Kalp Yolu | SehYam

16.

Ertesi gün kahvaltıdan sonra Şiledeki eve gelmişlerdi.. Yaman buraya yıllardır gelmiyordu, çünkü burası ona Nil'i hatırlatıyordu.. Nil ile yaz boyu oynadığı oyunları, kardeşleriyle, kuzenleriyle sabaha kadar oturup kendilerince parti yapmalarını.. Ama şimdi bütün geçmişi ile yüzleşme vaktiydi.. 

Seher'in elini tutmuş, koca evi izliyordu bahçeden.. Gökçe ve Gökhan biliyordu Yaman'ın neden böyle olduğunu, ama Damla ve Seher bilmiyordu..

Gökhan: Yaman.. Hadi abicim.. 

Seher: Yaman ne oldu ? 

Yaman: Yok bir şey canım.. Hadi girelim.. 

Seher: İyi misin ?

Yaman: İyiyim güzelim.. Hadi..

Gökçe: Yaman.. 

Yaman: Tamam abla, yok bir şey.. 

İçeriye girdiler.. Önce herkes odasına yerleşti, biraz dinleneceklerdi.. Yaman, odasının balkonuna geçip o günleri anımsadı.. Seher deli gibi merak ediyordu Yaman'ın neden böyle olduğunu.. O da balkona geçip Yaman'ın beline ellerini doladı..

Seher: Ne oldu ? Anlatmayacak mısın ? 

Yaman: Bir şey yok dedim ya canım.. 

Seher: Ama ağlıyorsun.. Var işte bir şey.. 

Seher söyleyene kadar ağladığının farkında bile değildi Yaman.. Gözyaşlarını silip Seher'in alnından öptü..

Yaman: İyiyim.. Hadi uyuyalım biraz.. 

Seher: Ben sana bütün geçmişimi anlattım.. Ama sen.. Senin hakkında hiçbir şey bilmiyorum.. 

Yaman: Seher, lütfen.. 

Seher: Yeni bir başlangıç demiştik.. Birbirimizi tanımazsak nasıl yapacağız bunu ? 

Yaman: Üzülmeni istemiyorum Seher.. Kendini, kalbini yormanı istemiyorum.. 

Seher: Yaman.. Seni tanımak istiyorum.. Bir tarafı çocukluktan yaralı kalmış kocamı tanımak istiyorum..

Yaman: Peki.. Anlatacağım ama benim için kendini üzmeni istemiyorum..

Seher'in elini tutup içeriye götürdü Yaman.. 

Yaman: Uzanalım.. Baştan söylüyorum heyecan yapmak, panik yapmak yok, üzülmek yok.. Anlaştık mı ? 

Sadece kafasını sallayabildi Seher.. Sonra ikisi de uzandı.. Seher'in bir elini de sımsıkı tuttu Yaman.. 

En baştan olanları anlattı yavaş yavaş.. Zor da olsa anlatmıştı..

Yaman: İşte dedem kurtardı beni.. Oradan çıktığımda bambaşka bir insan oldum.. O çocuk Yaman yoktu.. Kimseye acımayacaktım. Ailem ne derse karşı gelecektim, ki öyle de yaptım.. Nefret ettim onlardan.. Bana inanmadılar, beni o berbat yere gönderdiler diye.. Damgalanmıştım zaten.. Şerefsiz bir insan olsam kimse bir şey söyleyemezdi, ki oldum da.. Üniversiteye öylesine gittim.. Konservatuvar yazdım.. Her gün başka bir partide.. İşte biliyorsun.. İçtim hep.. Acılarımla ancak öyle baş edebiliyordum.. İlk zamanlar küçüktüm.. İçkiyi alan arkadaşlarım vardı, yaşı tutan.. Onlarla takıldım.. Sonra zaten yaşım 18 oldu.. Zamanla içki de bir şey yapmıyordu, çünkü vücudum alışmıştı.. Evde hep kavga çıkardım.. Her gece sarhoş gelip bana yaptıklarının bedelini ödettim.. Berbat bir adam oldum işte..