FİNAL OLDU!!!!
Umuda sarılmış kalplerin hikayesi...
Karanlık bir yolda el ele ışığa doğru yürümenin, umudun hikayesi...
Yaralı genç bir kızın avucundaki yıldızlarla karanlıkta kalmış sevdiği adamın kalbini aydınlatmaya çalışmasının hikayesi...
Bir...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
47. Bölüm: "Sevgiyle Sulanan Umut Bahçesi"
Ben iki göğüs kafesimizin arasına yuva yapıp sığınan yumruk kadar olan organımızı hep bir ağaca benzetirim.
Bir ağacın yaprakları sonbaharda nasıl sararıp dökülüyorsa kalbin de yaprakları vardır ve kalp de kimi zaman yapraklarını döker. Ağacın yapraklarını döken mevsim sonbaharsa kalbin yapraklarını döken mevsim ise acıdır, hüzündür.
Bir ağacın sonbaharda dökülen yaprakları nasıl ilkbaharda tekrar yeşilleniyorsa kalbin de hüzünle dökülen yaprakları mutlulukla tekrar yeşillenir.
Son bir haftada kalbimin yaprakları sararıp dökülmüş, kalbim sadece kuru dalları olan çıplak bir ağaca dönüşmüştü. Bir haftanın sonunda ise o güzel adam bu sefer bana kendi gelmiş, kalbimin yapraklarını tekrar yeşillendirmişti. Bunu bakışıyla, gülüşüyle ve tek bir sözü ile yapmıştı.
Ben şimdi elimi ilkbaharı yaşayan başköşesinde bahsini ettiğim adamın oturduğu kalbimin üzerine koymuş tavanı izliyordum uyandığımdan beri suratımda salak bir sırıtma eşliğinde.
"Didem, sarışınım, güzel sarı papatyam... Benimle evlenir misin?"
Bu cümle, kalbimi gökyüzüne uçurup bembeyaz bulutların içine saklayan bu cümle var ya dün geceden beri nasıl zihnimde yankılanıyor bilemezsiniz. Hala yaşıyor olmam bir mucize sanırım zira heyecandan ölmememi başka türlü açıklayamıyorum.
Allah'ım deliriyorum... Resmen Eymen'le evleniyorum. Yıllardır uzaktan sevdiğim adamla evleniyorum.
Eymen'in ruhu kalbimin anahtarı olmuşken şimdi de aynı evin aynı anahtarlarına sahip olacaktık. Bu... Bu çok başka...
Bedenimin her zerresine sızan heyecan ve mutlulukla kalbim pır pır ederken sakinleşmek adına derin bir nefes alıp yataktan kalktım. Dağılan saçlarımı el yordamıyla düzeltip geriye atarken esnedim ve ayaklarımı yatağın dışına sarkıtarak parkeye bastım. Ayağa kalkarak saçımın arkasına attığım elimi aşağı ve yukarı doğru hareket ettirip tekrar esnedim. Dün gece annemler uyanmadan eve dönmüş, bir süre daha Eymen'le mesajlaşmış ve sabaha karşı uyumuştum. Şu an dersimin öğleden sonra olması aşırı işime geliyordu.
Salak salak ve hala tam ayılmamış bir vaziyette durduğum yerde etrafıma bakınırken bakışlarım elbise dolabına sabitlendi. Dudağımın kenarında yine aptal bir gülüş oluşmaya başlarken dolabıma doğru yürüdüm. Yanına vardığım dolabın sağ kapağını açıp ayaklarımın üstünde yükselerek hatıra kutuma uzandım. Ellerimin arasına hapsettiğim kutuya iç çekerek bakarken yere diz çöktüm ve kutuyu kucağıma koyarak kapağını açtım. Kapağı usulca yere bıraktıktan sonra kutunun üstüne gelişigüzel bıraktığım açma halkasına bakarken gülümsedim ve elimi kutuya daldırdım. Ucuna kaybolmasın diye zincir taktığım kolanın açma halkasını baş ve işaret parmaklarımın arasına kıstırdım ve gülümsememin tatlı, sıcak bir tebessüme evrildiği bir ifadeyle bir süre sembolik söz yüzüğüme baktım.
