NAMİKAGE | SasuNaru

3.3

Tüm gerçekleri ortaya döken Naruto'nun omuzlarından büyük bir yük kalkmıştı. O kadar rahatlamıştı ki usulca esen rüzgar onu uçurabilirmiş gibi hafiflemişti.

Fakat bu sefer de gerçeklerin ağırlığıyla dibe batan kişi Sasuke'ydi.

Naruto durdu ve Sasuke'nin duyduklarını sindirmesi için zaman tanıdı.

"Hiçbir klon ne kadar hayatta olursa olsun düşüncelere ve tercihlere sahip olamaz," diye açıklamaya devam etti. "Onların hiçbiri gerçek klonlar değildi. Tabii aralarında takviye olarak benim klonlarım da vardı ama Nazse'lerin yanında bir hiç sayılır."

Sasuke dalgınca sordu, "yani Naruki bir Nazse ve anlaşmanız olduğu için bana bunu söyleyemedin? Peki, şimdi anlaşma devam etmiyor mu, nasıl söyleyebildin?"

"Zaten Naruki'nin kim olduğu ortaya çıktı. Anlaşmanın benim tarafındaki kısmı bozuldu. Söylesem de söylemesem de bir şey değişmezdi."

"Anlaşmayı bozsaydın?"

"Anlaşma bir kan anlaşmasıydı. Ne taraf bozarsa o taraf gökler tarafından lanetlenir ve ölüm cezasına çarptırılırdı."

Sasuke bunu duyduğunda kızgınlığının birazı geçer gibi oldu. Sonuçta bu Naruto'nun elinde olan bir şey değildi.

"Klonları azaltmamı söylediğinde reddetmemin sebebi buydu. İstesem bile onları azaltamazdım. Yıllarca gerçek olmayan klonlarla, Kage'cilik oynadığımızı düşündüğünü biliyorum. Ama bu krallık en baştan beri gerçekti. Halkımız ve onlara ait her şey gerçekti."

Sasuke ne diyeceğini bilemiyordu. Öğrendikleri yüzünden başının ağrıyordu. Fakat karşısında dimdik durup ona her şeyi açıklayan kişiye baktığında bu gerçekleri yıllar boyunca nasıl içinde tuttuğunu düşündü. Çok ağır olmalıydı.

"Tamam tamam," dedi Sasuke, şakaklarını ovaladı. "Pekâlâ. Buraya kadar anladım. Siz ikiniz yıllar boyunca beni kandırdınız. Başka çareniz olmadığını da anlıyorum. Bunu kenara koy," dedi kendi beyninin içini düzenlemeye çalışıyor gibi. "Sen bugün bana her şeyi anlatacağını söyledin? Tüm gerçekleri? Eğer bugün her şeyi anlatmazsan çeker giderim, sen de o çok sevdiğin Naruki'yle krallığını yönetmeye devam edersin."

Naruto hemen panikle ellerini salladı, "hayır hayır hayır, her şeyi anlatacağım, tüm gerçekleriyle. Gitme." Duraksadı. "Hem zaten her şeyi anlattım ya. Daha ne anlatacağım?"

"Yıllar önce Konoha'da yaşadıklarını. Ayrıca Kakashi ve ekibinden neden özür dilemek istediğini."

Naruto'nun yüzü belli oranda değişti. Başını eğdi ve yere baktı. Sasuke ise pür dikkat onu izliyordu. Bir süre düşündükten sonra Naruto konuşmaya karar vermişti, Sasuke'nin de öğrenmeye hakkı vardı.

"Kaçırıldığımda... İçimde bir Bujuu olduğunu bilmiyordum... Öğrendim tabii sonra," acı acı güldü. "Bana Konoha'yı yok ettiğimi, bir katil olduğumu, arkadaşlarımın ailelerini ve hatta kendi ailemi öldürdüğümü söylediler."

Sasuke ona bir adım yaklaştı, "sen de inandın?"

"Elbette. Sonuçta kanıtlarıyla gösterdiler."

"Ve sen de onlara karşı koymadın, hatta seni öldürmelerine izin verdin?"

"O zamanlar daha küçüktüm, biliyorsun. Katil olduğuma inanmıştım, içimdeki canavarın suçu olduğu aklıma bile gelmedi. Tüm köy hep beni suçluyordu, bir sebebi olmalıydı ve bana da o zamanlar mantıklı geldi. Tüm dünya benim katil olduğumu düşünüyorsa katil olmalıydım. Bana işkence yapmalarına izin verirsem günahlarımdan arınırım sandım. Çocuktum işte," güldü. "Sen olmasaydın... Belki şimdi burada olmayacaktım... Her neyse bu da böyle küçük bir travma olarak kaldı bana."

Sasuke anlıyordu ve bunun küçük bir travma olmadığını biliyordu. Naruto'nun ellerini tuttu. Çünkü her an düşüp bayılacakmış gibi duruyordu. Kendine çekti ve sarıldı. Tüm kırgınlığı uçup gitmişti. İlk defa Naruto'ya bu kadar yakın olup anlayabildiğini hissetti.

Naruto şaşırmıştı ama hemen gülümsedi, "İçimde hala kendini suçlayan o küçük çocuk için Kakashi-Sensei ve diğerlerinden özür dilemek istedim," diyerek son sorusunu da cevapladı.

Sasuke daha sıkı sarıldı. "Senin hiçbir suçun yok. Özür dilemek için de hiçbir sebebin yok."

Bir süre sessizce sarıldılar. Naruto, Sasuke'nin kızgın olmadığı için çok mutluydu. Onun karakterini bildiği için bir an çekip gideceğini sanmıştı ama şimdi sarılıyorlardı. Son sekiz yılda olamadığı kadar çok mutluydu.

Sasuke, Naruto'dan ayrılmadan sordu, "madem klonlar gerçek değil, o zaman seni tüketen neydi?"

Naruto nefes verdi, "Beni yoran ne Konoha'da yaşadıklarım,
Ne de klonların beni tüketmesiydi,
Beni yoran şey senden habersiz taşıdığım gerçeklerdi.
Özür dilerim. Her şey için."

Sonra mütevazı bir şekilde ekledi, "tabii depolardaki chakrayı da kontrol etmek kolay değildi, yorgunluğumu ve uyuyup durmamı ona da borçluyum."

Sasuke omuz silkti, "sekiz yılın sonunda tüm gerçekleri öğrenebildiğim için mutluyum. İnan hiç önemli değil."

Naruto kıkırdadı. Sasuke de bir an emin olamıyormuş gibi duraksadı, "yani şimdi aramızda hiç yalan kalmadı değil mi?" Dedi Naruto'yu göğsünden ayırıp yüzüne bakarken.

Naruto gülerek "kalmadı," dediğinde Sasuke ona yeniden sarıldı.

"Seni seviyorum."

"Ben de seni seviyorum da... Sen şimdi cidden beni affettin mi?"

Sasuke hemen, "affettim," dedi ama sonra ekledi, "ama sana bir ceza vermeliyim, değil mi."

Naruto "ne cezası?" diyemeden onu sırtına attı ve uyku odasına doğru götürmeye başladı. Naruto başta kıkırdadı ama nereye gittiklerini fark ettiğinde panikledi.

Sasuke odaya girip onu yatağa attığında daha da panikledi.

Sasuke cübbesinin düğmelerini çözmeye başlayınca daha daha daha da paniklemişti.

"Hayır hayır! Daha erken!!"

Sasuke üstüne yürüyüp yanına uzandığında "ne için erken? Uyumak için mi? Saati boşver," dedi Naruto'nun neden erken olduğunu söylediğini bilmiyormuş gibi.

Naruto ise "uyuyacak mıyız?" Dedi rahatlayarak.

Sasuke elini onun üstüne attı, "tabii ki uyuyacağız. Sen ne sandın?"

Naruto gergince güldü. "Hiç." Feci yanlış anlamıştı ve utançtan kafasını duvarlara sürtmek istiyordu. Sasuke'nin, kalbinin gürültüsünü duymaması için dua bile edebilirdi.

Sasuke'nin ise Naruto'nun kalbini fark etmemesi imkansızdı. Sadece kafasını onun saçlarına gömerek salak salak sırıttı.

•••

Bir de bana fesat dersiniz Naruto benden daha fesat ulan