Ξυπνα με

επίλογος μέρος β

Δύο μήνες μετά ένα πρωινό του Σεπτεμβρίου με έπιασαν οι πόνοι.Θυμάμαι τον Στέφανο να τρέχει πάνω κάτω πανικόβλητος ψάχνοντας την τσάντα με τα πράγματα και την Έλενα που διένυε τον τρίτο μήνα της εγκυμοσύνης να προσπαθεί να με ηρεμήσει.Η μικρή Βιολέττα-Θεοδώρα ήρθε στον κόσμο έξι ώρες μετά και ήταν ένα πανέμορφο κοριτσάκι με μεγάλα πράσινα μάτια και δυνατό κλάμα.Η Λυδία αποδείχθηκε η καλύτερη μεγάλη αδερφή και δεν ζήλεψε την μικρή ποτέ.

Η Έλενα και ο Σταύρος έγιναν κουμπάροι μας και βάφτσαν την μικρή  σε μια κοινή τελετή που είχε μαζευτει πολύς κόσμος.Στην συνέχεια μαζί με τις μικρές πήγαμε ταξλιδι στην Ιταλική εξοχική.Δεν υπήερχε περίπτωση να τις αφήσω και περάσαμε τις πρώτες μας οικογενιακές μας διακοπές ανάμεσα σε ανθόσπαρτους κάμπους,λίμνες και ζωγράφους τις αναγέννησης.Σε μία ξενάγηση μας είπαν οτί πολλά από τα έργα του δίασημων Ιταλών ζωγράφων είχαν δημιουργηθεί εκεί.Και πράγματι η ατμόσφαιρα ήταν ειδυλλιακή.

Όταν γυρίσαμε πίσω επιστρέψαμε λίγο πολύ στην καθημερινότητα μας.Μια καθημερινότητα γεμάτη ομορφία ζώη και χρώμα.Είχαμε ήδη κανονίσει να πάμε διακοπές το καλοκαίρι με την Έλενα και τον Σταύρο και φυσικά το μωρό τους.

Έτσι λοιπόν οι μήνες πέρασαν.Η Έλενα γέννησε ένα πανέμοροφο αγοράκι τον φίλιππο-Αλέξανδρο που είχε ιδιαίτερη λατρεία για την Βιολέττα.Τα βάζαμε δίπλα δίπλα στο ριλάξ και πίναμε καφέ κάνοντας όνειρα για το μέλλον,όπως παλία.Το να συγχωρήσω την Έλενα ήταν ότι πιό σωστό έχω κάνει στην ζωή μου.Εξάλλου αν δεν ήταν αυτή δεν θα είχα γνωρίσει τον Στέφανο και θα είχαμε καταδικαστεί σε μία ζωή μίζερη.Ο Σταύρος και η Έλενα επειδή θα βασανίζονταν να κρύψουν τα συναισθήματα τους και εγώ επειδή δεν θα είχα αγάπη.

Όλα λοιπόν ήταν τέλεια.Είχα βρεί τους συνοδοιπόρους μου στην ζωή.Την οικογένεια μου.Τις κόρες μου και τον άντρα της ζωής μου.Και ήμουν ευτυχισμένη.Χαμογέλασα καθώς ο ήλιος με τύφλωνε..Όπως το είχα φανταστεί το φθινόπωρο εδώ ήταν πανέμορφο.

Κοίταξα την Έλενα και σήκωσα το ποτήρι μου προς το μέρος της.ΜΙα χαρακτηριστική κίνηση που είχαμε υοθετήσει.

Γύρισα και κοίταξα τον Στέφανο που κρατούσε την μικρή αγκαλία.

-Σαγαπώ,ψιθύρισα άηχα

-Και εγώ,μου απάντησε με τον ίδο τρόπο.

-Για πάντα μαζί,του είπα

-Γία πάντα ψυθίρησε και με φίλησε τρυφερά προσέχοντας μην ξυπνήσει την θεοδώρα που είχε ήδη αποκοιμηθεί.

Και έτσι έγινε ζήσαμε ευτυχησμένοι εμείς και τα παιδία μας για πάντα..

................................................................................................................................

Μου ζητήσατε ένα κεφάλαιο που να λεεί τι έγινε μετά και είναι έτοιμο.Σήμερα θα αναίβει επίσης το πρώτο κεφάλιο της νέας μου ιστορίας που θα λέγεται "Το άρωμα του υάκινθου",όσες διαβάζετε την άκρη του νήματος θα αναιβάσω επίσης κεφάλαιο αλλά όχι πολύ συχνά.