FİNAL OLDU!!!!
Umuda sarılmış kalplerin hikayesi...
Karanlık bir yolda el ele ışığa doğru yürümenin, umudun hikayesi...
Yaralı genç bir kızın avucundaki yıldızlarla karanlıkta kalmış sevdiği adamın kalbini aydınlatmaya çalışmasının hikayesi...
Bir...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
12.Bölüm: "Kalbin Eşiği"
"Güzel kalbini tanıyan hiç kimse sana kayıtsız kalamıyor."
Eymen bu sözü söyleyeli dakikalar geçmişti üzerinden. Yakınıma gelmişti. Çok yakınıma... Ilık nefesi tenime değerken güzel sesi de saçlarımın arasına karışmıştı. "Güzel kalbini tanıyan hiç kimse sana kayıtsız kalamıyor." Diyerek gözlerime kenetlemişti gözlerini. Ne diyeceğimi bilememiştim ama zihnim bu söze karşılık bir söz bulmanın telaşıyla bir arayış içerisine girişmişti. Bir dizi harf uçuşmuştu zihnimde ama bu harf dizisi anlamlı bir cümle olup konamamıştı dilimin ucuna. Sadece ona bakakalarak yutkunmuştum ve yutkunmamı Toprak'ın havlama sesi bastırmıştı. Havlama sesi ile birlikte onun bakışları bir yıldız gibi kayıp gitmişti gözlerimden. Eymen binaya doğru yürümeye başlayınca ben de Toprak'ı aldığım yere bırarak onun peşine takılmıştım.
"Zamanlaman harika yani Toprak beyciğim." Diyerek köpeği de tatlı tatlı azarlamayı ihmal etmemiştim tabi.
Şu an sessizlik içinde onun odasına gitmek için merdivenleri çıkıyorduk ağır ağır. Elleri ceplerinde karşıya düz bir ifadeyle bakarak yürüyordu. Sanki yanıma gelip o sözü söylememiş gibi... Kalbimde bir şeyler tatlı ve heyecanlı bir telaş içinde oradan oraya koşturuyordu ama ben de onun gibi sakin bir şekilde yanında yürürken ara ara kafamı çevirip güzel yüzüne bakıyordum.
O sözü söyleyerek ne demek istemişti? 'Hiç kimse sana kayıtsız kalamıyor' derken kendini de mi kastetmişti? Gerçekten bilmiyordum. Bildiğim tek şey bana karşı daha ılımlı oluşuydu. Onun odasına girdiğim ilk gün beni egoistlikle suçlamıştı ama şimdi kalbimin güzel olduğunu düşünüyordu. Düşünmekle kalmayıp bu düşüncesini cesaretle dile getiriyordu. Çünkü samimiyetime inanıyordu artık lâkin henüz beni kalbine almış değildi. Sadece kalbinin kapısını hafifçe aralamıştı ve ben o kalpten içeri girmek için kapının eşiğinde bekliyordum. O kalbin kapısının sonuna kadar açılmasını ve o kalbe yalın bir kalple girip en güzel yerinde oturmak için bekliyordum.
O kapının sert bir biçimde yüzüme kapanması da olasıydı. Ben o kapının önünde çaresiz ve yetim küçük bir çocuk gibi de kalabilirdim ama şimdilik bu olasılıkları düşünerek kendime eziyet etmek istemiyordum. Eymen ile olan her anımın tadını çıkarmak istiyordum. O hep iyi olsun istiyordum umutla.
Karşıya bakmayı sürdürerek kafasını salladı aşağı ve yukarı doğru. "Sana çoktan ısındı zaten. Buna mutlu olacağına eminim."
Ben de aynı şekilde kafamı sallarken "Evet." Dedim. "Güzel kalbimi tanıyan kimse bana kayıtsız kalamıyormuş ya ondandır."
Amacım havaya girip böbürlenmek değildi elbette. Sadece ne diyeceğini merak ederek böyle bir söz sarfetmiştim zira o sözden sonra epey bir suskunlaşmıştı.
