FİNAL OLDU!!!!
Umuda sarılmış kalplerin hikayesi...
Karanlık bir yolda el ele ışığa doğru yürümenin, umudun hikayesi...
Yaralı genç bir kızın avucundaki yıldızlarla karanlıkta kalmış sevdiği adamın kalbini aydınlatmaya çalışmasının hikayesi...
Bir...
Pera- Gökyüzüm Pera- Bul Beni Kaybolmuşum Duman- Senden Daha Güzel Bahadır Sağlam- Kır Papatyası
Merhaba,
Keyifli okumalar 🍀🌸
64.Bölüm: "Senden Önce, Senden Sonra"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözlerim gözlerine rastladığı o gün bütün dünyamın o gözlerde saklı olduğunu nerden bilebilirdim ki?
Birini ölene kadar sevmek... Yoksa biri için ölmek mi sevmek... İkisi de bir anlam taşımıyordu benim için, onun hayatıma, en önemlisi kalbime girdiğinden beri.
Onu ölene kadar değil sonsuza kadar seviyordum. Gözlerime baktığı anda, bana gülümsediği bir zamanda içimde sonsuza kadar yanacak bir ışık yaktı. Yaktığı ışık kaldığım karanlık hastane odasını aydınlattı, yetmedi kalbimi aydınlattı, o da yetmedi dünyamı aydınlattı. Karanlıkta kaybolmuştum, yoluma ışık oldu, evimi gösterdi, evim zaten onun kalbiydi.
Ben o sonsuz ışık sönene kadar onu sevecektim, sevmeliydim çünkü var olmamın sebebi onu sevmemden geçiyordu. Onu sevdiğimde anlamıştım, ben onu sevdiğim vakit tamamlanmıştım.
O benim karşıma çıkmasaydı eğer yine de yaşardım ama eksik bir adam olarak yaşardım. Ömrüm hep diğer yarımı aramakla, tamamlanmayı istemekle geçerdi. Diyorum ya yaşardım ama yaşadığımı hiçbir vakit hissetmezdim, yaşamak benim için nefes almaktan öteye gitmez, bir anlam taşımazdı.
Kalbimizin atışı bizi yaşatırdı, kalbimizin atışını hissetmek yaşadığımız anları anlamlandırırdı. Hani derler ya; kalp dediğin atıyor zaten marifet ritmi değiştirebilende diye. Didem, kalbimin ritmini değiştirebilen tek kadındı ve sonsuza kadar bu böyle olacaktı.
Günün birinde o karşıma çıkmıştı, ben diğer yarımı bulmuştum ve tamamlanmıştım. O hastane odasında ölsem bile mutlu ve tamamlanmış bir adam olarak ölmüş olurdum.
Bir keresinde ona, onun göğsünde, aşk vadisi olan o güzel kalbinin tam üstünde uyumazdan dakikalar evvel ona ölümden korkmadığımı, korktuğum tek şeyin ona bir kere bile sarılamadan ölmekten korktuğumu söylemiştim.
Ben ona sarıldığım gün o korkumu da silip atmıştım. Onun göğsünde, kalbinin tam üstünde ölseydim eğer hayatımın en önemli anı olurdu. Ölüyor olurdum ama onun yanında, onun kolları arasında ölüyor olurdum. Benim için ölmek değil yaşamak olurdu. Düşünsenize ölüyorum ama onun kolları arasındayım, başıma bundan daha güzel bir şey gelmezdi, eminim.
Ama o bana 'Benim için yaşa' demişti. Güzel gözlerinden bir inci gibi dökülen gözyaşlarıyla birlikte bu üç kelimelik cümleyi söylediğinde ölümü tamamen kafamdan atmış onun içimde gülüşleriyle yeşertip büyüttüğü umuda sıkıya sıkıya sarılmıştım. Ben onun için ölmeyi değil yaşamayı seçmiştim, ben onunla yaşamayı hiç sevmediğim kadar sevmiştim.
