τον διωξω αλλα μετα απο λίγο ένιωσα να ανατριχιάζω και να ηλεκτριζομαι ολόκλήρη.Πριν προλαβω να ανασανω με κολησσε στον τοίχο και απομάκρυνε τα χειλια του μερικα χιλιοστά.

-Συγγνωμη που δεν σε πήρα τηλεφωνο, και συγγνωμη που δεν μιλησαμε,ειπε και μου δαγκώσε τον λοβό.

Στην συνεχεια με κοίταξέ στα ματια και ειπε-Αν ποτε κανείς σε αποκαλέσει τσούλα θα θα σκοτωσω.

Άρχισε να με ξαναφιλαει κανοντας με να αφησω αναστεναγμούς οταν ξαφνικά το φως άναψε.

Γυρισα νιωθοντας τα μαγουλα μου να καινε και είδα την Εμυ να μας κοιτάζει περιπαικτικα.

-Μην ταραζεστε,είπε,ηρθα να σας πω οτι λεμε να φύγουμε γιατι φοβομαστε τον καιρο.

την κοίταξα απορημένη -Όλοι? ρώτησα και εγνεψε καταφατικα βγαινοντας απο το δωματιο.

Ετοιμαστηκα να την ακολουθησω για να χαιρετησω και εγω οταν ενιωσα τα χερια του Στεφανου γυρω μου.

-Θα σε περιμενω στο δωματιο μου να μιλησουμε,ειπε και με αυτα τα λογια εξαφανιστηκε.