Akaashi x Reader (Haikyuu x Reader)

Duygu sömürüsü

Beğenin lütfen 🔪

ŞU AN VAR YA AŞIRI MUTLUYUM HEPİNİZİ ISIRABİLİRİM

Akaashi ile ne kadar sürdüğünü bilmediğim bir şekilde birbirimize baktık. Gözlerine baktıkça içine çekiliyordunuz.

Şakasız, hayatımda bu kadar güzel gözleri daha önce görmemiştim.

Bokuto birkaç kez öksürünce irkildim ve bir anda geri çekilerek ayağa kalktım. "Ben... Artık gideyim."

Akaashi bana baktı ve o da hızlıca ayağa kalktı. "Bırakmamı ister misin?"

"Kendim giderim, teşekkürler."

Endişeli bir şekilde bakıyordu, "Emin misin? Bu aralar kötü insanlar var."

Telefonuma gelen mesaj ile cebimden telefonu çıkardım. Atsumu yazmıştı.

———————————————————

Mao

Ben hâlâ dışarıdayım

Yanıma gel eve birlikte dönelim

Samu evde bizi bekliyor, yemek yapıyormuş😋😋😋

Kütüphanenin orada bekle

Geliyorum

———————————————————

Telefonu kapatıp Akaashi'ye döndüm. Şu an onunla eve yürüyemezdim. Çok garip bir hâldeydik.

"Atsumu beni bekliyor, eve birlikte dönecekmişiz."

"Ah... Anladım."

"Görüşürüz o zaman."

"Görüşürüz."

"GÖRÜŞÜRÜZ MAO!"

Gözlerimi arkada duran Bokuto'ya çevirdim, "Görüşürüz!"

Eşyalarımı aldım ve hızlıca sahadan uzaklaştım.

Caddeye çıktığımda hızlı adımlarla kütüphaneye ilerlerken garip bir hisse kapıldım. Dün eve dönerken ara sokakta hissettiğim hissin aynısıydı. Biri beni takip ediyormuş gibi hissediyordum. Ya da paranoyaklaşmıştım.

Yürürken ikide bir kafamı çevirip arkama bakıyordum ama kalabalık caddede şüphelenebileceğim biri yoktu.

Kütüphaneye yaklaşırken tekrar kafamı çevirip etrafa bakarken çaprazımda bir grubun arkasında sanki daha önce gördüğüm birini görür gibi oldum. Parmak uçlarıma çıkıp bakmaya çalışırken birine çarpınca durdum.

"Mao?"

Önüme döndüğümde Atsumu'yu görünce rahat bir nefes aldım. "Atsumu."

İstemsizce çok gerilmiştim. Kollarımı ona sardım, Atsumu ve Osamu yanımdayken her zaman güvende hissederdim.

Kollarımı beline dolayınca o da bir elini sırtıma atıp diğer eliyle de kafamı tuttu. "Bir sorun mu var? Bir şey mi oldu?"

Kafamı göğüsünden çekip ona baktım. Konuşurken bana bakmıyor, çatık kaşlarla etrafa bakıyordu. Beni korkutan şeyi anlamaya çalışıyordu.

Boşu boşuna onu korkutmak istemiyordum. Takip edildiğime dair bir kanıt bile yoktu. Öyle hissettiğimi söylesem nereye gitsem peşimden gelmek isterlerdi. Daha kötüsü çıkmama izin vermeyebilirlerdi.

"Sorun yok, kardeşimi özledim sadece."

Gözleri bana döndü, "Özledin mi? Sen ne zaman beni özleyip bana sarıldın? Genelde götüme tekme atarsın."

Kollarımı ondan ayırırken gülmeye başladım, "Hey, deme öyle! Sarıldığım zamanlar da oldu!"

İç çektim, "Hey neyse, eve gidelim."

Kafasını salladı ve bir kolunu omuzuma atarak yürümeye başladı. Ben de yanında ilerledim.

Eve vardıktan 10 dakika sonra Akaashi yazmıştı.

———————————————————

Mao

Eve ulaştın mı?

Evet, Atsumu ile geldim

Güzel

———————————————————

"Akaashi ile ne yaptınız?"

Osamu'nun sorusu ile gözümü telefondan ayırıp ona baktım.

Ben koltukta, Atsumu'nun dizine uzanırken o da karşı koltukta bana bakıyordu. Atsumu ise bizi hiç takmıyor, çizgi roman okuyordu.

"Bokuto ile bana voleybol oynamayı öğrettiler."

Atsumu bir anda bağırdı, "NE?"

"Vay be... Hangi mevkiyi öğrettiler?"

Osamu Atsumu gibi bir tepki vermemiş, sakince konuşmaya devam etmişti.

"Pasör."

Atsumu bir anda doğrulunca başım koltuğa düştü.

"NE? PASÖRLÜĞÜ MÜ ÖĞRETTİLER?"

"Evet, neden?"

"BEN SENİN İKİZİNİM ULAN! BEN BEN! CANIN İKİZİN!" eliyle Osamu'yu işaret etti, "ŞUNU DA SAYARSAK ÜÇÜZÜZ! BİZDEN DEĞİL DE ONLARDAN MI ÖĞRENDİN?"

Bir elini kalbine koymuş, duygu sömürüsü yapıyordu.

Gülerek doğruldum ve sırtımı koltuğa yasladım. O sırada Osamu Atsumu'nun kafasına yastık fırlattı. "Şu değil, Osamu. Göt herif!"