FİNAL OLDU!!!!
Umuda sarılmış kalplerin hikayesi...
Karanlık bir yolda el ele ışığa doğru yürümenin, umudun hikayesi...
Yaralı genç bir kızın avucundaki yıldızlarla karanlıkta kalmış sevdiği adamın kalbini aydınlatmaya çalışmasının hikayesi...
Bir...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
21.Bölüm: "Uzağımda Değil, Çok Yakınımda"
Gözlerin benim gökyüzüm Ben her ağladığımda öyle bir bakıyorsun ki O gözlerde umut adlı yedi renkli gökkuşağım açıyor
Siz hiç çok sevdiğiniz birini kaybettiniz mi? Ben kaybettim. Her anımı paylaştığım, beraber gülüp, beraber ağladığım, kardeşim yerine koyduğum birini kaybettim ben. Ayşegül'ü...
Üzüldüğü zaman omzumda ağlayan kardeşim bir hastane odasında yıldızları izlediğimiz bir gecede omzumda ölmüştü. Onu sadece fiziken kaybetmiştim. Onunla geçirdiğim her anı ve ona duyduğum sevgiyi hala kalbimde yaşatıyordum ve sonsuza kadar yaşatmaya devam edecektim.
Onun kaybını kolay atlatamadığım da bir gerçekti. Günlerce evden çıkmayışım, ağlama krizlerim, bazen saatlerce gözümü bir noktaya dikip dalmalarım... Çok zor süreçlerden geçmiştim ve o zor süreci çok zor atlatmıştım. Ailemin her daim yanımda olması, bana destek vermesi kendimi toparlamama çok yardımcı olmuştu.
O günler film şeridi gibi gözümün önünden geçerken kapının kulpunu sımsıkı tuttuğumu bakışlarımı indirdiğim parmak boğumlarından anladım. Gözlerimi bembeyaz olmuş parmak boğumlarından çekip yerde hakeretsiz yatan Eymen'e odaklandım tekrar. Beynim işlevini durdurmuş gibi hissediyordum. Kesik kesik aldığım nefesi düzene sokmak için derin bir nefes alarak elimi kapı kulpundan çekip ayaklarımı yerde sürüyerek ona doğru adımlamaya başladım.
Ona doğru yürürken beynimde oluşan kaosun arasında hemşireyi çağırmayı akıl edebilmiştim. Yönümü değiştirerek yatağın yanına yaklaştım ve komidinin dayalı olduğu duvarda bulunan hemşire çağırma düğmesine basıp Eymen'in yanına adımladım.
Eymen'in yanına diz çöküp titreyen ellerimle kafasını dizime koydum. Yüzü bembeyaz, göz altları morarmıştı. Onun bu hâli ile gelen ağlama isteğimi zor da olsa bastırmayı başardım ve hala titremekte olan elimle solgun yüzünü okşamaya başladım.
"Ey...Eymen..." dedim titrek bir sesle. "Bak ben burdayım. Yanındayım." Derin bir nefes alarak devam ettim sözlerime. "Hani Mert bayıldığında onu koridorda beklerken bana korkma demiştin ya, ben de şimdi sana aynı şeyi söylüyorum. Sakın korkma tamam mı? İyi olacaksın. Ben yanındayım. Seni asla bırakmayacağım. Biliyorum... sen de beni bırakmayacaksın." Bakışlarımı kurumuş olan dudaklarından çekip gözlerine çıkardım. Göz kapakları güzel kahvelerinin üzerine örtülmüştü. Deli gibi bakmak istediğim gözleri hala kapalıydı. "Eymen aç gözlerini artık. Güzel kahvelerini izlemek istiyorum."
Ben konuşmaya devam ederken içeri Sevda abla ve adını bilmediğim ama yüzüne aşina olduğum bir hemşire girdiğini fark ederek çaresiz olan ifademle kafamı kaldırdım.
Sevda abla gördüğü manzara ile duraksar gibi olsa da bize doğru gelmeye devam etti. Gözlerine gölgelenen hüznü ve telaşı, düz tutmaya çalıştığı ifadesine gizlemeye çalışıyordu.
