Siyah Mektuplar

24. Kızların Sırrı

Bugünkü buluşmaya herkes vaktinde gelmişti. Her zamanki gibi Sanemin evindeydiler. Bu sefer bu ev Helin için çok anlam taşıyordu. İçeri girerken derin bir nefes almıştı. Burada yaşayıp kaybolan aileyi düşünmüştü.

Kerem sessizliği bozarak, "Helin neden işten çıktın?" diye sordu.
Helin bu soruyu bekliyordu ama ne cevap vereceğini bilmiyordu. "Bilmem sadece çıkmak istedim."

Kerem şaşkın bakışlarla Helini izliyordu. "Nasıl? Neden bırakmak istedin ki her şeyin iyi ilerlediğini sanıyordum."
"Evet evet her şey iyi sadece biliyorsun bu aralar psikolojik olarak iyi bir durumda değildim ve biraz dinlenmenin iyi olacağını düşündüm."
"Öyle mi? İzin alabilirdin çıkmana gerek yoktu ama tabii senin kararın."

Helin Keremin elinden tutarak, "Çok teşekkür ederim bana çok yardımın dokundu." dedi. Helinle Kerem birbirlerine gülümsüyordu.
Süveydanın ise onlara olan bakışlar kıskançlık içeriyordu.

Süveyda lafı alarak, "Aslında her şey iyi diyemeyiz." dedi.
Helin sert bakışlarını Süveydaya verdi. Acaba Yıldırım beyi mi anlatacaktı?

Kerem, "Nasıl? Ne gibi bir sorun vardı?" dedi.
"Boşver."
"Ne demek boşver bir şey söylüyorsan devamını getir lütfen. Restoranla ilgili bir sorun varsa babamla konuşabilirim."

Süveyda kızıl saçından bir tutamı eline alıp onunla oynamaya başladı. Tedirgin olduğu anlaşılıyordu. Az önce söylediği şeyden pişmanlık duyuyordu. Kereme bir cevap vermeden kafasını çevirdi.

Helin Keremin endişelenmemesi için, "Gerçekten restoranla ilgili bir sorun yok benden kaynaklı bir şey sadece çıkıp kafa dinlemek istedim." dedi.
"Neden öyle konuşuyor o zaman? Bir şey gizlediğiniz belli! Hani aramızda sır olmayacaktı. Bu ne şimdi?"

Kimse ne diyeceğini bilemiyordu. Helin Yıldırım beyin yaptığı şeyi oğlunun da bilmesi gerektiğini düşünüyordu ama kendisine bu kadar iyiliği dokunmuş birini üzmek en son isteyeceği şeydi.

Sanem lafı alarak, "Kızların bir şey gizlediği belli ben de merak ettim doğrusu. Nedir bizden gizlediğiniz?" dedi.
Helin suratını bükerek, "İlahi Sanem senden bir şey gizler miyiz?" dedi.
"Ne şimdi bu tavırlar? Anlamıyorum."

Helin sert bakışlarını Saneme verdi. "Sen bizden bir şeyler gizliyor olamaz mısın."
"Ne gizleceğim ki sizden?"
"Bu evle ya da kendinle ilgili bir şey."

Sanem anlamsız bakışlarla onu izliyordu. Bir şey mi görmüştü acaba? Her şeyi gizli yapıyordu bu insanın bir şey fark etmesi imkansızdı. "Kendimle ya da oturduğum evle ilgile ne gizliyor olabilirim? Ne duydun onu söyle bence!"

Helin derin bir nefes alıp verdi. "Yıllar önc bu evde yaşayan bir aile kayıplara karışmış ve bir daha bulunmamış bu eve taşınırken bu bilgiyi biliyor muydu?"

Sanem odasını inceleyerek, "Bu evde mi?" diye sordu.
"Evet."
"Hayır ilk defa senden duydum. Bunun benimle ne alakası var."
"Sen de bu evde yaşıyorsun korkabilirsin."

Sanem alaycı gülümsemesiyle, "Neden korkayım? Bu evle kayıbın nasıl bir ilişkisi olsun. Bu tür saçmalıklara inanmam." dedi.
Kerem hafif titrek bir sesle, "Aile nasıl kaybolmuş hiç haber alınamamış mı?" dedi.

Helin gür bir sesle, "Hayır, birdenbire kayıplara karışmışlar fırtınalı bir haftaymış. Ne tesadüf ki biz de fırtınalı bir günde siyah mektuplar aldık ve bu evde buluştuk." dedi.

Sanem tekrar alaycı gülümsemesini takınarak, "Ama kayıp değiliz de mi?" dedi.
Helin öfkelenmişti. "Değil miyiz? İlk olduğumuzdan iki kişi eksiğiz."

Sanem dalga geçer gibi güldü. "Ha evet birini sen öldürdün ben de kaybetmek zorunda kaldım ama haklısın diğeri kayıp. Belki onu da ben kaybetmişimdir."