Akaashi x Reader (Haikyuu x Reader)

Eminim, belim kırıldı

Beğenin lütfen 🔪

YORUM DA ATIN YORUM

Okul çıkışı Akaashi ile birlikte sınıftan çıktık, dış kapıya bağlanan koridorda yürürken biri bir anda sırtımıza atladı. "AKAASHİİİ, MAOO!"

Beklemediğim bir anda, benden ağır biri sırtıma atladığı için şabaloş diye yere kapaklandım.

"B-bokuto, üstümden kalkarsan..."

Bokuto bir anda ayağa kalktı, "ÜZGÜNÜM! DÜŞECEĞİNİ DÜŞÜNMEMİŞTİM!"

Sanırım belim kırılmıştı. Kemiklerim yerinden oynamış, hatta birbirine bile girmiş olabilirdi.

Belimi tutarak ayağa kalkarken Akaashi iki dirseğimden hafifçe tutarak kalkmama yardım etti ve baştan aşağı bana baktı. "Bir yerin yaralandı mı?"

Ben de vücuduma bakmak için etrafıma baktım, hâlâ kemiklerimin kırıldığını düşünüyordum ama dışarıda bir yaram yok gibiydi. "Hayır, iyiyim."

Akaashi iç çekerek Bokuto'ya döndü, "Bokuto-san, birinin üstüne böyle atlamamalısınız. Sakatlanabilirdi "

Bokuto bir anda üzgün bir şekilde başını yere eğdi, o an şok olduğum bir şey oldu. Bokuto üzülünce saçları da eğiliyordu.

Böyle bir şey nasıl olabilirdi? Biyolojik olarak mümkün müydü bu?

Böyle üzülmesini istemediğim için gülümseyerek elimi omuzuna koydum, "Bokuto, benim bir şeyim yok. Üzülme lütfen! Kızmadım sana!"

Bir anda kafasını kaldırdı, kaldırdığı gibi saçları da dikleşmişti.

Yok artık... Gerçekten böyle bir şey mümkün olamazdı. Uzaylı mıydı bu çocuk?

"Gerçekten mi? Kızmadın mı?"

Başımı iki yana salladım, "Kızmadım, ama bir daha yapmazsan sevinirim..."

"Tamam! Yapmam!"

"Eve mi gidiyorsunuz, Bokuto-san?"

"Hayır, proje ödevim için kütüphanede kalacağım. Görüşürüz çocuklar!"

Akaashi ile aynı anda cevapladık. "Görüşürüz!"

Okul bahçesine çıktığımızda aklımda hâlâ Atsumu vardı. Onun için gerçekten endişeleniyordum. Daha ortaokuldayken bile kendisini yeteri kadar iyi görmediği için kendisini diğer insanlardan dışlamış ve çok çalışmıştı.

Bir gün o kadar çalışmıştı ki eve geldiğinde bayılacak gibiydi, annem ateşine baktığında 39° olduğunu görmüştük.

O gün Osamu'nun projesi olduğu için o da Atsumu ile antrenmana gidememişti. Eğer o gitseydi Atsumu'nun iyi olmadığını fark edip onu durdurabilirdi.

Atsumu 2 gün boyunca yatalak hâldeydi, onun için gerçekten çok endişelenmiş ve korkmuştum. O günden sonra Atsumu'nun yeri bende hep ayrı oldu, ona daha fazla destek çıkmaya çalıştım. İyi olup olmadığına daha fazla dikkat etmeye çalıştım.

Resmen benim için travmaya dönüşmüştü, her ne kadar çok büyük bir olay gibi görünmese bile...

"Akaashi."

"Efendim?"

Aynı yolda yan yana yürüyorduk. "Sence Atsumu ve Osamu nasıl?"

"Nasıl derken?"

"Voleybolda."

Yaklaşık 10 saniyelik bir sessizlik oldu, ona döndüm. Tam karşıya bakıyordu. "Bence gayet iyiler. İkiz olarak başarıları çok iyi, koordinasyonları da iyi. Bireysel olarak da gayet iyi olduklarını düşünüyorum."

"Atsumu'nun pasları nasıl? Bu aralar bir garipliği var mı?"

Bana döndü, "Onlarla en son seni ilk gördüğüm zaman maç yaptık. O zaman da bir sıkıntısı yok gibiydi, pasları her zamanki gibi iyiydi."

Sadece kafamı sallayarak önüme döndüm.

"Bir sorun mu var?"

"Hayır, sadece merak ettim." Gülümsemeye çalışarak ona döndüm, "Kardeşlerim oldukları için nasıl olduklarını merak ediyorum."

O da başını salladı, "Ben döneyim o zaman."

Yürümeyi bıraktım, o da bıraktı.

"Döneyim derken?"

Eliyle geldiğimiz yönü gösterdi, "Evim diğer tarafta."

"NE?"

Bir anda yüksek sesime karşı gözleri irileşti.

"Şey, yani... Neden benimle geldin o zaman?"

"Konuşuyorduk, bölmek istemedim."

"Ah..." elimle saçımı kaşıdım, "Üzgünüm, ters tarafta oturduğunu unutmuştum. Bilseydim lafı uzatmazdım."

"Sorun değil, konuşmak güzel oluyor."

Arkasını döndü, "Görüşürüz."

"Görüşürüz."