FİNAL OLDU!!!!
Umuda sarılmış kalplerin hikayesi...
Karanlık bir yolda el ele ışığa doğru yürümenin, umudun hikayesi...
Yaralı genç bir kızın avucundaki yıldızlarla karanlıkta kalmış sevdiği adamın kalbini aydınlatmaya çalışmasının hikayesi...
Bir...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
55.Bölüm: "Kalbime Hiç Giremeyenler ve Ordan Hiç Çıkmayanlar"
Ölen insanların hatıraları bize miras kalmasaydı belki de bu kadar acı vermezdi ölüm...
Yeşil gözlerimin takılı kaldığı gökyüzünde bir yıldız kaydı ve dakikalardan sonra yüzümde bir mimik hayat buldu; ufacık tebessüm ettim, dudaklarımda emanet gibi duran buruk, yamalı bir tebessüm...
Benim dudaklarıma daha ne kadar buruk tebessümler yama olacaktı?
Tebessümüm buruktu zira gökyüzünde kayan yıldızlar bana ölümü hatırlatıyordu. Gerçi hiç unutmadığım bir gerçeği nasıl tekrar hatırlayabilirdim ki değil mi? Neyse işte...
Kayan yıldızlar ve ölüm diyordum. Kayan yıldızları bu dünyadan yıldız gibi kayıp giden insanlara benzetirim hep. Yıldızlar gökyüzünden kayıp giderken kendilerinden bir iz bırakarak giderlerdi, yani bana göre öyleydi. İnsanlar da ölürken kendilerine ait izler bırakarak giderlerdi bu dünyadan.
O izlerin adı, hatıralardı.
Acı, tatlı, mutluluk veyahut hüzün dolu irili ufaklı bir sürü anı... Yanlışlarımız, doğrularımız... Bizi biz yapan ne varsa onlardan bir iz kalırdı dünyada, en çok da o insana yer verdiğimiz kalbimizde...
Kalbimize girenlerin bıraktıkları izleri bir ömür taşırdık benliğimizde lakin kalbimize giremeyenlerin izleri ise bir süre sonra silinerek karışırdı hiçliğe.
O gecenin ardından, o kaza haberini aldığım gecenin ardından bir hafta geçmişti. O kazayı yapan kişi üç gün yoğun bakımda yaşam mücadelesi verdikten sonra verdiği savaşı kaybetmişti.
Doktorların söylediğine göre Burak yaşamak için çok da çaba göstermemiş. O ölüme yürümüş, ölüm ise onu geri çevirmeyip kucaklamış, göğsüne yatırmıştı.
Evet, Burak geçirdiği kaza sonucu hayatını kaybetmişti.
Ve evet, Burak'ın cenazesine gitmemiştim, gidememiştim. Ayaklarım gitmemişti, kalbim bunu zaten hiç istememişti.
Hayatımın aşkının umutlarını öldürmeye çalışan birinin cenazesine nasıl gidebilirdim ki? Eğer Burak'ın cenazesine gitseydim Eymen ona ihanet ettiğimi düşünmezdi ama ben düşünürdüm. Zaten Eymen bu kararı bana bırakmış, vereceğim her kararı saygıyla karşılayacağını dile getirmişti. Ben de cenazeye katılmamaya karar vermiştim. Ona ve kendime ihanet etmeyi göze alamamıştım. Bunu bize yapmamıştım, yapamamıştım. Elimden değil kalbimden gelmemişti zira o kalbimdeki kalbin umutlarını öldürmeye kalkışmıştı. Yani bizi öldürmek istemişti zira nefes aldığımız kadar değil umut ettiğimiz kadar yaşardık.
