FİNAL OLDU!!!!
Umuda sarılmış kalplerin hikayesi...
Karanlık bir yolda el ele ışığa doğru yürümenin, umudun hikayesi...
Yaralı genç bir kızın avucundaki yıldızlarla karanlıkta kalmış sevdiği adamın kalbini aydınlatmaya çalışmasının hikayesi...
Bir...
Multimedya; @lolilipopu yapmış... Ellerine sağlık canım... 💜
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yüksek Sadakat-Belki üstümüzden bir kuş geçer Sezen Aksu- Küçüğüm
51. Bölüm: "Damla Damla İtiraflar"
Ben Eymen'i kaybedersem kalbimi kaybederdim. Kalbim Eymen değil miydi zaten? Eymen'i kaybetmek kalbimi kaybetmek demekti.
İnsan kalpsiz yaşayabilir miydi hiç?
Vicdan yükünden kurtulmak için dilenen özürler senin omuzlarına yük diye binebilirmiş meğer. Burak'ın yaptığı da tam böyleydi işte. Kendi vicdan yükünden kurtulmak için evimin önüne kadar gelip benden özür dilemişti ama dilediği özür benim omuzlarıma yük olmuştu.
Dilediği özrün ne anlamı kalmıştı şimdi?
Eymen'in arkasından çevirdiğim iş kalbimi utanca boğuyordu ve ben nefes bile alamaz oluyordum düşündükçe. Burak'ın ardından omuzlarım dilenen özrün verdiği ağırlıkla çökmüş bir vaziyette odama dönmüştüm lakin gözüme bir damla uyku girmemişti. Sabaha kadar bu durumu Eymen'e nasıl açıklayacağımı düşünmüş, zihnim ve kalbim arasında büyük bir savaş vermiştim sanki az savaş veriyormuşum gibi.
Bütün gece üzerinde yattığım yatak bana diken gibi batmış ve ben bir o yana bir bu yana döne döne ancak sabaha karşı uyumuştum, daha doğrusu sızmıştım lakin fazla uyuyamamış erkenden uyanmıştım ve şu an boş boş tavana bakıyordum.
Bakışlarım ne kadar boşsa kafamın içiyse bir o kadar doluydu. Beynime ağırlık yapan can sıkıcı düşünceler kaburgalarımın arasındaki boşluklardan sızıp kalbimi kıskacına almış sıkıyordu sanki.
Nasıl anlatacaktım bu durumu Eymen'e? Hadi anlattım diyelim, Eymen nasıl sakin kalacaktı, sakin kalabilecek miydi? Hiç sanmıyorum. Çıldıracaktı, Burak'ı bu sefer onun elinden kimse alamayacaktı. Peki ya ben... Bana tepkisi ne olacaktı? Beni yine affedebilecek miydi?
Ya onu tamamen kaybedersem, ben daha kaç kere onu kaybetme ihtimaliyle savaşacaktım? İhtimali bile kalbimi parçalara ayırırken onu kaybetmek göğüs kafesimin arasındaki onun için atan organı tamamen yok ederdi.
Ben Eymen'i kaybedersem kalbimi kaybederdim. Kalbim Eymen değil miydi zaten? Eymen'i kaybetmek kalbimi kaybetmek demekti.
İnsan kalpsiz yaşayabilir miydi hiç?
Beynimi ele geçiren tatsız düşünceleri bedenimden uzaklaştırmak istercesine oflayıp yattığım yerde doğruldum ve sırtımı yatak başlığına dayadım. Yanaklarıma doğru dökülen saçlarımı iki elimle kulaklarımın arkasına sakladıktan sonra her iki işaret ve orta parmağımı birleştirip şakaklarıma bastırdım. Başımın ağrısına belki iyi gelir diye parmaklarımla şakaklarıma masaj yapmaya başladım ama bu ağrı masajla geçecek gibi değildi. Sıkıntılı bir nefes verip parmaklarımı şakaklarımdan çektim ve ellerimi pikenin üzerine koydum. Daha sonra pikeyi üzerinden sıyırdığım bacaklarımı yatağın dışına taşırdım. Ayaklarımı parkeye bastıktan sonra ayağa kalktım ama geri oturacak gibi oldum zira hafif başım dönmüştü. Gözlerimi yorgun bir biçimde kapatıp açarken elimi başıma koyup dengemi sağlamaya çalıştım. Gözlerim ani bir şekilde kararmıştı ama dengemi sağlayabilmiştim. Derin bir nefes alarak bedenimi dikleştirdim, komodine doğru eğilip telefonumu kavrayarak eşofmanımın cebine attım ve sarsak adımlarla kapıya doğru ilerlemeye başladım.
