Ξυπνα με

κεφαλαιο 37

Έμεινα να κοιτάζω την κάνη του πιστολιού έντρομη χωρίς να μπορώ να κουνηθώ.Ένιωθα παγωμένη και εγκλωβισμένη μέσα σε μια δίνη σκέψεων και συναισθημάτων.

-Μωρό μου έχεις δίκιο με συγχωρείς,άκουσα ξαφνικάτην φωνή του Στέφανου απο πίσω μου.

Αυτό φάνηκε να αποσπάει την προσοχή της Έμυς που κατέβασε το όπλο και γύρισε αβέβαιη προς το μέρος του.

-Έχεις δίκιο,επανέλαβε με αργή,ήσυχη σαγηνευτική φωνή.

Έκανε ένα βήμα προς το μέρος της και αυτή δεν πήρε το βλέμα της απο πάνω του.

Έκανε ακόμα ένα βήμα και την αγκάλιασε σφιχτά.

Και τότε τα πράγματα έγιναν πολύ γρήγορα,με μια κίνηση την αφόπλισε και την επόμενη στιγμή βρισκόταν κάτω από την λαβή ενός αστυνομικού.

-Πως μπόρεσες?ούρλιαξε στρεφόμενη προς το μέρος του.

Τότε ένιωσα την οργή μου να φουντώνει και πλησίσασα αργά προς το μέρος της.Επικρατούσε απόλυτη ησυχία.

Και τότε το θυμήθηκα,το όνειρο που είχα δει.Συνειδητοποιήσα οτι ο εχθρός μου ήταν αυτή.Εκείνη την στιγμη έιχα μπροστά μου το πρόσωπο που είχε χαλάσει την καθημερινότητα,που χάλασε την σχέση μου με τον Στέφανο.Γιατί ειλικρινά μετά απο όλα αυτα δεν ήξερα τι είχε μείνει να διορθώσουμε.Ένιωθα λες και στεκόμουν μέτα απο ένα τυφώνα και μπροστά μου είχα τον ένοχο.Και αυτό με θύμωνε πολύ.Ένιωσα το σώμα μου να τρέμει απο την προσπάθεια να συγκρατησω την ένταση που ένιωθα.Απο την προσπάθεια ναμην της ορμήσω.Και θέε μου το ήθελα τόσο πολύ.Να της κάνω κακό όπως μου έκανε και εμένα.Την κοίταξα ακόμα μια φορά.Είχε σταματήσει να φωνάζει σαν να είχε καταλάβει οτι θα ξεσπούσε καταιγίδα.Αυτό με ηρέμισε κάπως.

-Σε λυπάμαι,της είπα ήρεμα,σε λυπάμαι γιατι χάλασες την ζωή σου για κάποιον που δεν νοίαστηκε για σένα.Σε λυπάμαι γιατί δεν είσαι καλά.Σε λυπάμαι γιατι δεν θα είσαι ποτέ ευτηχισμένη.

-Δεν μπορείς να με λυπάσαι,φώναξε,θα νικήσω,πάντα νικάω Μην ξεχνάς οτί έχω ακόμα την μικρή.

Σε αυτό το σημείο άρχισε να γελάει υστερικά.

-Κωσταντίνε τώρα,φώναξε και μέσα απο την καλύβα ακούστηκε ένας πυροβολισμός.