La Mia Donna +18 İtalyan "l.ll. Seri" (Tamamlandı)

7🥀

"Sırtına yastık koymamı ister misin?" Giancarlo'nun sorduğu soruya yüzüne bakmadan başımı olumsuz anlamda salladım. Hastaneden gelmemizin üzerinden 4 gün geçmişti. Bu süreçte Giancarlo hep evdeydi. Beni sürekli gözünün önünde tutuyor, sadece geceleri uyumak için kendi odasına gidiyordu. Amacını anlayamadığım gibi ona olan öfkemi de her geçen gün yitiriyordum.
" Karnın aç mı, makarna yapmamı ister misin? "

"Artık makarnanın herhangi bir çeşidini görmek istemeyecek kadar tokum." Ben makarnanın M'sini bile duymak istemiyorum. Giancarlo verdiğim cevaptan hoşnut olmamışcasına kaşlarını çatıp başını salladı.

"Makarna dünyanın en güzel yemeğidir. Anlamıyorum bir insan makarna yemekten neden nefret eder?"

"Ben İtalyan değilim. Tamam makarnayı da severdim. Bir zamanlar. Ama 4 gündür makarnanın her çeşidini yediğim için artık sevmiyorum!" Kollarımı önümde bağlayıp kafamı televizyona çevirdim. İtalyanca konuşan haber spikerine gözlerimi devirdim. Sanki adam seni görüyor da. Bana sanki ona küfretmişim gibi bakan Giancarlo'ya baktım. Parmağımla televizyonu gösterip
" Ayrıca ben İtalyanca bilmiyorum. Bu herif 1 saattir ne anlatıyor anlamıyorum," dedim sitem ederek.

Giancarlo yüzüne yerleştirdiği gülümsemesiyle bakışlarını televizyona çevirdiğinde seslice offladım. Bakışları tekrar bana çevrildi. "Sana İtalyanca mı öğreteyim, ne istiyorsun?" diye sordu.

"Gerek yok. Geriye kalan kısacık hayatımda senin gereksiz dilini öğrenmesem de olur."

Giancarlo'nun kaşları çatılırken dişlerini sıktığı seğiren çenesinden belli oluyordu. Gözlerini kısa bir süreliğine yumup tekrar açtı. "Anlaman için sana kaç defa söylemem gerekiyor? Hiç kimse seni öldürmeyecek, buna izin vermem!" Bağırarak söylediği kelimeler bende hiçbir etki yapmadığı gibi istifimi bozmadan oturmaya devam ettim.

Otur sen otur. Adamın damarına basmaya devam edersen o senin istifini itinayla bozar. "Hiç mantıklı değil. Diego. Ah pardon onun ve annenin adını bu evde anmamız yasaktı değil mi? Özür dilerim. Beni bu eve getirmeden önce bir anlaşma sunmuştu -" Cümlemi bitiremeden Giancarlo hızla ayağa kalkıp beni de kolumdan tutarak ayağa kaldırdı. Parmakları kolumdaki baskısını artırırken öfkeyle bürünen gözleri gözlerimin içine bakıyordu. Kafamı başka bir yöne çevirdim. Diğer eliyle çenemi sertçe kavrayıp ona bakmamı sağladı.Beni kendine hızla çektiğinde korkup ellerimi göğsüne koydum. Elimin altında hızla çarpan kalbi istemsizce içimde bir sıcaklık hissetmeme neden oldu.

"Mantıklı olmayan ne biliyor musun Alya?" Sorduğu soruya başımı olumsuz anlamda salladım. "Mantıklı olmayan şey yatağıma girmesi için getirelen kız için endişelenmem. Canını acıttığımda ya da benim yüzümden canı acıdığında yaşadığım pişmanlık." İtiraf edercesine söylediği cümleler kalbimin hızını arttırmaya yetmişti. Korkudandır canım o.

"O kızı deli gibi isterken ona dokunmaktan çekinmek... İşte bu hiç mantıklı değil." Son söylediği cümleyle gözlerim büyürken zorlukla yukundum. Doğru söylüyordu eline birçok fırsat geçmişti. Hatta beraber duşa bile girmiştik. Bana istediğini yapabilirdi. Sonuçta benim hayatım onun için hiç edilmiş ve bu eve hapsedilmiştim.

"Haklısın hiç mantıklı değil. Bana istediğini yapabilirsin. Sonuçta ben senin malınım öyle değil mi?" Sıkıntılı bir nefesi dudaklarımın üstüne doğru verirken gözlerini yumdu. Sıcak nefesi içimi titretirken Giancarlo kolumu bıraktı. Ama bu sefer beni hızla kucağına alıp merdivenlere yöneldi. Tutamadın yine dilini. Al işte beklenen o gün bugünmüş. Ben orada laf sokmuştum ama.

Giancarlo'ya ait yatak odasına girdiğimizde beni yatağa bıraktı. Ben başıma gelecekleri merakla biraz da korkuyla beklerken Giancarlo odanın loş ışığında dolabın çekmecelerini karıştırmaya başladı. Az sonra eline aldığı iple yanıma geldi. Elindekiyle yapacaklarını düşününce başımı olumsuz anlamda sallayıp yatakta geriye kaydım. Giancarlo dizlerinin üzerinde durarak yatağa çıktı. Beni yatağın ortasına çekip omzumdan bastırarak sırtımı yatakla buluşturdu. "Bu davranışlarının nedenini şimdi daha iyi anlıyorum. Öleceğini düşündüğün için başına gelecek hiçbir şeyden korkmuyorsun."
Giancarlo'nun içimi okumuş gibi söylediği cümle doğruydu. Ama bilmediği şey şu an başıma geleceklerden korkuyor olmamdı.