FİNAL OLDU!!!!
Umuda sarılmış kalplerin hikayesi...
Karanlık bir yolda el ele ışığa doğru yürümenin, umudun hikayesi...
Yaralı genç bir kızın avucundaki yıldızlarla karanlıkta kalmış sevdiği adamın kalbini aydınlatmaya çalışmasının hikayesi...
Bir...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1.Bölüm: "İlk Adım"
"İyi düşündün mü kızım?"
Akşam yemeğini yediğimiz masada çatal ve bıçak seslerinden sonra on dakikanın ardından ilk kez konuşan babamın sesi ile elimdeki çatalı usulca tabağımın kenarına bıraktım. Şu an abim ve annemin bakışları bana odaklanmış ağzımdan çıkacak olan sözleri merakla beklerken ben babama bakıyordum.
"Evet baba, iyice düşündüm ve bunun bana da onlara da iyi geleceğine karar verdim."
Babam dudağının kenarındaki kıvrımına duyduğu endişeyi gizlemeye çalışsa da ben bunu net bir şekilde görebiliyordum. Kaç yıllık hukukumuz vardı sonuçta, tanıyordum onu.
Babam gözlüklerini çıkarıp peçete ile silmeye başlarken benimle olan göz temasını kesmişti.
"Kızım," diyen anneme baktım bu sefer.
"Anne lütfen," dedim konuşmasını nazik bir dille keserken. "İtirazlarınıza değil yanımda olmanıza ihtiyacım var." Annem de sıcacık gülümseyerek elini bana doğru uzattı. Ben de hiç beklemeden elimi onun şefkat kokan avcunun içine teslim ettim. Parmaklarını kapatarak elimi hafifçe avcuna hapsetti.
"Biz her zaman yanındayız güzel kuzum" diyen annem bu sefer babama çevirdi bakışlarını. "Değil mi Melih" dedi gözleri ile beni işaret ederken. Bana olan yumuşak tavrı tatlı bir otoriteye bürünmüştü. Onların bu hâline gülümsemeden edemedim. Aralarındaki sevgi ve saygıyı her zaman örnek aldım kendime ve ileride eşimle olan muhabbetimin onlarınki gibi olması için hep dua ettim.
Babam elindeki gözlüğü gözüne takarak bana baktı düz bir ifadeyle. Ben de ona yavru köpek bakışları atınca daha fazla dayanamayarak gülümsedi ve kafasını onaylar biçimde salladı.
O heyecanla ellerimi çırparak sandalyeden kalktım ve babamın arkasına geçerek kollarımı boynuna sardım. "Teşekkür ederim baba" diye şakıdım. O da ellerini kollarıma koyarak sıvazladı. Abime baktım o sıra. O da bana göz kırparak gülümsedi. Öpücük atarak karşılık verdim ben de.
"Neyse millet ben gideyim de ders çalışayım. Malum üniversite öğrencisiyim ve dersler bir dünya."
"Hiç anama yardım edeyim de bu gece bulaşıkları ben yıkayayım deme evladım. Koca elinde ne yapacaksın ben bilmiyorum."
Annemin sitem dolu cümlesini duymazdan gelerek arkamı döndüm ve odama doğru yürümeye başladım.
Abimin de alay barındıran cümlesine karşılık omzumun üstünden ona baktım ve dil çıkardım. Gülerek kafasını sağa sola salladı umutsuz vaka dercesine.
Odama geldiğimde masama doğru yürüyerek sandalyeyi çektim ve oturdum. Masa lambasına uzanıp lambanın düğmesine basarak odanın loş bir aydınlığa kucak açmasına olanak sağladım. Her zaman loş ortamları sevmişimdir.
