Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Soğuk havaya rağmen o kadar daralmıştım ki kendimi bir an önce dışarı atmak istiyordum. Odanın içinde açtığım pencerelerde fayda etmiyordu bir yerde.
Sağa sola dolanmayı bırakarak pencerenin önüne gittiğimde Koray'ın emniyet önünden nasıl öldürüldüğü geldi aklıma. Ölüm sebebi kesinlikle bildikleriydi.
Koray bildiklerinden ötürü ölmüştü. Peki bu işin içinde başkaları da var mıydı? Belki dışarıda belki etrafımda.
"Annenin doğum yaptığı hastaneyi araştırmaktan başlayalım. O gün çalışan doktor, hemşire, hasta bakıcı aklınıza gelebilecek herkes." Ethem amca öğrendiklerinin şokunu benden kısa bir şekilde attıktan sonra hemen yapılabilecek en muhtemel şeyleri saymaya başladı." Listesini çıkarın." diye de ekledi.
"Bebeği nasıl kaçırabildiler.." diye mırıldanan Deniz tıpkı benim gibi öğrendiği gerçeğin üzerinde bir gölge oluşturmasına izin verdi.
"Bunun gerçek olmama ihtimalide var bu arada." diyerek gözlüğünü çıkarıp önündeki mektuptan kafasını kaldıran Ethem amca "Seher teyzeye söyleyecek misiniz?" diye soran Deniz'e olumsuzca baktı.
"Gerçek olup olmadığını öğrenmeden böyle bir şeyi anneme asla söyleyemem!" diyerek odanın öbür ucuna doğru ilerlediğimde anlımı sıvazladım. Bu büyük gerçek ruhuma yük olmuştu.
"Sokaktan her geçeni acaba kardeşim mi diye düşünmeye başladım artık!" Üzüntü ve sinirde Deniz'in çaprazına oturduğumda her simanın benim kanımda olan birisi olup olmadığını bilinçsizce düşünmek yoruyordu.
"Kafayı yemek üzereyim gerçekten." diyerek geriye kafamı yasladığımda, gördüğüm düz tavan bile beni yoruyordu şuan.
Öylesine yanından geçtiğim, belki bir yerde karşılaştığım hatta belki restorana gelenlerden birisi de olabilirdi. Ya da dünyanın öbür ucunda aynı şehre ayak basmadığımız bir yerde.
Nasıl bulacaktım. Gerçekten varsa bunca yıl sonra nasıl katacaktım onu kendime.
Eğer gerçekse genç bir kadındı. Evli miydi, çocuğu var mıydı bilmiyordum. İyi mi kötü mü bilmiyordum. Belki de yardıma ihtiyacı vardı ben yine bilmiyordum.
En önemlisi bir kardeşimin olması beni mutlu etmiş miydi bilmiyordum.
"Bu durumda davanın seyrinde de değişiklik oldu. Artık bir kardeş yani belki de yeni bir tanık arıyoruz." diyerek haklı bir şekilde bize bakan Ethem amcam karşısında Deniz kafasını salladı belli belirsiz.
Hayatım hiç bir zaman sessiz sakin olmamıştı ruhuma kazılan bu oyuk olduğu sürece fakat şuan ki hissettiğim gürültü çok başkaydı.
Annemin hiç bir şey bilmeyişi içinde sakin kalmaya mecburken, hayatımın normal akışında hızla akan bir suyun içinde savruluyordum.
