Şeytanın Tüyleri

Bildiğin Gibi Değil

Eskiden bir adım vardı
Ümidim, feryadım vardı
Şimdi ben o ben değilim
Yolumu bilmiyorum
Ölmüyor gülmüyorum
Bu hayat yordu beni
Bildiğin gibi değil

Dallarım devriliyor
Gençliğim savruluyor
Bir ayaz vurdu beni
Bildiğin gibi değil

Güllerim devriliyor
Gençliğim savruluyor
Bir ayaz vurdu beni
Bildiğin gibi değil

Eskiden mevsim seçerdim
Solardım, çiçek açardım
Şimdi ben o ben değilim
Bir nefes, bir ahım var
Bilmem ne günahım var
Vedalar sardı beni
Bildiğin gibi değil...

*

Zelzele etkisiyle uyandı uykusundan.

Gözlerini aralayamıyordu.
Hem gözkapakları ağırlaşmış hem de gözlerinin içi adeta yanarcasına alev topuna dönmüştü.
Dilinde tat yok,burnu ise tek taraflı şeritte ilerleyen bir aracın trafiğinde gibiydi yalnızca.

Eş zamanlı bir operasyon gibi hem zil çalınıyor hem de kapı tekmeleniyordu.
Ve hastalıktan kırılan Pamir için olağandışı bir durumdu.

Apartman aidatı tarihi değildi ki.
Onun kapısı yalnızca apartman aidatı toplanırken çalınırdı.

Ne bir dostu ne bir akrabası vardı ziyaretine gelen.
Bazen içip kafayı bulan aptal sarışını saymazsak hatta.
Pamir'in cesedi ancak kurtlanıp koku yağdığında belediyeden gelip kefenlemeye gelirlerdi diye düşünüyor idi.
Öyle derin ve ıssız bir yalnızlık.

Acı olan tek şey hayatındaki tek eğlencesinin bir zamanlar onun korku dolu ergenlik yıllarındaki zebanisinin aşk adı altında kapısına dikilmesiydi.
Muhtemelen cesedinin kokmuş kurtlarını da bulsa bulsa o sarışın ve kendine hayrı dokunmayan serseri kazanova bulurdu.

Kimsesizliği bir pelerin gibi giymek zorluydu zihnini.
Bağ kurmaktan kaçıyor yüzeysel ve sığ ilişkilere bile tahammül edemiyordu.
Bir vedayı ve hiç kimse olmayı daha kaldıramazdı zira Pamir.

Eğer çikolata yemezsen...
Çikolata tadını da bilmezdin.

Yaşıtlarından tıfıl kalışı özgüvene bir darbe niteliğindeydi.
Onun en yakın arkadaşı ise ablası Pelin idi.
Hem o varken kimseye de ihtiyacı yoktu ki Pamir'in.
Pelin ile dertleşir Pelin ile oynardı çocukken.
Annesinin tam hatırlayamadığı yüzü ve babasının sesiyle birlikte zihnindeki tek berrak anı ablası ve gülen yüzüydü.

Pamir ne bir arkadaş edinebilecek sosyalliğe sahipti ne de bunu yapabilecek ve kaybetme korkusuyla yüzleşebilecek denli cesurdu.
O denli korkaktı ki hayatta eğlenmek için harcayabileceği tek kişi olan belâlarını kuklalı maymuna çevirince kendini olmuş sayıyordu.

Kimdi bu kapıdaki?

O an zihni yaptığı aptalca hareketleri birbir sıralamaya programlandı.
Evet,sadece bir iki kez görüp salça olduğu esmer oğlanın ilgisini çekebilmek adına evine girip...
Kedisini çalmıştı adamın.
Bay Chaplin...
Ama kesinlikle Hitler'e benziyordu bu kedi.

" Fühler'im."diye kucakladı Pamir tıkanan burnu ve ağrıyan boğazıyla.
"Şerefsiz Nazi birliği dağıldı. Stalin'in kızıl ordusu bizi mahvedecek. Silahı çekip intihar ederek şerefli ölelim!"

"Miyav!"dedi tombul kedi anlam veremeyen bakışlarla sarışını süzerken.
"Mov!"

"Evet,kutlu davamız ve gamalı hacımız düştü. Artık...Nazi Almanyası son buluyor."dedi Pamir yutkunup.