FİNAL OLDU!!!!
Umuda sarılmış kalplerin hikayesi...
Karanlık bir yolda el ele ışığa doğru yürümenin, umudun hikayesi...
Yaralı genç bir kızın avucundaki yıldızlarla karanlıkta kalmış sevdiği adamın kalbini aydınlatmaya çalışmasının hikayesi...
Bir...
Ve her sahneyi hissederek yazdım. Umarım siz de hissederek okursunuz...🌼💜
60.Bölüm: "Mucize"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Eymen Yazgan
Dünyanın tüm güzellikleri bir çift gözde toplanabilir miydi? Toplanmıştı işte. Dünyada ne kadar güzellik varsa bir çift yeşil gözde toplanmıştı. Benim sarışınımın içime baharı getiren yeşillerinde uçsuz bucaksız güzellikler saklanmıştı ve o saklı güzellikleri de bir ben görebiliyordum. Zaten bir tek ben görmeliyim. Aklım çıkıyor ulan benim onda gördüklerimi başkaları da görecek diye... Gerçi gören biri olmuştu. Didem'in gözlerindeki güzellikleri fark edecek kadar uzun bakmıştı onun gözlerine. Onun hayalini kurmuştu, onu düşlemişti. Ulan deliler gibi sevdiğim kadını bir başkası istemişti. Dişlerimi kırmak istercesine sıkıp gözlerimi kapatarak sakinleşmeyi bekledim zira ölmüş insanın arkasından küfür edemezdim ki bu bana yakışmazdı. O ölmüştü, her şey geride kalmıştı ama sarışınımı bir başkasının sevmiş olması kanıma dokunuyordu, öfkelenmeme engel olamıyordum.
Gözlerimi açıp sıktığım dişlerimi de serbest bırakarak telefonumun ekranına bakmaya devam ettim. Sakinleşmem de uzun sürmedi. Sarışınımın resmine bakıyordum. Sabah saat 08.32'ydi. Erken kalkmış, kısa bir duş almıştım ve şu an bugün geç gelecek olan sarışınıma olan özlemimi dindirmeye çalışıyordum resmine bakarak. Arayıp o uykulu sesini duymak için deliriyordum ama arayamıyordum çünkü kıyamıyordum. Uykusunu almış, bedeni tam olarak dinlenmiş olmalıydı zira bugün Barış'ın evini temizleyip düzenleyeceklerdi. Ben de onunla birlikte orda olmayı her şeyden çok isterdim. Sarışınımı evin kuytu köşelerinde öpmek, ona sarılmak, temizlik yaparken pardon yapmaya çalışırken onunla dalga geçip onu sinirlendirmek sonra da sinirden kıpkırmızı olmuş o sevimli mi sevimli suratını ısırmak için nelerimi vermezdim ki? Ama bu pek mümkün değildi.
Arzu ettiklerimin gerçekleşmeyecek olmasıyla içimi ince bir hüzün sararken derin bir iç çekip sarışınımın resmine bakmaya devam ettim. 'Ulan bu güzellik abidesi benim mi şimdi,' diye düşünüp kendimi mutlu ederken kapım çaldı. Didem olamazdı değil mi?
Kapı ikinci defa çaldığında kafamı kapıya doğru çevirip 'Gir' diye komut verdikten sonra bakışlarımı tekrar telefonumun ekranına düşürdüm. O esnada kapı açılıp tekrar kapandığında "Günaydın Eymen," sözleri ilişti kulağıma.
Bakışlarımı telefondan ayırıp Sevda ablaya çevirdiğimde "Günaydın abla," dedim gülümseyerek. İçeri Didem girmiş olsaydı gülümsemezdim, hayvan gibi sırıtırdım net!
