YETİŞKİN İÇERİK!
"Yaklaşsana," dedi. Kaşlarımı çattım ve öne doğru biraz daha eğildim. "Sorun ne?" Diye sorduktan hemen sonra yüzünü yüzüme yaklaştırdı ve iri eliyle ensemi kavrayarak dudaklarını dudaklarımla buluşturdu.
Lavinia çiçekleri ölümlüdü...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🎼Evening Star - Cannons🎼
14. Bölüm:
"KIRILMIŞ KALPLER"
🕯🕯🕯
İnce çizgiye bastım.
Basmamla birlikte, kendi savaşım başladı. Durduramadım. Kaderin çizgisi ayağımın altından, bana bakıp gülümsüyordu. Şimdi buradaydım. Peki şimdi nereye gitmem gerekiyordu?
Karanlığın içinde bir ses yükseldi. Kimin sesi olduğunu kavrayamıyorum ama duyabiliyordum. Konuşmadan dinledim. Şimdi kendime geldim.
Bir gece odamdaydım. Çalışma masasının üzerinde bir çizim vardı. Çizdiğim şey küçük bir ağaçtı. Bunu ben çizmiştim, hayal gücüme güvenerek. Odamda ayağa kalkarak o çizime baktım. Güzel miydi bilmiyordum, bir yeteneğim var mıydı bilmiyordum. Kaçtığım şey neydi onu da bilmiyordum.
Tek bildiğim kendimdi. Savaş o zaman başladı. Çizdiğim resme bakarak, "Başarmalıyım," dedim. o gün o odada benden başka kimse yoktu. Kendime verdiğim söz, bana aitti. Kağıdı elime alarak, odanın duvarına astım ve altına bir not bıraktım.
Kendini bilmeyen, bir küçük ressam.
Belki de, ileride çok büyük bir iş başarırsam bu anı hatırlardım. Tek bildiğim şey kendimi gururlandırmaktı.
Çimenliğe oturarak, etrafta ki gülen çocukları izlerken, ellerimi yanağıma yaslayıp onları izlerdim. Her zaman yalnızdım ve kimse benimle oynamak, konuşma istemezdi. Benden niye kaçıyorlardı bilmiyordum. Bir suçum yoktu. Ama beni, istemediklerini biliyordum.
Tek oyuncağım, abimin bana aldığı oyuncaktı. Bu bir bebekti. Onunla her yere giderdik. Fakat diğer çocukların o kadar güzel, pahalı oyuncakları vardı ki bazen onları kıskanırdım. Bir gün o bahçede yine o çocukları izlerdim ve kimse beni merak edip yanıma gelmezdi.
Babam bana hep sen canavarsın derdi. Ben canavar mıydım? Bu yüzden gelmiyor olmalıydılar. Bu psikolojiyle tam on dokuz yıl yaşadım. Zamanında Savaş ile tanışmıştık. Onu da o zamanlar çok severdim. Ama oda herkes gibi gitmişti. Gittiğinde, yıllar sonra geri döndü ama bu benim tanıdığım Savaş değildi.
Şimdi on dokuzdum, ama yine karşımda o Lavin vardı. Değişmedi. Eksildi. Büyümedi, küçüldü. Ezdirmedi. Ezildi. Lavin'di bu kalbi yaralı küçük bir kız çocuğu. Şimdi o evin önün deydim, ve yıllar geçmişti. Geçmiş gelecekle beraber benimle geldi. Unutmadım.
