FİNAL OLDU!!!!
Umuda sarılmış kalplerin hikayesi...
Karanlık bir yolda el ele ışığa doğru yürümenin, umudun hikayesi...
Yaralı genç bir kızın avucundaki yıldızlarla karanlıkta kalmış sevdiği adamın kalbini aydınlatmaya çalışmasının hikayesi...
Bir...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
2.Bölüm: "Yıllardan Sonra İlk Defa"
Kalbinizdeki umut ışığı hiç sönmesin.
Yüreğimin topraklarına umut tohumları ektim. Onları sevgimle ve şefkatimle sulayacağım. O tohumlar yeşerip çiçekler açtığında o çiçekleri koparıp umut çiçeklerini öldürmüş herkesin eline vereceğim. O eller tekrar buram buram umut kokacak ve o kokular onların yüreklerine de sinecek. Sadece bunu istiyorum ben. Hepsi bu...
Hastaneye gitmek için her zamankinden erken kalkmıştım bugün. Normalde beni yataktan kazıyarak uyandırıyordu annem ama bugün kendim uyanmıştım. Sanırım heyecan beni uyutmamıştı.
Aynadaki yansımama bakarken bir yandan da şu sözleri tekrar ediyordum. "Her şey yolundagidecek." Saçlarımı parmaklarımla tarayarak geriye atıp son bir kez aynadan kendime baktıktan sonra yatağıma doğru adımladım. Yatağımın üstündeki çantayı alıp omzuma takarak odanın kapısını açtım. Kapıyı usulca kapatırken abim de kendi odasından çıkıyordu. Kravatını bağlarken daha doğrusu bağlamaya çalışırken aynı zamanda bana doğru geliyordu. Yüzümdeki kocaman gülümsememle "Günaydın." Diyerek ben de ona doğru ilerledim. "Günaydın." Dedi o da şaşkın bir yüz ifadesiyle. Tabi kendi kendime uyanmamı beklemediğinden şaşırmıştı çocuk.
"Peçete verin. Gözyaşlarımı sileceğim."
Abimin alay barındıran sözüne karşılık boş gözlerle ona baktım. "Sebep?" Dedim aslında sebebini bilerek.
Yamuk bir şekilde bağladığı kravatını bırakıp elini kumral saçlarına atarak onları karıştırdı. "Sebebi belli değil mi kızım? Normalde annem seni uyandırmak için neler çekiyor. Kendi kendine uyanmış olman beni duygulandırdı."
Gülerek gözlerimi devirdim. Daha sonra heyecanla elimi kalbime koydum. "Heyecandan uyuyamadım ki abi." Dedim içimdeki heyecanı sesime de bulaştırarak. "Bugün hastanedeki ilk günüm olacak."
Abimin gülen yüzü aniden düşerken bana doğru bir adım atıp aramızdaki mesafeyi eritti. Omzuma dökülen saçlarımı geriye atıp gözlerimin içine baktı. Gözlerindeki endişe saklandığı yerden çıkıp kendini belli ederken bunu ifadesine de yansıtmıştı ister istemez. "Kendini çok kaptırmak yok, tamam mı fıstık? Az buz şeyler yaşamadık biliyorsun. Ne kendini ne de bizi üz."
Onların bu korkularını anlayabiliyor ve sonuna kadar hak veriyordum. Çünkü benimle birlikte onlar da çok sıkıntı yaşamışlardı lâkin sürekli aynı sözleri duymaktan da biraz sıkılmıştım valla yalan yok!
Bir şey söylemezken onu tatmin etmek adına gülümseyerek kafamı olumlu anlamda sallayıp elimi kravatına attım. Kravatını düzeltirken "Bir türlü öğrenemedin şunu bağlamayı" diye tatlı tatlı söylendim.
"Sen ne güne duruyorsun? Bağla işte. İşin ne?" Dedi o da tabi hemen.
Kafamı olumsuz anlamda sağa sola salladım. "Her zaman yanında ben olmayacağım biliyorsun değil mi abicim?" Daha sonra suratıma muzip bir ifade ekleyip devam ettim. "Neyse canım... benden sonra da Aslı abla halleder artık."
