FİNAL OLDU!!!!
Umuda sarılmış kalplerin hikayesi...
Karanlık bir yolda el ele ışığa doğru yürümenin, umudun hikayesi...
Yaralı genç bir kızın avucundaki yıldızlarla karanlıkta kalmış sevdiği adamın kalbini aydınlatmaya çalışmasının hikayesi...
Bir...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
13.Bölüm: "İlk Mesaj"
"Sen az önce beni stajyer kızdan mı kıskandın?"
Evet Didem cevap ver bakalım. Onun beni kıskanması çok hoşuma gitse de benim onu kıskanmam o kadar da hoş bir duygu değildi elbette ama en fenası bunu gizleyemeyip sözlerime ve davranışlarıma yansıtıyor oluşumdu. Malesef ki duygularımı açığa vurmada pek bir cömerttim.
Eymen kollarını göğsünde toplayıp bana sorgular bir biçimde bakmaya devam ederken ben yanak iç etimi ısırıp saçımı kulağımın arkasına tıkıştırdım telaşla. Daha sonra gözlerimi ondan çekerek bakışlarımı odanın içinde gezdirirken serumda duraksadım. Aklıma gelen şeyle oturduğum yerden kalktım ve serumun asılı olduğu yere doğru iki adım atarak kafamı seruma doğru kaldırdım.
Gözlerimi kısarak "Serum çok yavaş damlıyor sanki." Dedim ciddi bir tonda. Daha sonra işaret parmağımı çeneme koyup söylediğim şeyi onayladım kafamı sallayarak. "Evet, kesinlikle serum çok yavaş damlıyor. Ben gidip Sevda ablayı çağırayım." Dedim.
İçinde bulunduğum durumdan kaçmak için verdiğim çaba takdire şayandı doğrusu.
Kapıya doğru gideceğim sırada Eymen bileğimi tutarak hareket etmeme engel oldu. Önce bileğimi tutan eline daha sonra da derin bakan gözlerine baktım. Kahvelerinin benim yeşillerime ne kadar yakıştığını zihnimin bir köşesine sıkıştırdım hemen.
"Serumun akış hızı gayet normal Didem." Dedi sakin bir sesle.
Ellerinin sıcaklığı tenime işlerken dudaklarımı ıslattım. "Bana sanki çok yavaş akıyormuş gibi geldi."
Eymen bileğimi serbest bırakırken kapı tıklatılarak açıldı ve içeri güler yüzlü bir hemşire girerek beni bu zor durumdan kurtardı. Evet, onu kıskanıyordum ama bunu dile getirmeye cesaret edemiyordum ki Eymen de benim telaşlı hallerimi görerek sorduğu soruyu yutmuştu. Üzerime gelmeyerek ona bir daha aşık olmama neden olmuştu. O gerçekten kaya gibi sert ve zor biri gibi görünse de kalbi yumuşacıktı. Biliyordum ve hissediyordum. O da onu sevdiğimi hissediyordu değil mi? Ona bakarken neler hissettiğimi az çok anlıyordu değil mi? Keşke ben de onun bana karşı neler düşündüğünü tam anlamıyla bilebilseydim. Söylediği güzel ve özel sözleri yapbozun parçaları gibi birleştiriyordum zihnimde ve kalbimde ama henüz daha bu yapbozu tamamlamak için fazla sayıda eksik parça vardı.
Gerçi Eymen kapıdan çıkmadan son bir bomba patlatabilirdi de. Ansızın sözler söyleyip beni afallatabilme huyu vardı kendisinin.
"Merhaba." Diyen hemşire bize doğru yaklaşırken ben de gitmek için çantamı yatağın ayakucundan alarak omzuma taktım.
"Eymen Bey vitallerinizi alacağım."
Eymen benden gözünü ayırmadan kafasını salladı olumlu anlamda. Hemşire vitalleri almak için malzemeleri hazırlarken ben de gitmek için hareketlendim.
