Kalp Yolu | SehYam

28. -Final-

10 Yıl Sonra.

Tabi önce bu 10 yıl içerisinde neler olduğundan bahsedelim mi ?

---

Yaman şok içindeydi, ne yapacağını şaşırmıştı, bebeği kucağında, ağlamıyor, karısı gözlerini açmıyordu. Tam o sırada ambulans gelmişti, bebeği ve Seher'i muayene ediyorlardı. İkisinin de durumunun iyi olduğunu söylediler. Yaman'dan mutlusu yoktu o an.

Haberi alan herkes de çok mutlu olmuştu tabi. Ama bu duruma sevinmeyen biri vardı, Dilek.. İlk zamanlar çok kıskanmıştı Şimal'i. Eskiden onunla ilgilenen, onunla oyunlar oynayan yengesi ve dayısı artık sadece Şimal ile ilgileniyordu. Tabi Seher ve Yaman bu kıskançlığın farkındaydı. O yüzden ellerinden geldiği kadar Dilek ile de vakit geçiriyorlardı.

~
Yalıda yeni bir gündü ve Yaman bütün ailesini ve evde çalışanları dün gece, Seher uyuduktan sonra evden göndermişti.. Çünkü bugün Seher ile evlilik yıl dönümleriydi ve Yaman da bu özel günü karısı ve kızı ile baş başa kutlamak istiyordu..

Seher uyurken kızını alıp mutfağa geçti Yaman. Bahçeye güzel bir kahvaltı hazırlayacaktı.. Kızını da mama sandalyesine oturtmuştu.. Şimal artık 7 aylıktı ve mama sandalyesinde durmak istemiyordu, çünkü artık emekliyordu.. Yaman da kızını alıp yere indirmişti.. Ama Şimal Yaman'ın kahvaltı hazırlamasına asla izin vermiyordu..

Yaman: Ne yapıyorsun babacım ? Durmadın, indirdim.. Şimdi ne istiyorsun ? Hadi biraz gezin burada.. Hadi babacım. İzin ver bana biraz..

Şimal'in önüne bir kaç oyuncak koymuştu Yaman.. Sonra hazırladıklarını bahçeye taşıdı. Sofra hazır olunca kızını kucağına alıp Seher'i uyandırmak için yukarı çıktılar. Sonra Seher ile birlikte bahçeye geri döndü tekrar..

Seher: Annecim.. Ne yaptınız siz ? Ya sen babana yardım mı ettin ?

Yaman: Edecek tabi.. Boşuna yapmadık kendisini..

Seher: Yaman.. 

Yaman: Kızma aşkım.. Bir tane daha yaparız..

Seher: Çocuğun yanında nasıl konuşuyorsun ? 

Yaman: Küçük o daha, anlamaz.. Hem bugün ayın kaçı Seher hanım, biliyor musunuz ?

Seher: Biliyorum tabi.. Unuttuğumu mu sandın. Bugün bizim evlilik yıldönümümüz.

Yaman: Üç yıl.. Tam üç yıldır hayatımdasın.. İmzayı attığımız gün asla böyle olacağımızı düşünmezdim.. Hayatıma öyle bir girdin ki.. Bambaşka bir adam oldum.. Yapamam dediğim her şeyi yaptım.. Şimdi evliyiz.. Ve çocuğumuz var.. En önemlisi de mutluyuz.. Daha ne isterim ki ?

Seher: Üç yıl önce bugün, o kapıdan çıkıp yanına geldiğim an böyle bir hayata sahip olacağımı hiç düşünmezdim.. Şimdi ise hayalimden de öte bir hayat yaşatıyorsun bana.. Her geçen gün yaşamak için iki nedenim olduğu için şükrediyorum.. Ve sizi çok seviyorum..
~

Gökhan ve Damla'nın da tatlı bir kızları vardı, Ceren. Artık okula bile başlamışlardı. Ceren ve Şimal aynı sınıfta okuyorlardı. Aşık bile olmuşlardı.. Bazen evde hoşlandıkları çocuklardan konuşuyor, babalarını sinirlendiriyorlardı. E tabi, babalar kızlarını kimseyle paylaşmak istemez..

Ali ve Gökçe de tekrar bir arada, mutlu bir şekilde geçinip gidiyorlardı. Kırımlı ailesi kabullenmişti artık damadı. Minik bir de oğlu vardı Ali ve Gökçe'nin. Dilek artık büyük abla olmuştu, Şimal, Ceren ve Burak'a o göz kulak oluyordu. Ve bu durumdan oldukca memnundu.

Fikret, tüm ailenin o evliliğe karşı çıkmasını dinlememişti ve şimdi bunun pişmanlığını yaşıyordu. Vahide onun elindeki servetin neredeyse yarısını alıp kaçmıştı. Geri kalan her şeyi de torunları arasında bölmüştü Fikret.

----

Seher'in durumu son iki senedir daha ağırdı.. Ne kadar idare etmeye çalışsa da olmuyordu..

Seher günlerdir yoğun bakımda can çekişirken ailesi bir an olsun onu yalnız bırakmıyordu.. Yaman ise Seher'in yazdığı yazıları okuyordu bir köşede.. Seher, kendince yolun sonunun yaklaştığını hissetmiş, ailesine söylemek istediklerini kağıda dökmeye çalışmıştı.

"Ben, çok değil, yaklaşık 10 sene öncesine kadar berbat bir insandım.. Ama kötü değildim.. Kötü olan insanlardı.. Kötü olan sokaktaki yabancılardı.. Sonra bir gün hayatıma bir adam girdi.. Çok zor bir adamdı.. Kavgalar ettik.. Sevmeyi öğrendik.. Büyüdük.. Yaşadık.. Aşık olduk.. İkimize ait bir çocuk dünyaya getirdik.. Savaştık.. Birbirimize kenetlendik hep birlikte.. Kendime aile kurmaya çalışırken aslında gerçek aileme kavuşmuşum, haberim yokmuş.. Sizinle en başından beri yaşamayı isterdim.. Ama olmadı.. 10 yıla çok şey sığdırdık, ne de iyi oldu.. Hepinizi çok seviyorum.. Ne olursunuz birbirinizi bırakmayın, hep bir arada olun.. Benim sizi bir araya getirdiğim gibi.. Vazgeçmeyin birbirinizden.. Hepiniz birbirinize emanetsiniz.. Benden sonra çok üzüleceğinizi biliyorum, ama dağılmayın olur mu ? Sizi Nil'in yanında bekliyor olacağım.. Sizinle yaşadığım her şey için, ailem olduğunuz için çok şanslıyım.. Sizi çok seviyorum.. Kızım size emanet.. Kalp Yoluma ortak olduğunuz için teşekkür ederim.. Benimle birlikte yaşadığınız zorlu süreç öyle kötüydü ki.. O yola katlandığınız için teşekkür ederim.."

Seher sabaha karşı gözlerini sonsuza dek kapatmıştı.. Yaman yanında kızı ile veda etmişti sevdiği kadına.. Ve ona söylediği son sözler şunlar olmuştu.. 

"Beni sevdiğin için, o güzel kalbini bana açtığın için, benim olduğun için, kızımın annesi sen olduğun için teşekkür ederim aşkım.. Son nefesime kadar kızımızın elinden tutacağım.. Senin sevdiğin gibi sevemem belki ama senden bir şey var bende.. Senin Kalp Yolun.. Ve ben de kendi yolumun sonuna kadar kızımıza iyi bakacağım.."

---

Ve hikayenin sonuna geldik 🤧 Ağlayarak yazdığım bir final oldu.. Bu süreçte bana destek olan - yorum yapan, oy veren, paylaşan herkese sonsuz teşekkürlerimi sunarım ❤️ Zor gibi ama bu bölüme 50+ oy gelirse özel bölüm atarım belki. Biraz dinlendikten sonra da yeni kitap ile tekrar karşınızda olacağım. Kendinize çok iyi bakın 🥰❤️